تجمع هزاران نفر در اطراف آرامگاه کوروش

کاربران شبکه‌های اجتماعی در ایران در روز بزرگداشت کوروش کبیر در ایران، تصاویر و فیلم‌هایی از تجمع دوستداران او را منتشر کرده‌اند. در چند سال اخیر مراسم گرامیداشت کوروش در ایران با استقبال قابل توجهی برگزار می‌شود.

تصاویر منتشر شده در شبکه‌های اجتماعی از تجمع هزاران نفر در اطراف مقبره کوروش در نزدیکی شیراز حکایت دارد. این تجمع هفتم آبان ماه )۲۸ اکتبر( برگزار شده که برخی از آن به عنوان روز کوروش یاد می‌کنند. با این حال این روز در تقویم رسمی ایران ثبت نشده است.

بر اساس برخی فیلم‌های منتشر شده، پلیس راهنمایی و رانندگی از حرکت اتومبیل‌های شخصی به سمت آرامگاه کوروش جلوگیری کرده است. در این تصاویر دیده می‌شود که برخی از شهروندان که خود را به این آرامگاه رسانده‌اند در گرامیداشت کوروش شعار سر می‌دهند.

مراسم بزرگداشت کوروش در چند سال اخیر با استقبال قابل توجهی روبرو شده و ظاهرا امسال جمعیت حاضر در این بزگداشت بیش از سال‌های گذشته بوده است. به نوشته برخی کاربران شبکه‌های مجازی، جاده منتهی به آرامگاه کوروش شاهد ترافیک بسیار سنگین بوده است و تنها به خودروهای سنگین اجازه عبور داده شده است.
دویچه وله فارسی مستقلا نمی‌تواند گزارش‌های منتشر شده مربوط به "روز کورش" در شبکه‌های اجتماعی را تأیید کند.

محوطه باستانی پاسارگاد بازمانده از دوران هخامنشیان (قرن ششم تا چهارم قبل از میلاد مسیح) است و در شمال تخت جمشید در استان فارس واقع شده است.
آرامگاه کوروش، کاخ بارعام، کاخ دروازه و تل تخت از جمله آثار تاریخی موجود در این محوطه هستند. این مجموعه در فهرست میراث جهانی ثبت شده است.

کوروش بزرگ (کوروش دوم) بنیان‌گذار و نخستین شاه سلسله هخامنشی بود که حدود ۵۵۰ سال پیش از میلاد، بر نواحی گسترده‌ای از آسیا حکومت ‌کرد. از او در کتب تاریخی بارها به عنوان پادشاهی منصف یاد شده است.

کوروش پس از فتح بابل (۵۳۹ سال پیش از میلاد مسیح)، یهودیان اسیر و تبعید شده به بابل را آزاد کرد تا به میهن خود بازگردند. کوروش همچنین دستور داد معبد اورشلیم را بازسازی کنند. او همچنین دستور داد اشیای گرانقیمتی را بازگردانند که از معبد اورشلیم ربوده و به بابل برده شده بود.

هفتم آبان به عنوان روزی معرفی می‌شود که ارتش کوروش توانست شهر بابِل را تصرف کند.

در نوشته‌های تاریخی آمده که کوروش سرزمین‌های زیادی را فتح کرد اما فرمانروایان سرزمین‌های فتح شده را از بین نمی‌برد و به آن‌ها اجازه می‌داد که بر سر کار بمانند. به مردم سرزمین‌های فتح شده نیز اجازه می‌داد به دین و مسلک خود باقی بمانند و این‌گونه او توانست بر وسعت قلمرو حکومت خود بیفزاید.