پاسخ به سخنان پرویز معتمد درباره حمید اشرف، اشرف دهقانی

با این که "مصاحبه" این انتظار را در خواننده به وجود می‌آورد که ساواکی مورد مصاحبه از چگونگی "به تور افتادن حمید اشرف" سخن بگوید ولی ساواکی مصاحبه شونده (مثل خود ثابتی) توضیح نمی‌دهد چگونه به آخرین پایگاه این رفیق که تلفن نداشته است دست یافتند؟ چه کسانی را تحت تعقیب قرار دادند و این تعقیب‌ها چطور به رفیق ما حمید اشرف وصل شد؟ در این مصاحبه او با شعف تمام از به اصطلاح پیروزی‌های خود در قتل دسته دسته از فرزندان مبارز ایران سخن گفته است

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

[email protected]

اخیراً نوشته ای تحت عنوان "جنگ و گریز ساواک با چریک "افسانه" ای حمید اشرف از نگاهی دیگر" با امضای "ایرج مصداقی" که در برگیرنده سخنان یک مأمور امنیتی رژیم شاه می باشد و به صورت یک مصاحبه تنظیم گشته منتشر شده است. در این مصاحبه ظاهراً از چگونگی دست یابی ساواک به بسیاری از خانه های تیمی چریکهای فدائی خلق و به رفیق کبیر ما حمید اشرف- این رزمنده کمونیستی که اکنون دیگر در میان مردم ایران به مثابه یک اسطوره و چریک افسانه ای ( نه "افسانه" ای ) شناخته می شود- سخن رفته است.
از آن جا که من در دهه پنجاه در درون سازمان چریکهای فدائی خلق با رفیق حمید اشرف از نزدیک فعالیت مشترک داشته و از برخی از جزئیات امور در رابطه با این رفیق مطلع می باشم و از طرف دیگر همواره در بین رفقا تأکید کرده ام که تحقیق و بررسی دلایل واقعی ضربات ساواک به سازمان در سال ۱۳۵۵(که اوج آن در ۸ تیر آن سال بود) یکی از مهمترین وظایف نیروهای کمونیست می باشد، رفقائی نظر مرا در مورد این نوشته (مصاحبه) و این که تا چه حد می توان به آن استناد نمود جویا شده اند. در پاسخ به این خواست قبل از هر چیز باید تأکید کنم که نیروهای انقلابی نباید کمترین ارزشی برای اظهارات مصاحبه شونده که یک عنصر ساواکیِ به قول توده های مردم "بی همه چیز" می باشد قائل شوند - چرا که این مصاحبه نه برای آشکار کردن حقیقت بلکه درست بر عکس به منظور لاپوشانی حقیقت و مخدوش کردن اذهان تنظیم شده است.
اتفاقاً خود ساواکی مصاحبه شونده در همان ابتدای مصاحبه برای کسانی که از چنان تربیتی برخوردارند که "روایت مستند تاریخ" برایشان به یک فرهنگ تبدیل شده جای تردیدی باقی نگذاشته است که برای دستیابی به حقیقت نباید به سراغ عنصری چون او رفت. او با قاطعیت برای خواننده روشن می کند که نه "امروز" و نه در "آینده"، "اسرار سوژه هایش را فاش نخواهد کرد" چرا که "سوگند خورده که خیانت نکند". از همین احساس تعهد عمیق این ساواکی به دستگاه اطلاعاتی اربابان سابق (و میراث داران امروزی شان) معلوم می شود که " در زمینه کار تاریخی" برای کشف "حقیقت"، گفته ها یا به عبارت دیگر داستان سرایی های وی منعکس کننده حقیقت نبوده و لذا ازهیچ ارزشی برخوردار نیستند. واقعیت این است که نیروهای امنیتی رژیم شاه در دستگاه جنایتکار، تبه کار و فاسد ساواک که زخم خورده هم می باشند همچون اطلاعاتی های جمهوری اسلامی به مثابه دشمنان قسم خورده توده های تحت ستم ایران با اظهارات و نوشته های خود و به عبارتی دیگر با به راه انداختن چنین بازی های امنیتی تنها تحریف تاریخ به سود نیروهای استثمار گر را دنبال می کنند و قصدی جز پهن کردن بساط حیله و دروغ در مقابل مبارزین ندارند.
مأمور امنیتی مصاحبه شونده آخرین مسئولیت خود را در ساواک تعقیب و مراقبت و شنود اعلام می کند؛ و می گوید : " در خردادماه ۱۳۳۸ به خدمت سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک) که وابسته به نخست‌وزیری بود، درآمدم. دوره حفاظتی را در دانشکده ساواک طی کردم. دوره‌های رنجری و چتربازی را نیز گذراندم." (البته به یاد داشته باشیم که برای ورود به " دانشکده ساواک" داشتن دیپلم خود فروشی و رذالت و قساوت و... الزامی بود!!). ساواکی مزبور در اینجا از طریق تریبونی که در اختیارش گذاشته شده ضمن نقل "روایت" های دروغین و مشغول کردن اذهان با داستان های جیمزباندی، در عین حال سعی کرده است حقانیت عملکردهای انقلابیون مسلح دهه پنجاه و اسناد به جا مانده از آن ها را زیر سئوال برده و در ذهن خواننده در درستی و واقعی بودن آن ها ایجاد شک و تردید نماید. این کار او البته به سود کسانی هم می باشد که به دلیل علاقه وافر به کشف "حقیقت" محتاج زبان دروغگوی وی هستند تا بتوانند به سم پاشی خود علیه چریکهای فدائی خلق و مجاهدین انقلابی در دهه پنجاه رونق بیشتری داده و نقش ضد انقلابی خود را در مخدوش کردن تاریخ واقعی مردم مبارز ایران که باید چراغ راه آیندگان گردد ، ایفاء کنند.
چگونگی ارائه مطلب از طرف ساواکی مزبور نیز جالب توجه است. او با استفاده از حسن توجه به حق و احساسات پاک نیروهای مبارز نسبت به رفیق حمید اشرف دست به شیادی و عوامفریبی زده و در حالی که پنهان نمی کند که تشنه به خون این رفیق کبیر بوده - البته بر حسب "وظیفه" (!!) در همان حال سعی می کند خود را شریک در احساسات مردم آزادیخواه ایران نسبت به رفیق حمید جلوه داده و سخنانش را بر اساس ذهنیت آن ها تنظیم کند. البته این واقعیتی است که ساواکی ها نه تنها در مقابل رفیق حمید اشرف خود را بسیار حقیر می یابند بلکه آن ها اساساً در مقابل عظمت بسیاری از انقلابیون مسلح در دهه پنجاه حتی هنگامی که آن انقلابیون را در چنگال خود داشته و شکنجه های وحشیانه بر آن ها اعمال کرده بودند همواره با پی بردن به درجه پستی و حقارت خود در مقابل آن انقلابیونِ سرفراز ، از احترام به آن ها سخن گفته اند. بیهوده نیست که این ساواکی در اواخر مصاحبه اش یک مرتبه به یاد یکی از بنیانگذاران چریکهای فدائی خلق، رفیق کبیر عباس مفتاحی می افتد و با احترام از او یاد می کند. آخر شکنجه گران این رفیق – که غیر محتمل نیست خود وی در کنار رئیس اش بهمن نادری پور یعنی همان تهرانی شکنجه گر معروف، یکی از آن ها بوده باشد - در مقابل عظمت مقاومت بسیار قهرمانانه رفیق مفتاحی، خُرد و تحقیر شده بودند. در هر حال او در این جا از احترام نسبت به رفیق حمید اشرف هم دم می زند و می کوشد زهر سخنانش را با یادآوری شخصیت والای این رفیق به خورد خواننده بدهد.
