جناب سردار امیر علی حاجی زاده، دارنده ی عنوان پر طمطراق «فرمانده هوا فضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی»، امروز فرموده اند:
«بعد از شنیدن خبر شلیک موشک به هواپیمای اوکراینی برای خودم آرزوی مرگ کردم. تمام مسئولیت این اتفاق را می‌پذیرم و مطیع هرگونه تصمیمی هستم که مسئولین بگیرند.»
این جنابِ سردار، که همیشه موقع پیروزی های تخیلی و موفقیت های رویایی در رسانه ها حضور می یابد، و از توان موشکی حکومت نکبت سخن می گوید، این بار نقشه ای در مقابل خود گذاشت و مثل معلم های مدرسه، از چگونگی زدن هواپیمای مسافربری اوکراینی به وسیله ی یک اپراتورِ «بنده خدا» سخن گفت.
ایشان که البته چندان اثری از غم و اندوه در چهره ی مشمئز کننده اش دیده نمی شد، فرمود که بعد از شنیدن خبر، برای خودم آرزوی مرگ کردم.
من خدمت جنابِ سردار عرض می کنم که ماها خیلی وقت است که آرزوی مرگ شما و سپاهیان اسلام تان را می کنیم ولی شما ها چنان غرق در عوالم هپروتی تان هستید که این آرزو ها را نمی شنوید.
وقتی انسان زور ش به ظالم نرسد، شروع می کند به نفرین کردن و آرزوی مرگ او را کردن. این نفرین ها و آرزوها -چه شنیده شوند چه شنیده نشوند- در فضای عالم در یک نقطه با هم تلاقی می کنند و چنان نیرویی از این تلاقی ایجاد می شود که هزاران برابر قوی تر از تلاقی ذرات اتم با هم است.
از این تلاقی، انرژی یی حاصل می شود که شخص نفرین شده و دستگاه عریض و طویل حکومتی اش، در چشم بر هم زدنی دود می شوند و به هوا می روند.
حال که سردار آرزوی مرگ خود را می کند، بهتر است بداند که این آرزوی خیلی از مردم ایران است.
سردار نگاه نکند به حضور میلیونی مردم در جریان چال کردن لاشه ی قاسم سلیمانی. همین مردم را فردا سردار در هیچ جای ایران نخواهد دید و تعجب خواهد کرد که پس چه شدند آن مردمانی که در عزای قاسم سلیمانی، آن طور سینه چاک می دادند.
مردم ایران آرزوی مرگ و نیست شدنِ خیلی های دیگر را دارند. از سید علی روضه خوان که فرمانده جنایتکاران است تا امثال روحانی و تاج زاده و نوکران رسانه ای شان که توجیه کنندگان جنایت جنایتکاران اند.
و امان از روزی که این آرزوها در فضای عالم، بر فراز خاک کشورمان ایران، با یکدیگر تلاقی کنند و به هم بپیوندند و اشعه شان بر سر نفرین شدگان فرود آید. و آن روزی ست که نه اثری از تاک جمهوری اسلامی باقی خواهد ماند نه از تاک نشان...
