حکومت مذهبی و نظام سیاسیِ دینی یعنی کُشتار اندیشه و کُشتار دینی. در هر کجا و هر زمان که چنان حکومت و نظام هایی برپا شده همین آش بوده و همین کاسه. و اینکه جمهوری اسلامی در این چهل سال نیز به همین صورت عمل کرده و همچنان با کُشتار به حیات خود تداوم می‌بخشد جای تعجب نیست جای تعجب، به تحمل پذیری و مسامحهء سبزگونه و بنفش گونهء مردم و نمایندگانش حداقل به جناحی از حکومت که خواهان تداوم نظام دینی ست، می‌باشد. تحمل پذیری و مسامحه‌ای که موجب غفلت بوده و باعث بازدارندگی در ایجاد همبستگی ایرانیان به مثابه عالی ترین قدرت اثربخش در راه مصالح و منافع ملی، شد. وضعیت شکننده و دشوار جنگی که امروز در آن قرار داریم از همین فقدان قدرت ملی نشأت می‌گیرد.
چهاردهه است که ایران و ایرانی بر اثر حاکمیت بلا منازع اسلام شیعی بر شئون زندگی‌اش، نایی و رمقی برایش نمانده. اما در هر صورت و با وجود این، دو راه بیش در پیش نیست یا باید زانوی غم در بغل گیریم و منتظر سقوط کامل ایران در پرتگاه این جمهور دینی باشیم و یا از جایمان برخیزیم و تا دیر نشده به خود تکانی داده و با جنبش فراگیر ملی که فارغ از هر نوع فرقه گرایی گروهی باشد دودمانش را براندازیم و ایران و ایرانی را از منجلاب این حکومت برهانیم.
لازم است که با مناعت بلاغت و درایت، هر چه زودتر به این درک و نتیجه رسید که رفتار و عمل حکومت اسلامی ایران در تضاد با امیال و اهداف آزادیخواهانه بوده و نیز منشأ هر نوع جنگ احتمالی بر علیه کشورمان است. و با درک اینکه رژیم اسلامی/ شیعی شیرازه کشور را تماماً کشیده و این امر بعلاوه سیاست خارجی شیعه گستر‌اش می‌تواند باعث شود تا آخرین سنگر محافظ منافع و مصالح ایران به دست بیگانه فتح شود، بنیاد همبستگی ایرانی و سکولاریسم را پی ریزیم و با قامتی استوار و اراده‌ای نیرومند به جهانیان نشان دهیم که حکومت اسلامی مقبول مردم ایران نبوده و ایرانی طالب نظام سیاسی سکولار و آزادی بی قید و شرط برای همه ادیان و اندیشه هاست و همچنین از اصل رابطه دوستانه با جهان تبعیت کرده و هیچ خصومتی با ملل جهان ندارد. این امر، اراده و ازخود گذشتگی می‌خواهد که چهارده هموطن ایرانیِ داخل کشور آن را، به امید تبدیل انرژی خفتهء چهاردهه‌ای به انرژی جنبشی، از خود به نمایش درآوردند. و از همین نمایش اراده و شجاعت این چهارده انسان با مسئول بود که یکی از آنها بهمراه خانواده‌اش در معرض ارعاب چاقو بدستانِ چاقوکشِ سرای شیعی ایران، قرار گرفت.
آری، بار دیگر اوباشان دشنه بدست جمهوری اسلامی و اجیرشدگان بارگاه ولایت در پی حادثه برآمده و مجهز به سلاح سرد، در چند شب متواری زنگ خانه یکی از نویسندگان و امضاء کنندگان معروف به «بیانیه چهارده نفر» بنام محمد حسین سپهری را در مشهد به صدا در آورده و ضمن ایجاد وحشت، آرامش خانواده این معلم دلسوز را برهم زدند. با وجودی که به پلیس ۱۱۰ گفته شد که این افراد مجهز به سلاح سرد هستند اما پلیس از آمدن به محل حادثه امتناع کرد. بی شک تا این نظام دینی پابرجاست زشتخویی رفتار و عمل ارازل اوباشِ بارگاه ولایت ادامه خواهد داشت.
بیاییم با حمایت و پشتیبانی همه جانبه از چهارده هموطن داخل کشور که با اراده و دلیری و ازخودگذشتگی بی همتا به نگارش بیانیه‌ای با محتوای محو این نظام دینی همت گمارده و جان عزیز و شیفته‌شان را در کف دست گرفتند و اکنون یکی از آنها به نام محمد حسین سپهری جانش به خطر افتاده و قداره بندان سر سپرده به مرجع شیعی و مواجب بگیر با وحشت افکنی آرامش این خانواده را سلب کردند، پی پایه‌های همبستگی ایرانی را در مخالفت با حکومت دینی بریزیم.
نیکروز عظیمی
بیداری‌ها و بیقراری‌ها (۲۹)، علی میرفطروس
جهان به کدام سو می‌رود؟ (بخش نخست)، احمد فعال