از طرف دیگر وی بدون آن که به روی خود بیاورد که در شکنجه گاه های ننگین قرون وسطائی ساواک مرتکب چه اعمال قساوت آمیز، چه شرارت ها و چه جنایاتی علیه فرزندان آگاه و مبارز مردم می شدند (فعلاً به جنایات و اعمال کثیف و ننگین آن ها در بیرون از زندان در حق همه توده های تحت ستم ایران نمی پردازیم) کشتار جوانان انقلابی دهه پنجاه را با این عنوان که ما با چریکها درگیر جنگ بودیم توجیه می کند و در آخر هم طلبکار در می آید که "خشونت، خشونت می آورد". البته در این سخن آخر حقیقتی هم نهفته است و آن این است که به راستی این خشونت بی حد و حصر رژیم شاه و نیروهای امنیتی اش نه فقط علیه مبارزین راه آزادی بلکه علیه همه توده های تحت ستم ایران بود که "خشونت" بر حق کمونیست ها، آزادیخواهان و توده های انقلابی دهه پنجاه را به دنبال آورد. بیهوده نبود که مردم مبارز ایران جهت نابودی ظلم و ستم و مقابله با خشونت های ضد انقلابی رژیم شاه و نیروهای مسلح و امنیتی اش به عالی ترین شکل مبارزه یعنی مبارزه مسلحانه توسل جسته و با دست زدن به قیام، موفق به سرنگونی رژیم شاه شدند.
واقعیت این است که مبارزه ای که انقلابیون جان بر کف ایران در دهه پنجاه علیه ساواک، کل رژیم شاه و اربابان امپریالیست آن رژیم انجام می دادند پاسخی در خور، به خشونت بی انتها و ددمنشانه آن ها در حق کارگران و دیگر توده های رنجدیده ایران بود. حتی اگر مبارزه بر حق انقلابیون مسلح را "خشونت" بنامیم در این جا با دو ماهیت متفاوت از خشونت مواجهیم. یکی با خشونت و جنگ ساواکی ها و دیگر نیروهای رژیم شاه برای حفظ نظام ظالمانه سرمایه داری که خون و کثافت از آن می بارد ، و دیگری با "خشونت" و جنگ انقلابی توده های تحت ستم و پیشاهنگان انقلابی شان در جهت از بین بردن این نظام. بنابراین، این ماهیت عمل است که حقانیت و عدم حقانیت آن را تعیین می کند و نمی توان هر مبارزه و جنگ عادلانه را به صرف "خشونت" درون آن محکوم نمود. امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست که نیروهای امنیتی رژیم شاه برای تسهیل استثمار و تحمیل فقر و فلاکت به اکثریت آحاد جامعه به نفع سرمایه داران خارجی و داخلی و به منظور مهیا کردن شرایط جهت غارت منابع غنی ایران به دست امپریالیست ها ، چگونه و با چه روش های بیشرمانه ای به حفظ دیکتاتوری و سیطره فضای اختناق که نفس ها را در سینه می برید می پرداختند. همچنین باید به یاد داشت که خشونت وحشیانه ساواکی ها علیه توده های مردم و فرزندان مبارز آن ها صرفاً به دهه پنجاه محدود نمی شد که حال بتوانند آن را با در "جنگ" بودن با چریکها توجیه کنند. پرونده جنایات و خون هائی که نه فقط ساواکی ها بلکه به طور کلی نیروهای مسلح شاه از مردم تحت ستم ایران در مقاطع مختلف قبل از دهه پنجاه بر زمین ریخته اند آن قدر قطور و بیانگر شدت و وسعت جنایات و خون خواری آنان می باشد که با چنین ادعاهای سخیفی پاک نمی شوند. در این جا نیازی به آوردن نمونه هائی از آن جنایات که کشتار شدیداً خونبار مردم مبارز آذربایجان در سال ۱۳۲۵ یک قلم از آن ها را تشکیل می دهد نیست. مردم ایران نه این جنایت و جنایت هائی شبیه آن (مثلاً در کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲) را فراموش کرده اند و نه می توانند از خون وارتان ها در زیر شکنجه پیشینیان ساواکی مزبور در دهه سی (دو دهه قبل از دهه پنجاه) بگذرند. این ساواکی و ساواکی هائی نظیر او مدافع چنان رژیم دیکتاتوری بودند که حد اعمال خشونت علیه زحمتکشان و رنج دیدگان را به جائی رسانده بود که بارها حتی کارگرانی که صرفاً طالب حقوق صنفی خود بودند را به گلوله بسته بود. آری چنین خشونت های ضد انقلابی بود که جوانان شجاع و آگاه ایران که دل هایشان سرشار از عشق به مردم محروم میهن شان بود، کسانی که برای ایجاد جامعه ای آزاد و رها از هر گونه ظلم و استثمار حاضر به تحمل هر گونه شکنجه ساواک و هر نوع فداکاری و از جان گذشتگی بودند را به صحنه مبارزه مسلحانه علیه دشمنان مردم کشانده بود.
