همسن و سال های من، جریان دادگاه کرباسچی و دار و دسته اش را به یاد دارند که غیر از خودِ کرباسچی، بقیه ی عوامل اش در زندان توحید آن زمان که الان موزه شده، طعم شکنجه هایی را چشیدند که دریافت یک دانه دو دانه سکه ی طلا را هم اعتراف کردند. قبه هم که شکنجه شده بود، مثل کلاه مخملی های زیر گذر، تسبیح اندازان و یک کتی، وارد دادگاه محسنی اژه ای شد، و وقتی خواست در باره ی شکنجه ها حرف بزند، اژه ای سخن او را قطع کرد و او هم نصف کاره دادگاه را ترک کرد.

زنده یاد بهمن کشاورز که وکیل کرباسچی بود، تلاش می کرد با ذکر موارد حقوقی، به نفع موکل اش امتیاز جمع کند و یکی از این امتیاز ها اقرار زیر شکنجه بود. ولی محسنی اژه ای با لبخندی که در طول دادگاه بر لب داشت، می گفت حالا شکنجه را قبول کنیم یا نکنیم، مواردی که در اینجا مطرح شده صحیح است یا نیست؟

امروز حاج اکبر طبری، نفر اول واقعی قوه ی قضاییه در طول بیست سال گذشته، با وقاحت و پر رویی بی نظیر، زیر تمام چیزهایی که تا این لحظه روو شده می زند و مثل خلافکاران قهار، از در انکار مطلق بر می آید.

مشخص است که او از رانت شکنجه نشدن بهره می گیرد، والّا زندانی که ما می شناسیم و شکنجه هایی که ما از آن ها خبر داریم، طبری را که هیچ، بزرگ تر و قوی تر و مهیب تر از طبری را هم به غلط کردن و اعتراف و اقرار به کرده ها و نکرده ها وا می دارد.

باید ببینیم دادگاه به این بازی انکار با اِعمال روش های «کارشناسی» پایان می دهد یا این که طبری صاحب قدرت، دادگاه و مردم را همچنان با انکارهای خود بازی خواهد داد.