اصل مداخله نظامی آمریکا در خاورمیانه از ابتدأ اشتباه بوده و جز کلنگی کردن خاورمیانه نتیجه ای نداشته است. آن ها کشورهای منطقه را شخم زدند و چیزی باقی نگذاردند. آمریکا هیچ طرح و برنامه ای جز نابودی کشورها و زیرساخت هایشان و بی ثباتی دائمی برای آنها نداشت. پروژه، پروژه کلنکی کردن خاورمیانه به سود دولت اسرائیل تمام شد. برای منافع اسرائیل، دولت ها و ارتش های کشورهای مهم را از بین بردند و آن ها را اسیر فرایند تجزیه کردند.

بی ثباتی و خطر جنگ، همه را به مسابقه تسلیحاتی انداخته و ترامپ و پوتین گوی سبقت را از یکدیگر در فروش سلاح می ربایند. پوتین با رهبران هر کشوری ملاقات می کند، سریع پیشنهاد فروش اس- ۴۰۰ به آنها می دهد. البته آمریکا رتبه اول را در فروش سلاح دارد و عربستان سعودی در خرید سلاح در خاورمیانه اول و در سطح جهانی سوم است. اما خرید این همه سلاح توسط کشورهای منطقه، برای هیچ کس امنیت به دنبال نیاورده است. ولی همه باید در هراس دائمی باشند و دائماً سلاح بخرند.

خاورمیانه پس از مداخلات نظامی آمریکا، فاقد امنیت و ثبات پیش از آن است. همه را در اضطراب دائمی جنگ های دائمی اسیر کرده اند. این ها نکاتی است که ترامپ به صراحت آن ها را بیان می کند و به همین دلیل به خیانت متهم می شود.

ترامپ در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۹ در یک سخنرانی ۱۵ دقیقه ای در کاخ سفید درباره خاورمیانه و سوریه گفت:

«ما در حال خروج از منطقه هستیم. بگذارید افراد دیگری سر شن‌هایی که مدت‌هاست خون‌آلود شده‌اند، بجنگند. ارتش ما وظیفه ندارد پلیس جهان باشد...کارشناسان سیاسی ای هستند که در واکنش به حمله ترکیه به سوریه خواهان مداخله نظامی دیگر آمریکا در آن ناحیه هستند. ولی من چنین تصور نمی کنم. متوقف کردن حمله ترکیه به سوریه با نیروی نظامی مستلزم استفاده از ده ها هزار نیروهای آمریکا بر ضد ترکیه- که متحد ما در پیمان ناتو است و با آمریکا روابط بسیار دوستانه ای دارد، از جمله پرزیدنت اردوغان- می باشد. همان افرادی که من آن ها را تماشا کردم و می خوانم و به من و به آمریکا مشورت می دهند.[اینها] همان افرادی هستند که من سال هاست آن ها را می بینم و می خوانم. اینها همان کسانی هستند که ما را به بلبشوی خاورمیانه فرستادند ولی هیچ گاه شجاعت و یا دیدگاهی برای بیرون آوردن ما نداشتند. اینها فقط حرف می زنند. چند آمریکایی باید در خاورمیانه در میان این جنگهای قدیمی قومی و قبیلگی جان خود را از دست بدهند؟ بعد از تمام خون های با ارزش و پول هایی که آمریکا در صحراهای خاورمیانه از دست داده است. من متعهد هستم که راه دیگری را دنبال کنم. راهی که به پیروزی برای آمریکا خواهد انجامید... از همه مهمتر این است که ما از یک مداخله نظامی[جنگ با ترکیه] با هزینه سنگین که می توانست به فاجعه منجر شود، که پیامدهای بسیار پایداری می داشت اجتناب کردیم. هزاران نفر مردم آن جا کشته می شدند. دولت قبل از من می گفت اسد باید برود. آن ها می توانستند این نتیجه را به دست آورند، ولی نیاوردند. در حقیقت آن ها یک خط قرمز بسیار نیرومند در ماسه ها کشیدند- که همه شما به یاد دارید- ولی وقتی که بچه ها با گازهای شیمیایی کشته شدند، آن ها به تعهد خود عمل نکردند و در نتیجه بچه های دیگری به همان روش باز هم کشته شدند. اما من به تعهد خود با حمله به سوریه، با استفاده از ۵۸ موشک "تاما هاک" عمل کردم. ۸ سال طولانی بعد از کوشش نافرجام پرزیدنت أوباما برای "تغییر رژیم" در سوریه ، نیروهای آمریکا هنوز در سوریه هستند. بیش از نیم میلیون نفر کشته شده اند و صدها هزار نفر به طرز بدی مجروح شده اند و میلیون ها سوریه ای آواره شدند. واقعاً این یک کابوس وحشتناک است. ما در تمام خاورمیانه اضطراب را در ابعاد عظیمی مشاهده می کنیم. ما ۸ تریلیون دلار در خاورمیانه هزینه کرده ایم بدون آن که واقعاً بخواهیم در این جنگ ها پیروز شویم، ولی بعد از هزینه تمام آن پول ها و تمام افرادی که جان باختند، و مردان و زنانی که به حالت نزدیک به مرگ مجروح شدند، خاورمیانه امنیت کمتری دارد، ثبات کمتری دارد، و امنیت آن حتی کمتر از زمان پیش از آغاز این جنگ هاست...به عنوان نامزد ریاست جمهوری، من این را [در انتخابات ۲۰۱۶] با روشنی تمام گفتم که ما یک سیاست خارجی جدید برای آمریکا نیاز داریم. سیاستی که بر مبنای ایدئولوژی نیست، بلکه براساس تجربه ، تاریخ و درک واقع بینانه از جهان می باشد.»