نکته دیگر در نوشته مورد بحث، تقلید ناشیانه و نا موفق ساواکی مزبور از سناریوی برخی فیلم های پلیسی به منظور حرکت از سابقه ذهنی خواننده و همراه کردن وی با خود می باشد تا از این طریق بهتر بتواند به امیال و مقاصد خود نایل آید. در آن فیلم ها تماشاگر با پلیس پر کاری مواجه است که علیه "خرابکاران" دست به اقدامات متعددی می زند. برای این پلیس نه پول و نه "پاداش های آن چنانی" مطرح است بلکه او از روی "وظیفه" و علاقه وافری که به شغل "شریف" خود دارد با "پاکدامنی" کامل عمل می کند. در این جا ساواکی مورد بحث هم که برایش "نه پای پول در میان بود و نه پاداش های آن چنانی. اگر هم پاداشی می دادند از چند صد تومان تجاوز نمی کرد" (که البته تنها ابلهان ممکن است چنین حرفی را باور کنند)، پلیس پر کاری است که به دلیل عشق و علاقه زیادش به انجام وظیفه ای که بر عهده داشته (یعنی اِعمال جنایت) شب و روز نمی شناخته و در بسیاری از وقایع تاریخی که پای ساواک در میان بود از اقدام علیه رزمندگان سیاهکل گرفته تا دستگیری انقلابیون سرشناسی چون مجاهد انقلابی محمد حیف نژاد و غیره شرکت داشته است. او پلیس خوب و وظیفه شناسی است که علیرغم پی بردن به "راز" های "کلیه سوژه های کلیدی کمیته مشترک"، به خاطر سوگندی که خورده مرتکب "خیانت" نشده و آنها را فاش نکرده و نخواهد کرد. اکنون هم چیزی برای خودش نمی خواهد و منافعی ندارد؛ و "الان دیگه به فکر آینده کشور و ایران است". این ساواکی در ترسیم چهره ای همانند پلیس "خوب" فیلم های هالیوودی برای خود فراموش نکرده است که دو خصوصیت برجسته در آن فیلم ها را نیز برای خود قایل شود. یکی آن که او نیز همانند پلیس فعال آن فیلم ها گاه خارج از دید رؤسایش دست به اقدامات فردی می زند. مثلاً مطرح می کند که سرنخی برای حمله به پایگاه های چریکهای فدائی خلق را به دست می آورد ولی این را با هیچ فردی در ساواک در میان نمی گذارد. "نه سران ساواک و نه کمیته مشترک و نه هیچ یک از همکارانم خبر نداشتند." بعد، این پلیس "قهرمان" بدون این که کسی از همپالگی هایش متوجه بشوند ، به تنهائی دست به چنان اعمال پر رمز و رازی می زند که گاه روی دست جیمز باند بلند شده و با جلو زدن مأمور "دو صفر هفت" به مأمور "دو صفر هفتاد" تبدیل می شود!! در این بازی پلیسی هالیوودی وی بالاخره به آن جا می رسد که در شرایطی که به اعتراف خودشان آرزوی دست یابی به حمید اشرف خواب از چشمان شان ربوده بود و شاهنشاه مزدورشان مرتب از آن ها سراغ حمید اشرف را می گرفت، با اولین خبری که می شنود که گویا این چریک فدائی برجسته قرار است به فلان خیابان بیاید بدون آن که این موضوع را به اطلاع رئیس، رؤسا و دیگر همکارانش برساند تا حمله به او را تدارک ببینند، یک تنه فقط به خاطر این که بتواند چهره او را از نزدیک ببیند خود را به آن خیابان می رساند. آخر هیجان او برای صِرف دیدن حمید اشرف به حدی بوده که به مصاحبه کننده می گوید: "همین الان هم که تعریف می کنم موی های تنم سیخ شده". البته در فیلم های پلیسی مورد تقلید ایشان، قهرمان فیلم به چنین حماقت هائی دست نمی زند و "وظیفه" را در جنگ با "خرابکاران" فدای احساسات و هیجان خود نمی کند. ولی چه می شود کرد فیلم تقلیدی پلیس ایرانی بهتر از این از آب در نمی آید !! موضوع عمومی دیگر در فیلم های هالیوودی آن است که پلیس قهرمان همواره با مخالفت ها و اعمال لجوجانه یکی از همکارانش که همیشه موی دماغ اوست مواجه می باشد. در مقابل این ساواکی مصاحبه شونده هم ساواکی رقیبی قرار دارد: "هیچ وقت آب من و او توی یک جوی نمی رفت"، "هر وقت با من دعوایش می شد، من کوتاه نمی آمدم و پا به پای او می آمدم". او نام این فرد را حسن ناصری ملقب به عضدی اعلام می کند. اتفاقاً این فرد را زندانیان سیاسی آن دوره به عنوان یکی از شکنجه گران به نام ساواک که دست سنگینی برای کتک زدن مبارزین داشت، خوب می شناسند. در سناریوی ساواکی مزبور هیچ عملی از این فرد همردیف و رقیب جز آن که مدام "شلوغ" می کند و در مقابل اعمال منحصر به فرد این قهرمان شنود می ایستد سر نمی زند. (این را هم باید دانست که چون عضدی در قید حیات نیست، از این رو وی به او نقش پلیس مقابل خود را داده و با دستی باز او را "شلوغ کن" و غیره می نامد).
اکنون قبل از پرداختن به محتوای مطالب عنوان شده پیشاپیش تأکید کنم که ساواکی مزبور علیرغم همه توصیف هائی که از اعمال جیمزباند مابانه خود در این مصاحبه به خورد خواننده می دهد ، حتی یک اطلاع و یک کلام، جدیدتر از آن چه که پیش از این در رابطه با چگونگی کشف خانه های تیمی چریکها در سال ۵۵ گفته شده بود، بر اطلاعات خواننده اضافه نمی کند. آن چه او می گوید عیناً همان است که پرویز ثابتی، رئیس وی قبلاً در کتاب "در دامگه حادثه" که اتفاقاً آن هم به شکل مصاحبه عرضه شده (مصاحبه با فردی وابسته به جمهوری اسلامی به نام عرفان قانعی فرد) مطرح کرده بود. کسانی که کتاب ثابتی را خوانده باشند با کمی دقت می توانند ببینند که او با طرح مجدد سخنان وی در مورد چگونگی ضربه های سال ۱۳۵۵- البته با چاشنی "هیجان" و همراه با توصیف های پر آب و تاب و ظاهراً به تفصیل- قصد مهر تأئید زدن به ادعاهای "آقا" ی خود در آن کتاب را دارد- به گونه ای که گوئی از طرف ثابتی یا وزارت متبوع قانعی فرد چنین مأموریتی به او سپرده شده است. به طور کلی، این ساواکی های حاکم بر جان و مال و ناموس مردم در دوره رژیم شاه با داستان کشف خانه های تیمی چریکها از طریق شنودهای تلفنی می کوشند ضمن خلاص کردن گریبان خود از توضیح همه واقعیت امور در رابطه با آن ضربه ها، ذهن های جستجو گر را با داستان های خود مشغول کرده و آن ها را از کنکاش در این زمینه و کسب تجارب لازم باز دارند.
مهم است به خاطر سپرد که در شماره هفت نبرد خلق، ارگان چریکهای فدائی خلق در دهه پنجاه که اندکی قبل از شهادت رفیق حمید اشرف و جمعی دیگر از رفقای ما منتشر شد، علت شناسائی چند خانه تیمی توسط ساواک کنترل تلفن آن خانه ها اعلام گردیده بود. بر این اساس در کتاب وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ( "چریکهای فدائی خلق از نخستین کنش ها تا بهمن ۱۳۵۷" به قلم محمود نادری که مصاحبه کننده با ساواکی مزبور سخاوت مندانه به او لقب "محقق" اعطاء کرده) نیز همین موضوع مطرح شده و در تشریح امر عنوان گردیده است که گویا اولین بار از طریق کنترل تلفن بهروز ارمغانی با محمدرضا جوشنی املشی سرنخی برای ساواک برای کنترل خانه های تیمی چریکها در سال ۱۳۵۵ و ضربه زدن به آن ها به دست آمده است. ما شاهدیم که هم خود ثابتی و هم ساواکی زیر دست اش با همه مغلطه کاری های شان جز تکرار سخن خود چریکهای فدائی خلق در شماره هفت نشریه سازمان و بعد اشاره به شنود تلفن ارمغانی با جوشنی اطلاع دیگری در اختیار مردم ایران نگذاشته و نمی گذارند (آخر قسم خورده اند که به وزارت متبوع خود "خیانت" نکنند و همچنان علیه مردم تحت ستم ایران عمل کنند!!).
