فیلم های ارسالی از ایران نشان می دهد که مردم، با دیدن صحنه زدن و کشتن آدمکشان حکومتی، چنان به خشم می آیند که حتی برای نجات جان خود و جلوگیری از صدمه ی احتمالی، محل درگیری را ترک نمی کنند. نه تنها ترک نمی کنند بلکه با بغض و عصبانیت، در حالی که حکومت نکبت را با صدای بلند به ناسزا می گیرند، به سمت محل ضرب و شتم و کشتار می روند و از این جا به بعد دیگر کنترلی بر مردم وجود ندارد.

ما در جنگ، بروز این خشم را در کشتن اسیران به چشم دیده ایم. در یک لحظه خشم از دشمن و جنایات او، باعث می شود انسان بی هیچ اختیاری، سربازان طرف مقابل را به گلوله ببندد.

در زندان ها، مورد رسیدن زندانی تحت شکنجه به نهایت خشم را داریم، که دیگر بدن او درد حداکثری را حس نمی کند و زندانی، با فریاد و نعره، به شکنجه گر می گوید هر ... می خواهی بخور! هر قدر می خواهی بزن! و چنان مقاومتی به صورت دست بسته از خود نشان می دهد که شکنجه گر متخصص، پی می برد که از این شخص، از این لحظه به بعد هیچ اطلاعاتی به دست نخواهد آمد.

حال این واقعیت را حکومت اسلامی، شخص سید علی، فرماندهان سپاه، عمال دولت، یا نمی فهمند، یا می فهمند ولی تصور می کنند بالاخره می شود مردم خشمگین را با اعمال زور بیشتر ساکت کرد.

اگر این اتفاق بیفتد و مردم ساکت شوند، خشم فروخورده همچنان با آن ها خواهد بود و وای به حال روزی که این خشم غیر قابل کنترل انباشته شده، مجددا فوران کند که در آن صورت مرگ فجیع سید علی و عمال حکومت اش از مرگ فجیع قذافی به مراتب وحشتناک تر خواهد بود.