یقین دارم هنوز اکثریت قابل توجهی از مرزنشینان، تعلق خاطر فراوان به ایران دارند اما آیا تداوم محرومیت ها و تبعیض ها، موجب جابجایی برخی اولویت ها نخواهد شد؟ اجازه بدهید کمی صریح باشیم. بسیاری از کسانی که در خارج از کشور، با ایجاد وحشت از تجزیه یا هشدار در خصوص به خطر افتادن تمامیت ارضی، حمایت خود از اقتدار جمهوری اسلامی را توجیه می‌کنند کسانی هستند که به خاطر رسیدن به رفاهی بالاتر از حد متوسط جامعه ایرانی، خاک ایران را ترک کرده و در هزاران کیلومتر دورتر از مرزهای جغرافیایی ایران ، در وصف خاک مقدس ایران مرثیه سرایی می کنند. بسیاری از حامیانِ شعاری تمامیت ارضی نیز فرزندان خود را به کشورهایی فرستاده اند که هزاران کیلومتر با ایران فاصله دارد. نمی دانم چنین افرادی اگر با محرومیت هایی از انواع آنچه ساکنان استان های محروم مرزی را آزار می دهد مواجه شوند برای حفظ ایران‌ِ یکپارچه ، تا چه حد حاضر به فداکاری خواهند بود؟ به عبارت دیگر آیا با افزایش محرومیت ها و فشارها، زندگی زیر لوای ایرانِ یکپارچه، کماکان اولویت اول برای همه افراد خواهد بود؟ متاسفانه قادر نیستم با اطمینان صد در صد به این پرسش ، پاسخ مثبت بدهم.

سوال مهم تر اما اینکه ، به فرض دغدغه مندی سران جناح های سیاسی نسبت به یکپارچگی و تمامیت ارضی، آیا نسخه تجویزی آنان - حفظ نظام جمهوری اسلامی - نسخه شفا بخش و علاج درد است؟ پاسخ ، بی تردید " منفی" است. میهن دوستی، از خصلت های پسندیده ای است که اغلب انسان ها به داشتن آن مفتخرند. تلاش برای حفظ تمامیت ارضی و یکپارچگی کشور نیز. اما متاسفم که بگویم بنا به دلایل گوناگون ، با تداوم حاکمیت جمهوری اسلامی این خصلت در حال رنگ باختن است. نگارنده بهیچوجه خود را با شعارهای تزئینی و دهان پُرکن که در میان شکم سیرانِ بی دغدغه رایج است فریب نمی دهد. چگونه انتظار داریم تلاش برای حفظ یکپارچگی کشور ، همچنان مهم ترین اولویت برای کسانی باشد که بسیاری از آنها از تامین مایحتاج اولیه عاجزند ، زنان و مردانی که غصه دارِ آینده فرزندان خود هستند و هیچ افق روشنی در پیش رو نمی بینند ، میلیونها ایرانی که توسط حکومت به هیچ انگاشته می شوند ، جمعیت رو به افزایش معتادانی که برای کاهش دردها به افیون پناه می برند ، میلیونها مرزنشین که با حسرت، پیشرفت روزافزون همسایگان را نظاره می کنند و در یک کلام دهها میلیون ایرانی که روز به روز شاهد افزایش مظالم و محرومیت‌ها هستند..‌.

تعارف را کنار بگذاریم . حکومت جمهوری اسلامی در چهل سال گذشته در عمل ، برخی کشورها و سازمان های خارجی را بر ایران ترجیح داده و جز در مقاطع خاص ، در شعار نیز ملی گرایی و میهن پرستی را تقبیح کرده است‌ . حکومت مرکزی که سمبل کشور یکپارچه می باشد همواره مظهر تبعیض و ستم به اقلیت ها و مناطق مرزی بوده تا جایی که حتی الامکان از انتصاب افراد بومی برای تصدی مدیریت های مهم منطقه ای خودداری می شود. ستم به ایرانیان ، هر روز بر تعداد کسانی که مایلند داوطلبانه از جان شیرین بگذرند می افزاید و انگیزه جلای وطن به امید زندگی در فضایی آرام تر، هر لحظه بیشتر می شود . جدیدترین چاره اندیشی برای خلاصی از ستم و فساد حکومت ، درخواست‌ علنی برای سلب تابعیت است که البته در طی چهل سال گذشته ، میلیونها نفر با پذیرش تابعیت سایر کشورها ، عملا به آن تن داده اند. در یک کلام ، بر خلاف فریب کاری دو جناح حکومتی، نه تنها حفظ نظام جمهوری اسلامی ، به حفظ تمامیت ارضی، همبستگی ایرانیان و یکپارچگی کشور کمک نمی کند بلکه ادامه استقرار این نظام ، هر روز بر تعداد کسانی که جلای جسمی یا فکری از وطن و دل کندن از مام میهن را چاره دردهای خود می دانند خواهد افزود.
بر این باورم اکنون باید راه خود را انتخاب کنیم : یکپارچگی ایران و همبستگی ایرانیان یا اصرار بر حفظ حکومت ضد ایرانیِ جمهوری اسلامی .