واقعیت این است که ساواک در سال ۱۳۵۵ نه تنهاً از طریق کنترل تلفن بلکه از طرق دیگری نیز امکان دست یابی به خانه های تیمی چریکها را داشته است. مثلاً در "کتاب دشمن" (همان کتاب وزارت اطلاعات مورد اشاره در بالا) به یک مورد از تلاش ساواک برای نفوذ در درون سازمان ما اشاره شده است. نام منبع ساواک م- ک ( محمد کتابچی) ذکر شده که طبق مطالب این کتاب ، رفیق یوسف قانع خشک بیجاری (رفیقی که در درگیری خانه مهر آباد جنوبی همراه رفیق حمید اشرف به شهادت رسید) مدتی با او در تماس و خواهان وصل ارتباط وی با سازمان بوده است. مسلم است که با توجه به گسترش صفوف سازمان و وسعت گیری امکان ارتباط با عناصر علنی، ساواک نیز از امکان دستگیری افراد علنی مظنون به ارتباط با سازمان و امکان جلب همکاری آن ها از طریق اعمال شکنجه و ایجاد رعب و وحشت در آن ها برخوردار بود. بنابراین دور از ذهن نیست که یکی از راه های کشف خانه های تیمی سازمان برای ساواک از طریق عناصر نفوذی بوده است.
همچنین عامل "تعقیب و مراقبت" را باید ذکر کرد. در شرایط تجمع همه اعضای سازمان در شهرهای مختلف در خانه های تیمی و ارتباط آن ها با مجموعه ای از: ۱- مبارزین علنی چه در دانشگاه ها و چه در اماکن دیگر، ۲- رفقای علنی مرتبط با سازمان که در کارخانه ها کار می کردند و با کارگران در ارتباط بودند، ۳- انقلابیون تازه آزاد شده از زندان که به سازمان می پیوستند، به هیچ وجه غیر معقول نیست گفته شود که یکی از راه های دستیابی دشمن به رفقای رهبری سازمان و از جمله به رفیق حمید اشرف به کار گیری "تعقیب و مراقبت" بوده است. به خصوص که در سال ۱۳۵۵ دست اندرکاران ساواک و یا کل "کمیته مشترک ضد خرابکاری" با برخورداری از رهنمودها و امکانات بزرگترهای خود در سازمان سیا آمریکا و موساد اسرائیل برای ضربه زدن به چریکهای فدائی خلق از شیوه های متکامل تر "تعقیب و مراقبت" استفاده می کرده اند.
اما، در رابطه با موارد فوق نه ثابتی و نه این ساواکی مصاحبه شونده و نه وزارت اطلاعات که همه اسناد ساواک در دست او قرار دارد حاضر به گذاشتن اطلاعات واقعی در اختیار مردم ایران نیستند و در این موارد کلمه ای هم بر زبان نمی آورند. در عوض این امنیتی ها هنوز هم با "اسناد" دروغین خود سعی در ایجاد اغتشاس فکری در بین مبارزین پیگیری را دارند که جویای فهم طرق دستیابی ساواک در سال ۱۳۵۵ به برخی از خانه های تیمی چریکها و چگونگی دست یافتن آن ها به رفیق کبیر ما حمید اشرف می باشند. در این مصاحبه هم می بینیم که ساواکی مذکور پس از ذکر داستان های ظاهراً پر هیجان پلیسی مبنی بر چگونگی دست یابی شان به شماره تلفن های چریکهای فدائی خلق بالاخره روشن نمی کند و کمترین اطلاعی در اختیار خواننده قرار نمی دهد که چگونه به خانه مهرآباد جنوبی (آخرین پایگاه رفیق حمید اشرف) که تلفن نداشته است تا از آن طریق لو برود ، دست یافتند! جالب است که مصاحبه کننده در رفع این نقص به کمک ساواکی مزبور شتافته و در بین دو کروشه توضیح می دهد که: "طبق اسناد ساواک احتمالاً پیش از کشته شدن نسترن آل آقا، به تماس او با رضا یثربی پی برده و با تعقیب او به خانه خیابان جی یا مهرآباد جنوبی رسیدند". همان طور که دیده می شود مصاحبه کننده از جعلیات کتاب محمود نادری به عنوان "اسناد ساواک" نام می برد ولی به هر حال آن چه وی به عنوان "احتمالاً" مطرح کرده غیر محتمل می باشد، چرا که اتفاقاً برخی تیم هائی که پس از ضربه مهر آباد جنوبی بر قرار ماندند و در جریان آن حملات سیستماتیک ضربه نخوردند از جمله تیم هائی بودند که رفیق رضا یثربی مسئول آن ها بود. در حالی که اگر او تحت تعقیب بود می بایست همه تیم های تحت مسئولیت او نیز ضربه می خوردند. بنابراین، آن توضیح بین دو کروشه کمکی به روشن شدن مسأله فوق نمی کند.
در رابطه با ضربه های سال ۱۳۵۵ به سازمان ما، بدون آن که لزوم توجه به تکنیک های ساواک نفی شود اما مسأله اساسی کشف اشتباهات و ضعف خود این سازمان، کوشش در فهم آن ها و تجربه آموزی از آن ها برای هموار کردن راه آیندگان است. آیا چگونگی ساختار تشکیلاتی ای که سازمان چریکهای فدائی خلق در شرایط روی آوری نیروی زیادی به طرف آن برای خود به وجود آورده بود به گونه ای بود که آن را در مقابل تکنیک های ساواک برای وارد آوردن ضربه، حداقل تا حدی، مصون نگاه دارد؟ بررسی های تا کنونی نشان می دهند که سازمان از اواخر سال ۱۳۵۳ بر اساس خط سیاسی – نظری جدیدی که متفاوت با "مبارزه مسلحانه هم استراتژی هم تاکتیک" مورد نظر چریکهای فدائی خلق اولیه بود، ساختاری پیدا کرده بود که به واقع زمینه ساز چنان ضربه های سنگینی به سازمان شد. این خط سیاسی – نظری جدید همچنین توضیح گر این واقعیت هم می باشد که پس از فروکش ضربه های سال ۵۵ سازمان دیگر نتوانست همچون قبل تحرکی داشته و قدرتی از خود نشان دهد؛ تا این که در جریان خیزش انقلابی توده ای، با اقبال وسیع توده ها به سوی خود مواجه گردید و پروسه دیگری در تاریخ این سازمان آغاز و طی شد. این ها البته مسائلی هستند که باید در جائی دیگر مورد بررسی قرار گیرند. اشاره به آن به این دلیل صورت گرفت که تأکید شود برای کشف علت ضربه های سال ۵۵ به سازمان چریکهای فدائی خلق نباید صرفاً خود را در محدوده دلایل تکنیکی این ضربه از طرف پلیس محصور کرد.