دونالد ترامپ به درستی می گوید که باراک أوباما به دنبال "تغییر رژیم" در سوریه بود. أوباما در ۱۸ آگوست ۲۰۱۱ گفت بشار اسد باید برود. اوباما در ۲۲ مارس در یک کنفرانس خبری در امان با پادشاه اردن گفت: «مطمئن هستم که اسد می‌رود. بحث بر سر رفتن یا نرفتن او نیست، بحث بر سر زمان این امر است.» اوباما و اردوغان در ۱۶ مه ۲۰۱۳ در ترکیه گفتند اسد باید برود. اوباما و اردوغان در ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۳ گفتند "اسد باید برود". اوباما در ۱۶ می ۲۰۱۳ گفت بشار اسد باید برود. اوباما در ۷ جولای ۲۰۱۵ گفت بشار اسد باید برود. اوباما در ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۵ در مجمع عمومی سازمان ملل گفت بشار اسد باید برود. اوباما در ۱۹ نوامبر ۲۰۱۵ دوباره گفت که بشار اسد باید برود. دولت آمریکا به همره متحدان خود برای سرنگونی رژیم سوریه دست به هر اقدامی زد(رجوع شود به مقاله «شطرنج خاورمیانه و سوریه؛ نقش ایران و دیگران»).

جو بایدن، وقتی معاون أوباما بود، گفته است که متحدان آمریکا- عربستان سعودی، ترکیه، امارات- گروه‌های تروریستی چون داعش را به وجود آورده‌اند:

«بزرگترین معضل ما متحدان ما بود؛ متحدان ما در منطقه بزرگترین مسئله ما در سوریه هستند. ترک‌ها دوستان بزرگی‌ بودند و من رابطه عالی‌ با اردوغان دارم، که اخیراً وقت زیادی را با او گذراندم. سعودی‌ها، اماراتی‌ها، دیگران، همین طور. اینها چه کار می‌کردند؟ اینها آن قدر مصمم بودند که [بشار اسد] را از قدرت پایین بکشند که یک جنگ نیابتی بین سنی و شیعه داشتند؛ چه کار می‌کنند؟ آنها صد‌ها میلیون دلار پول و ده‌ها هزار تن اسلحه را به هر کسی‌ که حاضر بود با اسد بجنگد دادند، با این تفاوت که آنهائی که پول‌ها و اسلحه را دریافت می‌کردند [جبهه‌] نصرت، القاعده، و جهادی‌های تندرو رادیکال از مناطق مختلف دنیا بودند. اگر تصور می‌کنید که من اغراق می‌کنم، نگاهی‌ [بدان جا] بیندازید. تمامی آنها [پول و اسلحه] کجا رفتند؟ پس حالا چه اتفاقی دارد می‌افتد؟ ناگهان همه در حال بیدار شدن هستند که این گروه، ‌داعش، که همان القاعده در عراق بود و از آنجا بیرون انداخته شد، قلمرو در غرب، ببخشید، در شرق سوریه برای کنترل به دست آورد، با جبهه نصرت، که ما در همان اوائل آن را یک گروه تروریستی اعلام کرده بودیم، همکاری کرد، و ما نتوانستیم که متحدان خود را متقاعد کنیم که دیگر از آنها حمایت نکنند. خوب، چه اتفافی افتاد؟ حالا، به طور ناگهانی، و من قصدم این نیست که دروغ ببافم، همه خدا را می‌بینند [همه می‌فهمند که خطر داعش چیست]. حالا، پرزیدنت [اوباما] یک ائتلافی از متحدان سنی ما تشکیل داده است، به خاطر این که آمریکا نمی‌تواند دوباره به یک ملت مسلمان مانند یک حمله کننده وارد شود؛ این کار باید به رهبری سنی‌ها با حمله بر سازمان‌های دیگر سنی‌ انجام شود؛ پس، برای اولین بار چه دستاوردی داریم؟ حالا عربستان سعودی جریان ارسال پول به آنها را متوقف کرد؛ عربستان به ما اجازه آموزش [نیروهای "معتدل" در سوریه که با دولت می‌جنگند] تحت بند ۱۰ [قرارداد ما با آنها] را در خاک خود داده است؛ قطری‌ها کمک خود را به تندترین عناصر تروریست قطع کرده‌اند، و ترک ها، پرزیدنت اردوغان، ایشان دوست قدیمی‌ هستند، به من گفت که "حق با شما [آمریکا] بود. ما اجازه دادیم تعداد زیادی [از تروریست‌های داعش] از ترکیه عبور کنند،" و حالا دارند سعی‌ می‌کنند که مرز خود [با سوریه که از آنجا نیروهای داعش وارد سوریه می شوند را] ببندند.»

فارن پالیسی ۷ اکتبر ۲۰۱۴ از جو بایدن به دلیل بیان این حقایق تشکر به عمل آورد. ترامپ نیز حقیقت را می گوید، اما کل داستان را شرح نمی دهد. ۳۰ الی ۴۰ سال دیگر همه اسناد محرمانه منتشر خواهد شد و زندگان آن دوران خواهند دید که این ها چه بلایی بر سر خاورمیانه آوردند.

پروژه کلنکی کردن منطقه اینک نتایج خود را آشکار کرده است. اما کلنگی کننده دست بردار نیستند و همچنان خواهان مداخله های نظامی بیشتری در منطقه و خصوصاً علیه ایران هستند. سناتور جمهوری خواه رند پال تنها کسی بود که در مصاحبه ۷ اکتبر با فاکس نیوز به دفاع از سیاست ترامپ در خروج از سوریه دفاع کرد و گفت لیندسی گراهام و مارک ربیو و نیکی هیلی را از «نو محافظه کاران حامی جنگ های ابدی» هستند. او در ادامه گفت:

