در چنین وضعیتی به گفتۀ رئیس پیشین موساد، اسرائیل باید خود را به یک وسیلۀ حقیقتاً بازدارنده نه فقط علیه جمهوری اسلامی ایران، بلکه حتی در برابر حزب الله تجهیز کند و از اعلام علنی سخنانی از این دست خودداری ورزد که مثلاً "اسرائیل نخواهد گذاشت که ایران به سلاح اتمی دست یابد." زیرا، به گفتۀ "شابیت" : "وقتی شما تهدید می کنید، حرف کافی نیست باید عمل هم بکنید" و در خصوص جمهوری اسلامی ایران عمل کردن یعنی اقدام نظامی.

بنابراین، به گفتۀ رئیس پیشین موساد باید در قبال جمهوری اسلامی ایران و یا حزب الله لبنان در صورتی که این گروه قصد داشته باشد مثلاً موشک هایش را به روی اسرائیل پرتاب کند باید یک وسیلۀ حقیقتاً بازدارنده داشت و اگر بازدارندگی کافی و موثر نباشد باید "بیرحمانه عمل کرد."

"شابتای شابیت" در بخش دیگری از سخنانش به ویژگی جامعۀ ایران، ماهیت و ترکیب قدرت به ویژه در چهل سال اخیر پرداخته و گفته است : "ایرانیان ملت یکدستی نیستند. حدود سی و پنج گروه قومی در این کشور وجود دارد و آنچه آنان را تاکنون به هم وصل کرده اسلام شیعی بوده است."

شابیت افزوده است : قدرت سیاسی که در سال ٥٧ در ائتلاف روحانیت شیعه و بازوی نظامی آن، سپاه پاسداران، شکل گرفت اکنون دچار شکاف شده است. شابیت تصریح کرده است که تاکنون روحانیت و در رأس آن ولی فقیه دست بالا را در قدرت داشته که با اتکا به انحصار پول بر نیروهای نظامی به ویژه سپاه پاسداران حکم میرانده است. رئیس پیشین موساد گفته است که این مناسبات اکنون وارونه شده است. سپاه پاسداران علاوه بر قدرت نظامی، قدرت اقتصادی را نیز در چنگ دارد و می بینیم گاه حتی از دستورات رهبر حکومت اسلامی سرپیچی می کند.

"شابتای شابیت" با این توضیحات دو دورنما را در درازمدت برای دگردیسی قدرت در ایران پیش بینی کرده است. او گفته است : ممکن است تغییر قدرت از پایین یعنی از طریق قیام مردم صورت بگیرد. "شابتای شابیت" احتمال وقوع چنین سناریویی را در حال حاضر ضعیف دانسته و گفته است که محتمل ترین سناریو به گمان او این است که خود سپاه پاسداران تعادل قدرت را در ایران تغییر بدهد. به این معنا که آنان روحانیت و نیروهای مذهبی را به قیمومیت خود درآورند. "شابتای شابیت" تصریح کرده است که او این سناریو را منتفی نمی داند، هر چند ممکن است نامحتمل به نظر برسد. در چنین صورتی به گفتۀ "شابتای شابیت" ممکن است افرادی مصلحت اندیش در رأس امور قراربگیرند که در رفتارشان عقلانیت را نیز منظور کنند و ممکن است همین افراد چنان مست قدرت شوند که به تصمیم های ناگوار و نابخردانه نیز متوسل شوند.