بار الها! پروردگارا!
سلام علیکم و رحمت الله!
حال جناب عالی؟ احوال جناب عالی؟
خوب هستید ایشاللا؟! بد موقع که مزاحم نشدم؟

می دونم تا یکی دو ساعت دیگه باید دوباره شال و کلاه کنید و به مرکز رایانه و سیبرنتیک بارگاه الهی تشریف ببرید و دولا و راست شدن مسلمانان را موقع نماز شمارش فرمایید تا کسی به شما کلک نزند و به جای یک رکوع و دو سجود مثلا یک رکوع و یک سجود تووی پاچه تان نکند و با دستگاه استراق سمعی که دارید، با بدبختی و مصیبت، فش فش نمازخوان ها را «دِکُد» کنید ببینید که حمد و سوره را با عربی درست قرائت می کنند یا این که پدرسوخته های ناقلا فقط فش فش می کنند.

واقعا کارِ سختی دارید آن هم هر روز، آن هم روزی پنج بار! حالا باز دمِ ما ایرونی ها گرم که به خاطر تنبلی، نماز صبح را معمولا قضا می کنیم و میندازیم بغلِ نماز ظهر و جفت اش را با هم می خوانیم! عرب ها را بگو که صبح کله ی سحر هم از خواب پا می شوند و به طرف شما دولا و راست می گردند!

غرض از مزاحمت البته مساله ی نماز و ورزش سوئدی-عربی بر اساس برنامه ی «اروبیکْ کارِ عظیم الشان» حضرت محمد صلی الله نیست و از جهت دیگری مزاحم جناب عالی شده ام.

احتمالا در خاطر مبارک تان هست که یک جوانی به نام کیومرث مرزبان، در سایتی به نام «حلزون» برای جناب عالی نامه می نوشت و از دردهای خودش و مردم ایران و این ها شِکوِه و گلایه می کرد.

ایشان مدتی در خارج بود بعد به سر ش زد که به ام القراء اسلام بر گردد و برخی از همکاران او هم او را تشویق کردند که به این سفر اقدام کند و به ایشان گفتند که «بابا! توو ایرون اینقدر خر توو خر ه و مهم تر از تو هاش هستند که اگه بخوان کسی رو بگیرن، باید اونا رو بگیرن! برو خیال ات جمع، کسی به کار تو کاری نداره» و این جوان را روانه ی کشور کردند و اتفاقا اتفاقی هم برای او نیفتاد و «ظاهرا» کسی به کارِ او کاری نداشت که ناگهان یک روز ایشان را گرفتند و بردند آن جایی که می توان آن را با جهنم حضرت عالی مقایسه کرد!