«خوب می‌دانید که من حامی برگرداندن سربازانمان به وطن هستم و به نظرم باقی گذاشتن ۲۰۰ یا ۳۰۰ نظامی در یک منطقه، می‌تواند نسخه‌ای برای کشاندن ما به سمت یک تراژدی باشد چرا که این تعداد به آن اندازه‌ای است که کار خاصی انجام دهند یا در برابر چیزی بازدارنده باشند...به نظر من پاسخ این نیست که آمریکا در آنجا حضور داشته باشد.....آشوب[سوریه] با مداخله خارجی ایجاد شد، ترکیه‌ای‌ها دخالت کردند، ما دخالت کردیم، قطری‌ها دخالت کردند، سعودی‌ها دخالت کردند، اینها در جنگ داخلی سوریه دخالت کردند و مردم جانشان را از دست دادند و میلیون‌ها نفر بی‌خانمان شدند. رئیس‌جمهور ترامپ به درستی در این باره صحبت کرده است. ایده تغییر رژیم کارساز نبوده است و سبب آشوب بیشتر شد و همچنین ظهور داعش هم در نتیجه آشوب ناشی از سرنگونی صدام و همچنین تلاش‌ها برای منزوی کردن و شکننده کردن رژیم اسد بوده است.»

ترامپ ضد سیستم

دونالد ترامپ با این که رئیس جمهور و فرمانده کل قواست، حزب او اکثریت مجلس سنا را در دست دارد، اکثریت دیوان عالی کشور را به نفع محافظه کاران تغییر داد، اکثریت دادستان های کل آمریکا را از محافظه کاران قرار داد؛ با این همه، همچنان نقش فردی ضد سیستم را بازی می کند.

این نقشی بود که او به خوبی در انتخابات ۲۰۱۶ بازی کرد. هیلاری کلینتون را به نماد کل آمریکا از گذشته تاکنون تبدیل کرد، و خود را فردی ضد سیستم قلمداد کرد که قرار است «باتلاق واشنگتن» را از فساد پاک کند. اینک نیز همان نقش را بازی می کند. همه خواهان جنگ اند، اما او به تنهایی ضد جنگ است. همه خواهان آمریکای همیشگی هستند که رهبری جهان را در دست دارد، اما او شعار انزواگرایانه «اول آمریکا» سر می دهد. کلیه توافقات دولت های گذشته آمریکا با دیگر دول را ناعادلانه به شمار آورده و از آنها خارج می شود. به اروپا فشارهای بسیاری وارد آورده است. همه می گویند اروپا بهترین متحد آمریکا است و نباید روابط را با اروپا تیره کرد. اما او از سوء استفاده های یکطرفه دائمی اروپا از آمریکا سخن می گوید. خود را بهترین رئیس جمهور تاریخ آمریکا معرفی می کند که هیچ کس تاکنون به اندازه او به آمریکا خدمت نکرده است.

برای انتخابات ۲۰۲۰ نیز جو بایدن- نامزد اول دموکرات ها تاکنون- را به فردی فاسد ، نماد گذشته و سیستمی فاسد تبدیل کرده است. وقتی تلفن او با رئیس جمهور اوکراین افشا شد، رسماً از رئیس جمهور چین و اوکراین هم خواست تا اسناد فساد بایدن و پسرش را افشا کنند. این مسأله که آیا اساساً سندی دال بر فساد بایدن ها وجود دارد یا ندارد، فاقد اهمیت است. او افکار عمومی را مد نظر دارد. ترامپ برای پیروزی و ماندن در قدرت حاضر به انجام هر عملی است.

جو بایدن ترامپ را به دلیل خروج نیروهای نظامی آمریکا از سوریه و پشت کردن به کُردها به خیانت متهم کرد و نوشت:

«رئیس‌جمهور ترامپ به شرکایمان، نیروهای دموکراتیک سوریه خیانت کرده و دستاوردهایی که ما به سختی در جنگ با داعش به دست آورده‌ایم را به خطر انداخته است. نظامیانمان در وسط یک جنگ رها می‌شوند و هیچ برنامه‌ای به جز عقب‌نشینی وجود ندارد. او به عنوان مقام فرمانده کل قوا در حفاظت از کشور و نظامیانمان شکست خورده است.»