اکنون به ذکر برخی از تناقضات اظهارات ساواکی مورد بحث و همچنین غیر واقعی بودن آن ها در مصاحبه مورد بحث بپردازیم.
اولاً اظهارات ساواکی مصاحبه شونده در رابطه با چگونگی به اصطلاح دست یابی به سرنخی که امکان تداوم کار به بخش شنود ساواک را داده کاملاً مبهم است. او مطرح می کند که توانسته بوده اند به شماره تلفن دکتر جوشنی پی ببرند. جوشنی، برادر همسر رفیق بهروز ارمغانی بود که زندگی علنی داشت. گویا روزی که ارمغانی به جوشنی زنگ می زند این ساواکی شماره تلفن او را به دست می آورد. می نویسد: "سرنخ را به دست آورده بودم". با توجه به این که وی در سطور بعدی تأکید می کند که در آن زمان برخلاف امروز شماره تماس گیرنده را به طور اتوماتیک نمی توانسته اند متوجه شوند اما نمی گوید پس چگونه به "سرنخ" دست یافته بود؟ در حالی که ادعا هم نمی کند که جوشنی هم به شماره ارمغانی زنگ زده است، یعنی تلفن ارمغانی به جوشنی یک طرفه بوده است. با این حال وی در مورد این که چگونه به خانه های تیمی تحت مسئولیت ارمغانی پی برده اند ادعا می کند که ارمغانی "بعد زنگ زد به خانه تیمی کرج و قزوین و رشت" (رفیق ارمغانی مسئولیت تیم های مستقر در این محل ها را به عهده داشته است). این ادعا بدان معناست که گویا از طریق شماره تلفن ارمغانی به آن خانه ها رسیده اند. اما او این موضوع که چگونه به "سرنخ" تلفن که گویا شماره تلفن رفیق ارمغانی بوده رسیده اند را مشخص نکرده و مبهم باقی می گذارد. اگر در آن زمان به طور اتوماتیک نمی توانسته اند متوجه شوند به تلفنی که تحت کنترل بوده چه شماره ای زنگ زده است، پس چون تلفن ارمغانی یک طرفه بوده ساواکی مزبور هم نمی توانسته است شماره آن را بداند و از آن به عنوان سرنخ استفاده کند. اگر هم مطرح شود که بعداً از طریق مخابرات و غیره به آن دست یافته اند باز هم این ابهام باقی می ماند که این تلفن یک طرفه رفیق ارمغانی از چه محلی بوده است که وی از آن جا "بعد زنگ زد به خانه تیمی کرج و قزوین و رشت"؟ تازه چرا ساواک به آن محل حمله نکرده بود!!؟
چند پاراگراف بعد او در رابطه با چگونگی دست یابی به شماره تلفن رفیق حمید اشرف داستان "هیجان" انگیز دیگری را نقل می کند. "ما با یک مشکل مواجه بودیم، حمید اشرف یک طرفه تماس می گرفت. او زنگ می زد و ما مانده بودیم چه کار کنیم و چه کار نکنیم. هدف اصلی هم رسیدن به او بود." این ساواکی داستان هائی هم در رابطه با حل مسأله "تلفن یک طرفه" رفیق حمید اشرف سرهم بندی کرده و از دشواری کار که رجوع به مخابرات و تشکیل جلسه و در اختیار گرفتن مهندس وصل و غیره از جمله آن ها بوده ، داد سخن می دهد. او بالاخره چگونگی دست یابی به شماره تلفن یک طرفه رفیق حمید اشرف را این طور توضیح می دهد: "مثلاً حمید اشرف به خانه بهروز ارمغانی زنگ زده است و ما متوجه صدای حمید اشرف شده ایم مهندس مدار را وصل کرده و ما هم روی خط قرار گرفته ایم. ما و آن ها مکالمات همدیگر را می شنویم انگار که خط روی خط افتاده است که آن موقع ها معمول بود و برای خیلی از مردم اتفاق می افتاد." بعد او اضافه می کند که چطور با ترتیب یک دیالوگ بین خود در مورد یک قطعه زمین و گرفتن سند برای آن، روی خط تلفن حمید اشرف و بهروز ارمغانی قرار گرفته اند و چون آن ها (یعنی رفقا حمید اشرف و ارمغانی) "می خواستند موضوع را دنبال کنند و سر از ماجرا در آورند" توانسته اند این دو رفیق را به مدت ۴۱ دقیقه روی خط به خود مشغول کنند. البته مطرح می کند که گویا در ۱۸ دقیقه اول شماره تلفن حمید اشرف را گیر آورده بودند و فقط برای عادی سازی، مکالمات را به مدت ۴۱ دقیقه ادامه داده اند : " ۱۸ دقیقه طول کشید. آقای عبدی آمد و روی شانه من زد، یعنی تلفن حمید اشرف به دام افتاد". پرسیدنی است که اگر این ها از طریق تلفن یک طرفه ارمغانی به جوشنی همان طور که در ادعای بالا ذکر شد پی به "سرنخ" بردند چرا برای پی بردن به تلفن یک طرفه حمید اشرف دست به دامان مخابرات و مهندس وصل و غیره شدند؟ چرا برای حل مشکل، جلسه ای با رئیس و رؤسایش برپا کرده و بالاخره به شگردی که آن را با آب و تاب توضیح داده روی آوردند؟ آیا می توان این تناقض را با گفتن این که چون او حمید اشرف بود و حمید اشرف هم مهم بود توضیح داد؟ تازه از این ها گذشته مگر مشکل را "یک طرفه" تلفن زدن حمید اشرف ذکر نمی کنید؟ شما که از کوتاه بودن مدت مکالمه تلفنی او شاکی نبودید که سعی کردید با شگردهائی مدت زمان تلفن آن رفیق را زیاد کنید؟ اما حتی اگر هم مشکل حل تلفن بسیار کوتاه (یک دقیقه ای) حمید اشرف بوده چرا او این بار به مدت طولانی مشغول صحبت شده؟ ساواکی مزبور ظاهراً در پاسخ این تناقض است که در مورد مکالمه به اصطلاح ساحتگی خودشان می گوید: " آن قدر عادی بود که آنها به گفته های خودشان ادامه دادند" و گویا در حالی که به جای یک دقیقه به صحبت طولانی با هم مشغول بودند ادعا می کند که " عاقبت آن ها به ما چند فحش دادند و تماس را قطع کردند." اما آیا به راستی با ادعای "عادی" بودن مکالمه ساواکی ها می توان گفت که آنها گویا به این ترتیب مشکل تلفن کوتاه یک دقیقه ای حمید اشرف برای ساواک را حل کرده اند!؟

