آواز در گلوی تو خاموش است
ای آن‌که همنشین ِ قدیمی ِ سوسنی!

وقتی که آفتاب ِ نگاهت
بر شاخه‌ی شکسته
می‌تابد
شوق ِ کدام آینه می‌داند
از دودمانِ رنج ِ شقایق
از آه
از تیره‌ی منی؟

گفتم :
وقتی که آمدی
رنگین‌کمانی از گلِ کوکب
بر آسمان ِ خاطره خواهم بست .
اندوه را
از چهره‌ی نجیب تو می‌شویم
با دشت ِ مهربان وُ آهو
از شعر ِ چشم‌های تو
می‌گویم .
گفتم :
خواهم نوشت
شعری
از سایبان ِ ساده‌ی گیسویت.

از چشمه‌سار
از کوه
از صبح ِ روستا
از صحبت ِ زلال ِ تو خواهم گفت.