سروش که رسما و علنا می گوید در آینده اِشکالی در آمدن حزب مذهبی بر روی کار و قدرت سیاسی پیدا کردن آن نمی بیند. او دائم به جامعه ی مذهبی اشاره و اتکا می کند. حتی قوانین مبتنی بر دین را برای اداره ی کشور نفی نمی کند.

داریوش کریمی این بار، بر خلاف قسمت اول گفت و گو، گریبان آقایان را لااقل در ۲۵ دقیقه ی اول، بدجور گرفته بود و رها نمی کرد. او این بار از لکنت دست برداشت و تضاد گفتار آقایان را مشخص کرد.

سروش که گفته های قبلی اش در باره ی لیبرالیسم را فراموش کرده بود و نگهدار هم که کلا رطب و یابس می بافت.

او با تلاش برای پیوند زدن سوسیالیسم و لیبرالیسم، به منظور جلوگیری از وقوع جنگ (!) نشان داد که کماکان از مرحله پرت است. ۴۰ سال پیش، دستکم «رفیق طبری» یی بود که بغل دست اش نشسته باشد و برای فرار کردن از دست مصباح و استدلال های متکی به «سیر حکمت در اروپا»ی او، وقت اش را به تئوریسین «حزب پدر» بدهد. امروز اما باید خودش بر اساس معلومات شخصی اش استدلال می کرد، که کاش به جای استدلال سکوت می کرد.

سروش نشان داد که همانست که بود. همان جوانکی که در کنار مصباح معنا پیدا می کرد و بعدها نیمچه گریزی به سمت آزادی از قید و بند دین زد، ولی گویا هر چه سن اش بالاتر می رود، بیشتر به دوران «خوش» گذشته باز می گردد.

به نظر می رسد هم در سیاست، و هم در تفکر سیاسی، دچار کمبود شخصیت شده باشیم؛ کمبودی که به نظر نمی رسد رفع آن در کوتاه مدت ممکن باشد.