برای انجام کاری به اتاق رییس عملیات قلعه مرغی رفته بودم. در که باز شد، من در پشت در دیده نمی شدم. رییس عملیات داشت با یکی از معلم خلبان ها جرّ و بحث می کرد:
-همه ی این ها که می گویید درست ولی طرف باید خلبان شود!
-قربان! طرف نمی تواند پرواز کند. دست و پایش هماهنگ عمل نمی کند. نمی تواند هواپیما را فرود بیاورد. چه جوری باید خلبان بشود؟
-ببین کاپیتان! اگه میخوای کار مون رو از دست ندیم، این کار باید بشود. نمی شود و این ها هم نداریم. طرف را که می شناسید و می دانید از کجا توصیه شده...
*****
طرف، چون توصیه شده توسط فلان کس و تخم و ترکه ی بهمان کس بود، به زور هم که شده، باید خلبان می شد. امثال این خلبان ها، کسانی شدند مثل خلبان علی عشقی که هواپیما فوکر ۱۰۰ را موقع فرود در اصفهان، در بیابان بر زمین کوبیدند.
*****
وضع در سپاه و ارگان های نظامی از این هم خراب تر است. پُست، هر چه حساس تر و اساسی تر، طرف آشناتر و خودی تر و بالطبع مکتبی تر!
چه مقدار تا کنون از این عزیزکرده های حکومت نکبت ضربه خورده ایم، خدا می داند و بس. بعضی هایش را شنیده ایم، بعضی هایش را نه.
*****
زدن هواپیمای مسافربری اوکراینی، از آخرین شاهکارهای این عزیزکرده هاست.
اپراتور مکتبی یی که در صفحه ی رادار ش، فرق میان هواپیمای مسافربری با آن جثه ی عظیم را با موشک کروز تشخیص نمی دهد و همینجوری دکمه ی شلیک را فشار می دهد. البته فراموش نمی کند که موقع زدن دکمه، آیه ای از قرآن زیر لب فش فش کند.
اپراتور مکتبی یی که از خودش نمی پرسد که این موشک کروز که شش دقیقه ی پیش روی صفحه ی رادار دیده نمی شد، یک دفعه سر و کله اش از کجا پیدا شد و در صفحه ی رادار ظاهر شد؟
اپراتور مکتبی یی که به خود نمی گوید، این «شی پرنده» اگر هم موشک کروز باشد، به طرف «تهران» نمی رود و دارد از بغل اش با فاصله ی زیاد می گذرد! چرا باید آن را بزنم و اصولا این موشک که همینجوری یک دفعه روی صفحه ی رادار ظاهر شده، چرا دارد به جای شمال و بیت مقام معظم، به طرف شمال غربی و نقطه ای نامشخص می رود؟
اپراتور مکتبی یی که این قدر مغز در کله اش نیست که بداند موشک معمولا ارتفاع کم می کند، و اگر کروز باشد، در ارتفاع نسبتا ثابت از سطح زمین پرواز می کند. پس چرا این شی پرنده در حال ارتفاع گرفتن است؟
*****
این ها را در مورد هواپیمای اوکراینی با ۱۸۰ مسافر درست در بغل گوش تهران داشته باشید.
فاجعه ی عظیم دیگری که می توانست اتفاق بیفتد و خدا رحم کرد که اتفاق نیفتاد، زدن پهپاد امریکایی بر فراز خلیج فارس بود.
موشکی که این پهپاد را زد، همان جوری به پرواز در آمده بود که موشک ضد موشک تهران پرتاب شده بود.
یعنی الله بختکی!
آن هم در نقطه ای با ترافیک سنگین هوایی.
این که موشک جمهوری اسلامی، در میان آن همه هواپیمای در حال پرواز، پهپاد امریکایی را تشخیص داد و به طرف او پرواز کرد، از بخت بلند سرنشینان هواپیماهای در حال پرواز آن منطقه بود.
حالا حکومتی با این کارشناسان عقب افتاده ی «خودی و مکتبی» می خواهد بمب اتم هم داشته باشد! زهی خوشخیالی!
