اگر دولت هایی که از شهروندان آن ها گروگان گیری شده، واقعا معتقد هستند که اشخاص گرفتار شده «گروگان» هستند، باید آن دولت ها هر کاری از دست شان بر می آید برای آزادی «گروگان»ها انجام دهند. البته وقتی می گوییم «هر کاری» منظورمان تن دادن به خواسته ی گروگان گیران و دادن امتیاز به آن ها نیست. در دولت امریکا این جمله معروف است که «ما با گروگان گیران معامله نمی کنیم».
پس اگر معامله نمی کنیم، چه باید بکنیم؟
پاسخ مشخص است:
حکومت گروگان گیر را چنان تحت فشار قرار دهیم که گروگان ها را آزاد کند.
اگر آسیبی هم به گروگان ها وارد شود باید با حکومت گروگان گیر مقابله حتی در سطح نظامی شود.
پاسخ این سوال بسیار ساده است:
جمهوری اسلامی اتفاقا خودش خدای مقابله با گروگان گیران است. می توان از جمهوری اسلامی در این زمینه آموخت.
سال ها پیش، عده ای که معلوم هم نشد کیستند، عده ای دیپلمات شوروی را در سفارت شوروی در تهران گروگان گرفتند.
تیم ضد گروگان گیری سپاه پاسداران، بلافاصله دستور قطع برق منطقه را داد. به دلیل فصل گرما، گروگان گیران مجبور شدند پنجره ها را باز کنند، و درست در این لحظه، تک تیر اندازان سپاه، گروگان گیران را با گلوله از پا انداختند.
حکومت های خارجی، باید با گروگان گیر گردن کلفتی مثل جمهوری اسلامی دقیقا همین کار را بکنند.
اقدام برای آزادی گروگان های امریکایی در ابتدای انقلاب، نمونه ای بود که متاسفانه با شکست رو به رو شد و ترس ناشی از این شکست، همچنان در وجود کشورهای آزاد ریشه کرده است.
بدترین و زشت ترین معامله با گروگان گیرها در زمان نیکلای سارکوزی رییس جمهور فرانسه صورت گرفت. او که در مقابل افکار عمومی با شدت و قدرت اظهار می داشت که ما هرگز با حکومت گروگان گیر اسلامی معامله نخواهیم کرد، به فاصله ی چند روز زشت ترین معامله برای مبادله کلوتید رایس گروگان فرانسوی در ایران با علی وکیلی راد قاتل بختیار را با مقامات جمهوری اسلامی انجام داد.
اگر کشورهای آزاد به این نتیجه برسند که:
-در مقابل حکومت اسلامی کوتاه آمدن موجب وقیح تر شدن این حکومت بی اخلاق و بی پرنسیپ می شود و
-حکومت اسلامی وقتی خود را «جدّاً» در خطر ببیند مثل موش می شود و تن به هر مصالحه ای می دهد
آنگاه در مقابل زورگویی حکومت نکبت، از سلاح زور استفاده خواهند کرد.
اتخاذ چنین سیاستی شاید باعث کاهش مزاحمت جمهوری اسلامی برای جهانیان شود.
