مرتضی احمدی درگذشت

مرتضی احمدی - هنرمند پيشکسوت - ساعاتی قبل در منزلش از دنيا رفت.

ناشر آلبوم‌های مرتضی احمدی با تأييد اين خبر به خبرنگار سرويس تلويزيون و راديو ايسنا، گفت: اين هنرمند پيشکسوت دو ساعت پيش، يکشنبه - ۳۰ آذر ماه - به دليل مشکل ريوی در منزلش درگذشت.

خبرنگار ايسنا پس از تماس با منزل مرتضی احمدی موفق به گفت‌وگو با نوه‌ی اين هنرمند پيشکسوت - بهرنگ بقايی - شد که وی نيز خبر درگذشت پدربزرگش را تاييد کرده است.

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

او که حال چندان مساعدی نداشت، ارائه‌ی اطلاعات بيشتر در اين خصوص را به ساعاتی بعد موکول کرد.

مرتضی احمدی در آخرين گفت‌وگويش با ايسنا، از حال و روزش سخن گفته بود و اميدوار بود که زودتر حالش خوب شود.

مرتضی احمدی که حدود سه هفته پيش، به سختی می‌توانست، صحبت کند، درد پاهايش او را بيشتر اذيت می‌کرد و می‌خواست، برای درمان درد پاهايش روزانه فيزيوتراپی می‌شود.

اين هنرمند درگذشته که در عرصه هنر فعاليت‌های زيادی داشته، ضمن اظهار اميدواری نسبت اينکه حالش خوب شود، گفته بود: راستش حالم چندان فرقی نکرده است و همچنان تحت نظر پزشک هستم، اميدوارم بهتر شوم.

زنده‌ياد احمدی در سال ۱۳۰۳ در جنوب تهران به دنيا آمد. برای تحصيل ابتدا به مکتب و سپس به دبستان منوچهری در ميدان گمرک رفت و بعد از آن به دبيرستان شرف و دبيرستان روشن رفت.

در شانزده‌ سالگی ورزش باستانی و فوتبال را شروع کرد و به همراه تيم فوتبال دبيرستانش در مسابقات آموزشگاه‌های تهران رتبه‌هايی به دست‌ آورد. بعدها در تيم فوتبال راه‌آهن تهران و پس از آن در باشگاه راه‌آهن بازيکن و مربی (تا سال ۱۳۲۵) شد.

پس از چند تلاش آماتوری در تئاتر در ۱۳۲۱ با کمک عده‌ای از دوستانش «تماشاخانه ماه» را روبه‌روی باغ فردوس داير کرد اما پس از چند هفته مجبور به ترک آنجا شد. در اوايل پاييز ۱۳۲۲ در تئاتر فرهنگ برای اولين بار پيش پرده‌خوانی کرد و در نتيجه آن بازيگر تئاتر هم شد. مدتی بعد پدرش از فعاليت او در تئاتر مطلع شد و او را از خانه بيرون کرد. مرتضی احمدی پس از مدتی هم‌زمان با هنرپيشگی در راه‌آهن تهران به‌عنوان تعميرکار استخدام شد.

مرتضی احمدی برای اولين بار به سبک بيات تهران در پيش پرده‌ها آواز خواند. احمدی در سال ۱۳۲۳ به راديو تهران (چندی بعد در راديو ايران و بعد از آن در راديو و تلويزيون ايران) به کار کردن پرداخت تا برنامه‌های کمدی اجرا کند. در دوره‌های مختلفی در راديو کار کرد و از جمله تيپی به نام «بابا جاهل گريان» اجرا کرد و به سبک‌های مختلف ترانه و آواز خواند. در فروردين ۱۳۵۳ نقش اول سريال پربيننده «هردمبيل»، نوشته پرويز خطيبی را بازی کرد. در نظرخواهی‌ از مردم در سال ۱۳۵۶ به‌عنوان محبوب‌ترين هنرپيشه راديو انتخاب شد.

وی در ۱۳۲۶ گوينده فيلم‌های خارجی شد و از اعضای اوليه انجمن گويندگان و سرپرستان گفتار فيلم (تأسيس در ۱۳۴۲) بود.

پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ احمدی بازيگری را کنار گذاشت و به مدت هفت سال به اهواز رفت اما پس از بازگشت به تهران از نو کار بازيگری را در سريالی تلويزيونی به نام «تک‌مضراب» از سر گرفت. از سريال‌های تلويزيونی ديگری که بازی کرده است می‌توان از «سلطان صاحبقران»، «هفت شهر عشق» (۱۳۵۶)، «آئينه و زير بازارچه (۱۳۷۷، رضا ژيان)» نام برد.

در فروردين ۱۳۴۹ نيز احمدی به دعوت علی حاتمی ترانه عنوان‌بندی فيلم «حسن کچل» را، ضربی‌خوانی کرد (که به نام روحوضی نيز شناخته می‌شود). در همين سبک در ۱۳۲۸ پنج صفحه موسيقی برای يک شرکت انگليسی ضبط کرد. مرتضی احمدی بيش از چهارصد ترانه ضربی و صد و پنجاه ترانه فکاهی خوانده است، اين ترانه هااز نوشته‌های نصيری‌فر، نويسنده کتابی است به نام مردان موسيقی سنتی و نوين ايرانکه بيشتر کارهای موزيکال مرتضی احمدی از آن کتاب گرفته شده است.

از ماندگارترين آثار احمدی می‌توان به کار صدايی (نوعی دوبله) وی در مجموعه «پينوکيو» اشاره کرد که در آن در نقش «روباه مکار» صداپيشگی کرده است.

«آرايشگاه زيبا»، «کت‌و‌شلوار خواستگاری»، «دانی‌و‌من» و... از کارهای تلويزيونی مرتضی احمدی است. وی در انيميشن «شکرستان» هم صداپيشگی کرده است.