بنا به شهادت بازماندگان از ضربه های سال ۵۵ ، رفقا تنها در مواقع کاملاً ضروری مثلاً دادن خبر سلامتی به همدیگر یک دقیقه یا کمتر از دو دقیقه در پشت تلفن با هم صحبت می کردند و برای جلوگیری از کنترل تلفن توسط پلیس مواظب بودند که مدت زمان تلفن، از دو دقیقه بیشتر نشود. اتفاقاً این ساواکی هم آن جا که به اصطلاح مدعی است که "سرنخ" از رفیق ارمغانی به دست آورده جملات یا عباراتی از این قبیل نقل می کند که گویا خیلی خلاصه در پشت تلفن گفته شد: "اون که آویزان است را در بیار" و گویا رفقا برای صرفه جوئی در وقت، سلام هم به هم نمی دادند و این ساواکی طعنه می زند که: "این که سلام و علیک نمی کند به خاطر خشونت و طبع کار خشنی است که می کند". این طعنه اما در این جا بر ضد ساواکی مصاحبه شونده عمل کرده و نامعقول بودن مکالمه تلفنی گویا ۴۱ دقیقه ای رفقا حمید اشرف و ارمغانی را یادآور می شود. اگر رفقای ما در تماس با خانه های تیمی بسیار کوتاه صحبت می کردند و برای صرفه جوئی در وقت تلفن به ادعای او سلام و علیک هم نمی کردند ، چطور یک دفعه ۴۱ دقیقه پشت خط ایستاده اند؟ لابد این کار را به خاطر "سرنخ" دادن به دست این ها انجام داده اند!! در جائی هم او سخن قبلی خود در مورد "خشونت و طبع کار خشن" که باعث سلام نکردن چریکها به هم شد را فراموش می کند و از حرف های گویا تفریحی چریکها در پشت تلفن به اصطلاح پرده بر می دارد. در این جا دیگر چریکها برای صرفه جوئی در وقت تلفن از جملات رمزی نظیر "اون که آویزان است را در بیار" استفاده نمی کنند. می گوید که نسترن آل آقا به حمید اشرف تلفن زده تا بپرسد که چند تا پا می روی و این ساواکی که شنود می کرده از پاسخ حمید متوجه شده که او ۴۰۰ تا پا می رفته است!! به راستی که از ورای این مصاحبه به چه "حقیقت" هائی که نمی توان رسید!! تناقض گوئی ها و طرح مبهم مسایل از طرف این ساواکی به خوبی بیانگر بی ارزش بودن سخنان اوست. او داستان به "دام" انداختن تلفن رفیق حمید را از کتاب ثابتی گرفته و همان را در این مصاحبه به طور سر و دم بریده نقل کرده است.
این را هم تأکید کنم که در این جا – همان طور که قبلاً هم اشاره شد - بحث بر سر انکار این امر نیست که کنترل تلفن ، یکی از راه های سرکوب انقلابیون چریک توسط ساواک نبوده است. در شرایط تمرکز همه نیروهای سازمان در شهر آن هم صرفاً برای انجام کارهای تبلیغی، مسلم است که دست پلیس به طرق گوناگون از کنترل تلفن گرفته تا "تعقیب و مراقبت" تا نفوذ دادن عناصر خود و بریده از مبارزه به درون سازمان، باز نگاه داشته شده بود. یا با توجه به این که ضربه ساواک به خانه های تحت مسئولیت رفیق ارمغانی و همچنین به خانه تهران نو (که رفیق حمید به صورت غرور آفرین و تحسین برانگیز موفق به فرار از آن جا شد)، هم زمان بود چه بسا این ادعا درست باشد که سر نخ ضربه ها رفیق ارمغانی بوده است که تازه از زندان آزاد شده بود. تحت تعقیب بودن او در شرایطی که وی با خانواده و اقوامش هم مرتب در تماس بود چندان دور از ذهن نیست. (اکنون که موضوع تحت تعقیب بودن رفیق ارمغانی مطرح است جا دارد این موضوع هم بیان شود که مادر من (آبا) در تبریز با ارمغانی در ارتباط بود. یک بار هم این رفیق او را با خود به تهران برده بود. بعد از قیام بهمن، آبا از دستگیری اش در سال ۵۴ و محبوس شدن در سلول با مجاهد زنده یاد معصومه شادمانی گفت. آبا نمی دانست به چه دلیل دستگیر شده بود. از این رو این سئوال مطرح است که آیا او را در رابطه با همين تعقيب و مراقبت ها دستگیر کرده بودند؟). در هر حال آن چه مشخص است این است که هم اطلاعاتی های جمهوری اسلامی و هم ثابتی و هم نوچه ساواکی اش در این مصاحبه کاملاً مواظب هستند که هیچ اطلاع درستی از واقعیت امور مربوط به چگونگی دستیابی به خانه تیمی چریکها به دست ندهند.
در این مصاحبه ساواکی مزبور سعی کرده با تأکید بر این که "حمید اشرف خیلی مهم بود" – که البته در واقعیت هم چنین بود - هدف همه "جنگ" دستگاه امنیتی رژیم شاه با چریکهای فدائی خلق را در سال ۱۳۵۵ صرفاً در ضربه زدن به رفیق حمید اشرف خلاصه کند. در ضمن او مهم بودن رفیق حمید را در این خلاصه می کند که وی: "در ترورها و حمله به بانک ها شرکت داشت"، "۴۰۰ تا پا می رفت" و غیره. البته که رفیق حمید اشرف از فرزی و قدرت بدنی بالائی برخوردار بود. من پس از فرار خود از زندان در سال ۱۳۵۲ در پایگاهی که رفقا حمید اشرف و فریدون جعفری در آن حضور داشتند ، شاهد چنان پرش ها و حرکات ورزشی فوق العاده از هر دوی این رفقا بودم که حیرت و تحسین شدید مرا بر می انگیختند. هر دوی این رفقا به نوبت ، آن حرکت ها را به منظور تقویت آمادگی بدنی خود انجام می دادند و واقعاً قدرت و تحرک بدنی و درجه فرز و چابک بودن آن ها حیرت انگیز بود. همچنین این واقعیتی است که رفیق حمید اشرف در عملیات مسلحانه مختلف شرکت کرده بود. او به مثابه یک چریک فدائی خلق مقاوم و توانا ، بارها مهلکه هائی را که دستگاه امنتیی رژیم شاه در مقابل وی قرار داده بود با شجاعت بی نظیر خود کنار زده بود. از جمله یک بار او و رفیق کارگر حسن نوروزی مناطقی از تهران را به صحنه جنگ و گریز واقعاً افسانه ای خود با مزدوران مسلح رژیم شاه تبدیل کرده بودند. با همه این ها برخلاف آن چه ساواکی مصاحبه شونده ادعا می کند اهمیت رفیق حمید اشرف برای آن ها از این جنبه ها نبود – ساواکی مزبور حتی برای اثبات ادعای خود، درگیری های قهرمانانه این رفیق با نیروهای مسلح رژیم شاه در سال ۱۳۵۵ را دلیل بر تمرکز کمیته مشترک و حساسیت شاه مزدور روی وی جا می زند. در حالی که آن درگیری ها اتفاقاً در همان سال در جریان حملات ناموفق کمیته مزبور برای ضربه زدن به سازمان و به شخص او روی داده بود.
