اما داستان از این قرار بود بختیار در روز 21 بهمن تصمیمی عجیب گرفت ارتش پادگان فرح آباد را از بیرون محاصره کن و غائله را خاتمه دهد. سران انقلاب بازداشت شوند.

دولت بختیار از ساعت 4 بعد از ظهر 21 بهمن دولت اعلام حکومت نظامی کرد. حکومت نظامی به هیچ گرفته شد و خمینی اعلام حضور در خیابان کرد، اما مردم در خیابان بودند خمینی بر این حضور صحه گذاشت در نتیجه مواجه نهائی رخداد که به نفع کشور نبود.

بختیار فکر می کرد بر اوضاع مسلط است می تواند مسئله را جمع کند اما شد انچه که شد.

قبل از این ماجرا در گفتگوی میان دولت بختیار و انقلابیون امکان مصالحه مدام بالا و پائین می رفت. بختیار با مواضع خود به دنیال وقت تلف کردن بود تا شاید اوضاع را کنترل کند.

اما واقعه پادگان فرح آباد ژاله نشان داد که بختیار در راهبرد خود چندان برنامه و هم امکان مانور ندارد. چرا که ورود ارتش به خیابان به شکل حمله و هم دستگیری انقلابیون به معنی پایان کار مصالحه بود.

اگر ارتش موفق نمی شد که نشد این به معنی اسقاط نظام اداری و لشکری و کشوری بود که بازرگان به دنبال عدم اسقاط آن بود.

22 بهمن نشان داد که بختیار در محاسبه خود خطا کرده است و با ورود زود هنگام، حتی راهبرد وقت تلف کردن خویش را هم بر هم زده است.

نتیجه کار روشن بود مردم مسلح در خیابان با ارتش بی طرف شده که از درون پاشیده بود. به نوعی پایان راهبرد بازرگان برای انتقال دست به دست دولت بود. این راهبرد می توانست موفق شود یا نه خود مطلبی است اما چنین رخدادی رخ نداد.

آیا بازرگان که به مدل هند از استقلال توجه داشت میان انقلاب و استقلال فرق نمی گذاشت ؟

انقلاب جنگ داخلی است و استقلال مبارزه با خارجی است. هندیان بر تجربه اداری و لشکری و کشوری انگلیس در هند مهر باطل نزدند بلکه صاحب آن شدند.

فروپاشی دولت در روز 22 بهمن پیدایش تمام نهاد های انقلابی را توجیه می کرد که اولین آن سپاه پاسداران بود و بعد هم نهاد ها موازی دیگر نهاد های موازی که محصولش دو شکل حکومت و دولت در ایران امروزی است.

انتقال قدرت بدون فروپاشی نهاد دولت در روز 22 بهمن شکست خورد که شکست بازرگان هم بود.