این دقیقاً همان چیزی است که ترامپ می خواهد. دو قطبی جنگ طلبان و ضد جنگ ها. هیلاری کلینتون و بایدن نماد جنگ طلب ها و ترامپ نماد صلح از طریق تحریم های کمر شکن است. او در سخنرانی های انتخاباتی برای طرفدارانش با تندترین کلمات ممکن به رقبایش می تازد. اخیراً در یکی از سخنرانی هایش درباره جو بایدن گفت:

«پدر او[جو بایدن] او را هیچ وقت با هوش نمی دانست، و هیچ گاه او را پسر خوبی هم نمی دانست، او فقط به این دلیل معاون رئیس جمهور خوبی بود، که می دانست چگونه کُون باراک اوباما را ببوسد.»

به طرفداران او بنگرید که با شنیدن این سخنان چه شعفی به آنها دست می دهد. روزنامه واشنگتن پست در جدیدترین گزارش نشان داد که دونالد ترامپ در طول ۹۹۳ روز با ۱۳۴۳۵ ادعای نادرست و گمراه کننده به مقام «پینوکیو تمامی» رسیده است. ترامپ در دروغگویی، در میان رهبران جهان، احتمالاً رتبه اول را کسب کرده است.

وقتی به او به خاطر استفاده از این زبان( او برنی سندرز را همیشه دیوانه می خواند. به همه دشنام می دهد) در سخنرانی ها و توییت ها انتقاد می شود، پاسخ می دهد که از همین راه به ریاست جمهوری رسیده است. او همین راه را ادامه خواهد داد و حدود ۱۲ ماه دیگر ممکن است در انتخابات دوباره پیروز شود. جو بایدن فاقد شخصیت کاریزماتیک و جوان بسیج کن باراک اوباماست. دموکرات ها اگر نتوانند جمعیت زیادی را برای شرکت در انتخابات بسیج کنند، اگر چه مانند دفعه گذشته ممکن است از نظر تعداد بر ترامپ پیروز شوند، اما ریاست جمهوری را به خاطر الکترال کالج به ترامپ واگذار خواهند کرد. در آمریکا دموکراسی هر فرد یک رأی وجود ندارد، به همین دلیل فردی که رسماً بازنده اعلام می شود، مانند بوش و ترامپ، بر اساس الکترل کالج رئیس جمهور می شود.

تحریم ایران و محاصره ایران

رهبری جمهوری اسلامی از فائق آمدن بر اثرات تحریم های فلج کننده سخن می گوید. در حالی که تحریم های فلج کننده رشد اقتصادی مثبت با میانگین ۵ درصدی چند ساله را به رشد اقتصادی منفی بالا در سال های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ تبدیل کرده اند. مطابق گزارش ۲۳ مهر ۱۳۹۸ صندوق بین المللی پول، رشد اقتصادی ایران در سه سال ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ به ترتیب، منفی ۴.۸، منفی ۹.۵ و صفر درصد خواهد بود. تحریم ها تورم را به شدت بالا برده و ارزش پول ملی را به شدت کاهش داده اند. مطابق گزارش صندوق بین المللی پول، نرخ تورم ایران در سال های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ به ترتیب، ۳۰.۴۸ درصد و ۳۵.۶ درصد برآورد شده است. تحت همین شرایط، در بهترین حالت، ممکن است در سال ۲۰۲۰ ایران رشد اقتصادی نیم درصدی را تجربه کند. تحریم ها بسیار موثر بوده اند، کمر میلیون ها ایرانی را شکسته اند و هنوز به نهایت خود نرسیده اند.