رفیق حمید اشرف از این رو برای دشمنان مهم بود که اولاً او یکی از نُه انقلابی رزمنده ای بود که ساواک از سال ۱۳۴۹ به بعد برای دستگیری آن ها صد هزار تومان جایزه تعیین کرده بود و عدم موفقیت ساواک پس از گذشت سال ها از دستگیری یا کشتن رفیق حمید اشرف ، بیانگر ضعف و زبونی دستگاهی بود که با توسل به هر جنایت بیشرمانه ای سعی کرده بود خود را در نزد مردم و روشنفکران قدرتمند نشان دهد. در نتیجه به منظور انقیاد هر چه بیشتر خلق و حفظ وضع ظالمانه موجود در جامعه برای آن ها بسیار بسیار مهم بود که با ضربه زدن به این رفیق، رجز خوانی کرده و بکوشند همچنان خود را قدر قدرت جلوه دهند. ثانیاً رژیم شاه به درستی سازمان چریکهای فدائی خلق را به مثابه سازمان کارگران و زحمتکشان، خصم جان خود بر می شمرد و به نقش رفیق حمید در این سازمان واقف بود. رفیق حمید در طی سال ها مبارزه در میان خون و آتش به عنوان یک رفیق با تجربه در رأس سازمان چریکهای فدائی خلق شناخته شده و به خصوص پس از شهادت برخی از رفقای رهبری، موقعیت ویژه ای در این سازمان کسب کرده بود. از این نظر ساواک در مورد این چریک فدائی همان حساسیتی را داشت که دشمنان مردم معمولاً در همه جنبش های مردمی نسبت به انقلابیونی در موقعیت او دارند. آن ها حساب می کردند که با ضربه زدن به او به مثابه یک رهبر ، موجب تضعیف روحیه دیگر رزمندگان و بر هم زدن انسجام سازمان خواهند شد. بنابراین در این مورد نیز در سخنان ساواکی مصاحبه شونده جز فریب و ریا و حیله و دروغ چیز دیگری نهفته نیست.
یک تعریف دیگر این ساواکی در این مصاحبه که گویا از ورای آن می توان به "حقیقت" دست یافت داستان پر "هیجان" رفتن خودسرانه او به دیدار رفیق حمید اشرف می باشد. واقعیت این است که در دستگاه جهنمی شاه بیش از هر اداره و دستگاه دیگری (و به واقع همچون ارتش) نظم و انضباط شدیدی بر قرار بود و هیچ عضوی از این دستگاه نمی توانسته است بدون اطلاع و اجازه بالادستی های خود به کارهای فردی و خود سرانه آنهم در سطحی که او مدعی است دست بزند. اما او ادعای این کار را دارد و می گوید: "من قبلاً صدای حمید اشرف را شنیده بودم و حالا می خواستم چهره اش را ببینم. نمی دانید چه هیجانی داشتم. همین الان هم که تعریف می کنم موی های تنم سیخ شده". وقتی هم او پس از انجام آن عمل خودسرانه با اعتراض پلیس رقیب هالیوودی خود مواجه می شود که گویا طبق معمول با او دعوا می کند می گوید: "ناصری کمیته را گذاشت روی سرش. گفتم شلوغ نکن. قرار نیست این کار باز بشه. حرف داری برو به بالاتر بزن. گفت بریم پیش رئیس کمیته، پیش آقای ثابتی". بالاخره آن ها پیش رئیس کمیته می روند. اما رئیس کمیته هیچ برخوردی به کار خودسرانه او که از روی "هیجان" صورت گرفته بود نمی کند. ناصری (عضدی) هم به جای این که از او بپرسد که چرا به جای کوشش برای بسیج نیروهای کمیته ضد خرابکاری جهت محاصره منطقه و به "تور انداختن" حمید اشرف که شاهنشاه شان برای کشته و زنده اش بی قراری می کرد، تنها به قرارگاه حمید اشرف رفته است از او این سئوال کودکانه را می کند که "چرا او را نزدی؟" (غیر واقعی بودن این سئوال را این حقیقت هم بیانگر است که ساواکی ها ترس و هراس وحشتناکی از چریکها داشتند و بدون بسیج نیروهای مسلح خود در تعداد زیاد جرأت نزدیک شدن به چریکها، آن هم به رفیق حمید اشرف را به خود نمی دادند) و وی در پاسخ می گوید که " من یک اسلحه چُسکی تو دستم داشتم با ۴ تا تیر فشنگ. آدمی که راه می رود تو گونی که در دستش دارد، مسلسل حمل می کند و از تو گونی می تواند تیراندازی کند، من با این اسلحه چُسکی خودم چه کار می توانم بکنم آن هم با ۴ تا آدم." (آخر گویا به غیر از رفیق حمید سه رفیق دیگر هم با او سوار یک ژیان بوده اند و مضحک است گفته شود که این ساواکی که قیافه حمید اشرف را از نزدیک ندیده بود و عکس هائی هم که از این رفیق داشتند با قیافه گریم شده بعدی او متفاوت بودند با یک نگاه به درون ماشین ژیان تشخیص می دهد که از میان آن "۴ تا آدم" کدام یکی شان حمید اشرف است). این تناقض ها هم به نوبه خود دروغین بودن داستان ساختگی به دیدار حمید اشرف رفتن او را برملا می سازند. اما اجازه دهید واقعیتی را در این جا با خواننده در میان بگذارم. می نویسد: "نزدیک تهران نو او را دیدم. من با ماشین خودم بودم. از دور دیدم دو مرتبه برگشت پشت سرش را نگاه کرد."