اما ترامپ وقتی به آثار تحریم ها می نگرد، خود را موفق احساس می کند. او در ۱۷ اکتبر گفت: «ایران به دردسر افتاده است. اقتصاد این کشور دچار مشکلات جدی شده است. تولید ناخالص داخلی ایران ۲۰ درصد سقوط کرد که بی سابقه است؛ شاید هم ۲۵ درصد. ما با ایران گفتگو خواهیم کرد. آنها مایلند که گفتگو کنند. تحریم‌های اقتصادی و تعرفه هایی که بر ایران و کشورهایی که با ایران تجارت می کنند، به خوبی کار کرده است. ایران نمونه جالبی است. خواهیم دید که گفت و گو خواهند کرد یا نه. اگر گفت و گو کنند خوب است؛ اگر گفتگو نکنند هم مشکلی نیست.»

اگر چه او خواهان مذاکره و توافق جدید با ایران است، اما همزمان ، همین «ترامپ ضد جنگ» که با تحریم های اقتصادی مردم ایران را بیچاره کرده، در حال تکمیل محاصره نظامی ایران است.

درست پس از آن همه مواضع ضد جنگ، وزارت دفاع آمریکا در ۱۱ اکتبر ۲۰۱۹ اعلام کرد که ۳ هزار نیروی نظامی جدید(به اضافه تجهیزات بیشتری شامل دو سامانه موشک‌های پاتریوت، یک سامانه موشکی تاد و دو اسکادران جنگنده ) به عربستان سعودی برای «محافظت در برابر تجاوز ایران» اعزام می کند.

این اقدام درست یک روز پس از نطق انتخاباتی ترامپ در مینه سوتا صورت گرفت. بازگشت کلیه نیروها به خانه؟ یا افزایش نیروها در خاورمیانه به ده ها هزار نفر؟

ترامپ با همه قدرتی که دارد، در یک سیستم جا افتاده در حال بازی است. این سیستم مخالف خروج کلیه نیروهای آمریکا از خاورمیانه است. به عنوان مثال، ۳۵۴ عضو مجلس نمایندگان آمریکا در ۱۶ اکتبر در قطعنامه ای خروج نیروهای آمریکا از سوریه را سیاستی خطا به شمار آوردند. ۱۲۹ نماینده جمهوری خواه نیز به این قطعنامه رأی مثبت دادند. واشنگتن پست ۱۹ اکتبر ۲۰۱۹ در گزارشی با تیتر «صورتشان از عصبانیت کبود شده است: خروج ترامپ از سوریه اعتراض نادر مقامات نظامی سابق و کنونی آمریکا را برانگیخته است.» با ذکر نام، مخالفت تک تک فرماندهان ارشد نظامی سابق و کنونی با خروج نیروها از خاورمیانه را اعلام کرد.

در مورد اعزام نیرو توسط ترامپ به عربستان- به قول خودش تصمیم بد - دو عامل موثر بود:

اول- روابط ویژه ترامپ با محمد بن سلمان. همچنین روابط ویژه داماد ترامپ با محمد بن سلمان.

دوم- نگاه تجاری ترامپ به مسأله. او گفت که عربستان سعودی موافقت کرده هزینه هر کاری را که برای این کشور انجام می‌شود پرداخت کند. ترامپ ۲۱ اکتبر ۲۰۱۹ در مصاحبه با شأن هَنیتی برای فاکس نیوز، با توضیح بیشتری گفت: «آنها [ایرانی‌ها] یک پهپاد [آمریکا] را که کسی در آن نبود، ساقط کردند. آنها عربستان سعودی را هدف قرار دادند. ما [آمریکا] به عربستان سعودی نظامیانمان را فرستادیم. عربستان سعودی دارد پول [اعزام نظامیان آمریکا را] پرداخت می‌کند. شما می‌دانید که این موضوع هرگز قبلا اتفاق نیافتاده بود. ما به آنها گفتیم که شما باید پولش را بدهید و آنها دارند پول می‌دهند. آنها به‌جز پول، چیز دیگری ندارند فقط پول نقد. آنها دارند پول می‌دهند و ما برخی از نظامیانمان را به آنجا فرستادیم و می‌خواهیم که از آنها به خوبی حفاظت کنیم.»

بدین ترتیب، اکثر نظامیان آمریکا در کشورهای هم مرز با ایران حضور یافته و با تجهیزات کافی آماده عملیات احتمالی علیه ایران هستند: افغانستان ۱۴ هزار نفر. عراق ۶ هزار نفر. عربستان سعودی ۳ هزار نفر. سوریه ۲۰۰ نفر. عربستان سعودی و سایر کشورهای حوزه خلیج فارس: ۴۵ تا ۶۵ هزار نفر.

ترامپ ۲۱ اکتبر ۲۰۱۹ گفت: «در حالی که تلاش می‌کنم از جنگ‌ها خارج شویم ... البته ممکن است به جنگی هم وارد بشویم. بله شاید به جنگی هم برویم. بهتر است آماده باشیم. [مثلا] اگر ایران کاری بکند، آن‌چنان خواهد ضربه خواهد دید که هرگز قبل از این ندیده است.»

ایران و آمریکا در نهایت راهی جز مذاکره و توافق در پیش ندارند. اگر ترامپ در انتخابات نوامبر ۲۰۲۰ شکست بخورد، تا ۲۰ ژانویه ۲۰۲۱ همچنان رئیس جمهور خواهد بود. اگر پیروز شود، همین سیاست را علیه ایران ادامه خواهد داد. اگر آیت الله خامنه ای حاضر به مذاکره با ترامپ نباشد، ایران باید حداقل پنج سال دیگر تحریم های فلج کننده را تحمل کند.( براساس مدل‌های موسسه تحقیقات اقتصادی «مودی آنالیتیکس» - که در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۹ انتشار یافت- مسائل اقتصادی موجب پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ می شود).

اما اگر ترامپ شکست بخورد و یکی از دموکراتها رئیس جمهور شود، در موقعیت جدید، یک رئیس جمهور دموکرات نیز با کلی شرط و شروط به توافق هسته ای باز خواهد گشت. ویلیام برنز و جِیک سالیوان، دو عنصر کلیدی مذاکرات هسته ای دولت أوباما، در مقاله نیویورک تایمز ۱۴ اکتبر ۲۰۱۹ همین مسأله را مطرح ساختند. یعنی محدودیت های زمانی توافق هسته ای باید گسترش یابد و در مورد موشک های بالستیک ایران نیز توافقی حاصل شود.

حال آیت الله خامنه ای باید تصمیم بگیرد که با دونالد ترامپ «ضد جنگ» حاضر به مذاکره است یا منتظر زمان می نشیند تا رئیس جمهور دموکراتی بر سر کار آید که مخالف خروج نیروهای آمریکا از خاورمیانه است؟ ترامپ واقعاً خواهان جنگ نیست و نشان داده که بعضاً امتیازهای کوچک را پیروزی بزرگ قلمداد می کند. توافق با کانادا و مکزیک یک نمونه است که با کمی تغییر، او خود را پیروز بزرگ معرفی کرد. او از دیدارهایش با رهبر کره شمالی و نامه های عاشقانه ای که میانشان رد و بدل می شود نیز یک پیروزی بزرگ برای خود ساخته است. می گوید أوباما خود را کشت تا با رهبر کره شمالی ملاقات کند، اما او حاضر به ملاقات با او نشد. فقط با من ملاقات کرد.

مخالفان و منتقدان ترامپ می گویند که او هیچ دستاوردی در سیاست خارجی ندارد. ترامپ از این منظر به شدت مورد حمله قرار گرفته و می گیرد. او نیازمند یک پیروزی در سیاست خارجی برای انتخابات است. مذاکره و توافق با ایران بزرگترین پیروزی انتخاباتی برای اوست. چه کسی از پس ذهن او خبر دارد؟ اگر برای این مقصود حاضر باشد مانند توافق با کانادا و مکزیک عمل کند- یعنی برجام را با کمی تغییر بپذیرد- آیا باید فرصت را از دست داد و منتظر آینده نامعلوم نشست؟