این داستان سراپا دروغ است. رفیق حمید برای چک کردن پشت سرش نیاز نداشت که دو بار برگردد و پشت سرش را نگاه کند. او صاحب وسیله کوچک انگشتر مانندی بود که آئینه ای روی آن نصب شده بود و با آوردن آن جلو چشم می شد به خوبی پشت سر را چک کرد. در سال ۱۳۵۲ رفیق حمید آن را به من نشان داد و من این وسیله را به دست گرفته و طرز کارش را امتحان کردم. رفیق حمید اشرف این وسیله را همچون مسلسل اش همیشه با خود داشت و همواره و به خصوص در سر قرارها از آن استفاده می کرد. در سال ۱۳۵۳ من عین همین وسیله را در نزد رفیق جعفری دیدم که بیانگر آن بود که به دلیل کارائی خوب آن، برای رفیق جعفری هم تهیه شده بود. این واقعیت نیز یک بار دیگر بی ارزش بودن داستان های این ساواکی را بر ملا ساخته و رسوائی کشف "حقیقت" از ورای سخنان او را در مقابل دید خواننده قرار می دهد.
یک دروغ دیگر، این ادعا است که گویا در ۲۶ اردیبهشت ۱۳۵۵ که برای اولین بار به خانه تیمی رفیق حمید اشرف حمله کردند، می دانستند که دو نفر پشت پنجره مدام نگهبانی می دهند. ساواکی مصاحبه شونده برای فائق آمدن به این امر و خنثی سازی این نگهبانی داستان هائی از طرح های "مبتکرانه" خود نقل می کند که چطور چند بار با تاکسی از جلوی پنجره چریکها رد شده اند و غیره. اما واقعیت این است که در خانه های تیمی اساساً در طی روز نگهبانی صورت نمی گرفت و ما همگی در طی روز به هر صدا و رویدادی در اطراف خود حساس بوده و با هشیاری عمل می کردیم و تنها در شب نگهبانی می دادیم. در نتیجه داستان نگهبانی دو نفر در پشت پنجره ساختگی است و برای پر هیجان کردن داستان گفته شده است. حتی باید از کسانی که بعدها برای بازدید خانه تیمی رفقای ما در تهران نو رفته و از موقعیت ساختمانی آن مطلع شدند ، پرسید که آیا واقعا امکان رد شدن تاکسی از جلوی پنجره های آن خانه وجود داشته است؟
می دانیم در ۲۶ اردیبهشت ۱۳۵۵ خانه تیمی چریکهای فدائی خلق واقع در تهران نو که دو کودک (ناصر و ارژنگ شایگان) در آنجا بودند (مادر شایگان، مادر فدائی آنها در همان موقع اسیر دست ساواکی ها بود و در سیاهچال های رژیم به سر می برد)، مورد حمله نیروهای مسلح رژیم شاه قرار گرفت. ساواکی ها و از جمله همین ساواکی که اعتراف می کند یکی از دست اندرکاران آن حمله بوده است علیرغم آگاهی به وجود دو کودک در آن خانه بدون رعایت "حق کودکی" آن ها و انجام کمترین اقدامی برای دور نگاه داشتن آن دو کودک از باران گلوله ها و نارنجک هائی که از هر طرف بر سر آن خانه فرو ریختند، آن جا را با کینه زیر آتش سلاح های آمریکائی - اسرائیلی خود قرار دادند. در جریان این یورش وحشیانه، ناصر و ارژنگ شایگان، این فرشتگان گریخته از شکنجه های ساواک که در پناه محبت های بیکران کمونیست های گرانقدر فدائی زندگیِ شادِ کودکی خود را می گذراندند ، شهید شدند. این داغ ننگی بر پیشانی ساواک است. اما چون اطلاعاتی های جمهوری اسلامی ضمن تطهیر ساواک کشتن آن بچه ها را تحت عنوان تاریخ نویسی به رفیق حمید اشرف نسبت داده اند حال مصاحبه کننده با ساواکی مزبور، ظاهراً در صدد بر آمده تا ببیند که "آیا ساواک با حمید اشرف تعارف داشته است"؟- چون خود ساواک چنین اتهامی به رفیق حمید نزده بود. مصاحبه کننده با این به اصطلاح "دلیل"، پخش خزعبلات و سخنان زهرآگین یک ساواکی جنایتکار علیه انقلابیون دهه پنجاه در جنبش را توجیه کرده است. اما در واقع موضوع از این قرار نبود و اتفاقاً واقعیت امر خیلی زود از پرده بیرون افتاد.
چند روز بعد از انتشار مصاحبه مورد بحث، ساواکی مزبور در نامه ای به یکی از همپالگی های خود نوشت که "مصداقی عزیز من" مشغول نوشتن خاطرات من است: "من دو سال، شب و روز از آقای مصداقی درخواست کمک می‌کردم که خاطرات من را منتشر کنند. سال ۲۰۱۳ که درخواستم را پذیرفت بهترین روز زندگی‌ام بود." (برگرفته از متن "پاسخ به ادعاهای احمد فراستی یکی از کارکنان ساواک تهران" با امضای پرویز معتمد). در ضمن انتشار قسمت بعدی این ظاهراً مصاحبه هم که ربطی به حمید اشرف و "تعارف" ساواک با او ندارد، نشان می دهد که موضوع به گونه ای که مصاحبه کننده ادعا کرده نبوده بلکه پای نوشتن خاطرات یک ساواکی و خوراندن زهر تبلیغات او علیه راستی و حقیقت در میان اپوزیسیون انقلابی ایران در میان بوده است؛ و "مصداقی عزیزِ" ساواکی مزبور، تنها خواسته است با نام پر افتخار حمید اشرف خاطرات قاتل او را جذاب جلوه دهد. آیا اتفاقی است که مصاحبه کننده که ظاهراً در پی کشف حقیقت است به نامه سرگشاده مادر شایگان در رابطه با شهادت کودکانش (به نام "برای فرزندان من اشک تمساح نریزید !" که حقایق غیر قابل انکاری در آن مطرح شده) ، حتی اشاره ای هم نمی کند؟ این نامه بر خلاف آن چه وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی منتشر کرده و در نزد مصاحبه کننده عنوان "اسناد ساواک" به خود گرفته است، واقعاً یک سند کاملاً معتبر تاریخی است که از زبان مادر زحمتکشی بیان شده که به دور از هر گونه دغل کاری سیاسی کوشیده است واقعیت هائی که خود عیناً با آن ها درگیر بوده است را با مردم خویش در میان بگذارد. اگر بحث بر سر خدمت به ارتقای آگاهی مردم در میان باشد می توان گفت که اتفاقاً بر اساس خاطراتی که مادر شایگان نقل کرده است ، ساواک هم سعی در بر انگیختن احساسات پاک مردم در رابطه با آن کودکان علیه چریکهای فدائی خلق (نه لزوماً رفیق حمید اشرف) کرده بود هر چند که می دانست که مردم مبارز ایران، آن دستگاه امنیتی را با همه ساواکی ها و کارکنان درونی اش به درستی جنایتکار و فاسد می دانند و وقعی به آن تبلیغات دروغین نخواهند گذاشت. اتهام وزارت اطلاعات هم به رفیق حمید تنها برای کسانی می تواند جدی تلقی شود که یا بسیار از واقعیت ها دور بوده و عقب مانده اند و یا ریگی در کفش دارند.

[ادامه مقاله را با کلیک اینجا بخوانید]