در هرگونه مصلحت سنجی، باید منافع ملی ایران، موجودیت ایران و زندگی ایرانیان مبنای تصمیم گیری قرار گیرد. هزینه تحریم های فلج کننده را فقط و فقط مردم ایران می پردازند و کمر میلیون ها ایرانی در زیر بار سنگین آنها شکسته است. برای ترامپ و دولتش این که همه مردم ایران از گرسنگی بمیرند، هیچ اهمیتی ندارد. در اعتراض های دی ماه ۱۳۹۶ به استقبال انقلاب گرسنگان رفت، اما تحلیل و پیش بینی های خود و چهره های اصلی دولتش غلط از کار در آمد(رجوع شود به مقاله «دولت آمریکا و حرکت اعتراضی دی ماه ۱۳۹۶ »).

تا حدی که من می فهمم، آیت الله خامنه ای مخالف مذاکره با دولت آمریکا نیست. مسأله این است که او نمی خواهد این پیروزی نصیب دولت حسن روحانی شود. او به دنبال یک دست کردن حاکمیت در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری است. قصد دارد با حذف نیروهای ناهماهنگ، حکومتی یکپارچه از نیروهای جهادی و انقلابی و جوان بسازد. مسئولیت مذاکره را به همان ها خواهد سپرد. اگر این برداشت واقعیت داشته باشد، خلاص شدن از دست مجلس و قوه مجریه فعلی، همزمان با شروع به کار رئیس جمهور جدید آمریکا در سال ۲۰۲۱ خواهد بود. مدیر مسئول روزنامه سپاه پاسداران- روزنامه جوان- نیز از آغاز «پالایش جدی» نظام خبر داده و نوشته است: «نفاق درون حاکمیت رخ نمایی خواهد کرده و سیفونی که شیده خواهد شد.»

در حالی که آیت الله خامنه ای در حال عملی کردن پروژه یکدست کردن حکومت است، تحریم های کمرشکن روز به روز آثار پایدارتری بر جای خواهند نهاد. ایران نمی تواند مانند کره شمالی ۷ دهه تحریم را تحمل کند. تحمل این حد از فشار خارجی نیازمند حکومتی و جامعه ای چون حکومت و جامعه کره شمالی است. ساختن سیستمی کاملاً یکدست و بسته چون کره شمالی در ایران ناممکن است.

در همین شرایط، اسرائیل و عربستان سعودی خواهان کلنگی کردن ایران به وسیله آمریکا هستند. به نظر این دو کشور، ایران- فارغ از دموکراتیک یا غیر دموکراتیک بودن رژیم سیاسی اش- بسیار بزرگ است و باید از طریق حمله نظامی خارجی یا جنگ داخلی تجزیه و کوچک شود.

آنان که خواهان «گذار غیر خشونت آمیز» از «جمهوری اسلامی» به یک «جمهوری سکولار دموکراتیک ملتزم به آزادی و حقوق بشر و عدالت به مثابه رفع کلیه اشکال تبعیض های قومی و مذهبی و جنسی و طبقاتی» هستند، به طریق اولی خواهان حفظ موجودیت ایران( حفظ تمامیت ارضی) و ایرانیان بوده و هستند. این گونه دموکراسی خواهان می دانند که پروژه کلنگی کردن ایران در دستور کار برخی دولت های منطقه قرار دارد. رهبری جمهوری اسلامی از طریق رابطه دوستانه با آمریکا باید این خطر مهلک را از ایران دور سازد. گذار غیر خشونت آمیز به نظام دموکراتیک، مسئولیت نیروهایی است که در جامعه در حال فعالیت اند و با ساختن یک جامعه مدنی قدرتمند، نظام دموکراتیک را به وجود خواهند آورد.

آدرس صفحه فیس بوک اکبر گنجی: https://www.facebook.com/AkbarGanji/

آدرس کانال تلگرام اکبر گنجی: https://t.me/ganji_akbar/8326