چهارمین رئیس جمهوری علی اکبر هشمی رفسنجانی، مرد نیرومند نظام بود. وی دو دوره (۱۹۸۹ - ۱۹۹۷) به عنوان رئیس جمهوری کار کرد، اما به دلیل پشتیبانی‌اش از جنبش سبز در ۲۰۰۹ منزوی گردید و خانواده‌اش مورد شکنجه و آزار قرار گرفت. رفسنجانی که با تبانی با حافظ اسد رئیس جمهوری رژیم سوریه، در دهه هشتاد پایه‌های تئوری صدور انقلاب را مستحکم کرده بود، در ۲۰۱۱ از ریاست مجلس خبرگان عزل و در ۲۰۱۳ از نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری سلب صلاحیت شد، تا این‌که در ۲۰۱۷ در شرایط مبهمی از دنیا رفت. محمد خاتمی با چهره فرهنگی و باورمند به گفت‌وگو، پنجمین رئیس جمهوری ایران بود. وی پیش از این‌که به ریاست جمهوری انتخاب شود از بیروت دیدار کرد، گرچه گروه‌های وابسته به ایران توجهی اندکی به او کردند، اما از سوی جامعه روشنفکری همه طوائف و گروه‌های قومی و مذهبی لبنان، به گرمی مورد احترام و پذیرایی قرار گرفت و گفت‌وگوهای سازنده‌ و اثرگذاری با وی انجام پذیرفت. در شرایطی که خاتمی ریاست جمهوری ایران را به دست گرفت، حمله بر مرکز تجارت جهانی در نیویورک، اتفاق افتاد و در پی آن حمله آمریکا به افغانستان و عراق صورت گرفت. در این شرایط، رژیم ایران که متهم به صدور تروریسم بود، از وی برای نشان دادن چهره قابل پذیرش از خود به جامعه جهانی، استفاده کرد، اما زمانی که وی در ۲۰۰۹ به پشتیبانی از دوستش میر حسین موسوی پرداخت و در کنار جنبش سبز قرار گرفت، به انزوا و فراموشی سوق داده شد. ششمین رئیس جمهوری ایران محمود احمدی نژاد، شهردار پیشین تهران بود که دو دوره به کمک خامنه‌ای به ریاست جمهوری رسید. وی در دوره دوم (۲۰۰۹) از راه تقلب بر رقیب خود موسوی پیروز شد که در اعتراض به آن جنبش سبز راه افتاد و موسوی به اتهام خیانت به حصر خانگی محکوم شد. اما با وجودی که خامنه‌ای در هر دو دوره از احمدی نژاد پشتیبانی کرده بود، در ۲۰۱۷ از نامزدیش برای انتخابات ریاست جمهوری جلوگیری به عمل آورد و در انتخابات اخیر صلاحیتش را برای نامزدی رد کرد. هفتمین رئیس جمهوری ایران حسن روحانی بود که اخیرا جایش را ابراهیم رئیسی گرفت، شخصی که در رسانه‌های غربی به قصاب تهران شهرت دارد.

حال، پرسش این است که آیا روحانی و کسان دیگری که از جمله اصلاح‌طلبان محسوب می‌شوند، یا با اعتراضات مردمی همدلی نشان داده اند، باید از سرنوشت شان در دوران رئیسی هراسناک و نگران باشند یا خیر؟ با توجه به قرائن موجود می‌توان از نگاه اصل و مبنا پاسخ را مثبت دانست. به گونه مثال در یکی از مناظرات انتخاباتی در انتخابات اخیر، یکی از نامزدان به رئیسی گفت، آیا خروج با امن مرا از ساختمان تلویزیون تضمین می‌کنید؟ هم‌چنان احمدی نژاد در اثنای تقلای خود برای نامزد شدن، فهرستی از اتهامات را بر روحانی وارد کرد که ممکن است رئیسی آن‌ها را از صندوق در آورد و مجددا مطرح کند، به ویژه هنگامی‌که تلاش‌ها برای بازگشت به توافق هسته‌ای به ناکامی انجامید. احمدی نژاد، روحانی را قاتل خوانده بود و گفته بود که «روحانی و وزیر کشورش عبد الرضا رحمانی فضلی و وزیر نفتش بیژن زنگنه، باید به جرم ریختن خون مردم بیگناه و بردن آبروی کشور، محاکمه شوند». منظور احمدی نژاد ماجرای بلند بردن سه چند بهای نفت در ۲۰۱۹ بود که منجر به اعتراضات گسترده مردمی و کشته شدن ۱۵۰۰ نفر بر اساس آمارهای و اقعی و ۲۵۰ نفر بر اساس آمار رسمی دولت شد. گر چه شمار این قربانیان با شمار قربانیانی که به رئیسی ملقب به قصاب تهران،‌ نسبت داده می‌شود، قابل مقایسه نیست. افزون بر آن، احمدی نژاد و دیگران، روحانی را در مذاکرات هسته‌ای با آمریکا، با وجود چراغ سبز خامنه‌ای، ناکام می‌دانند. البته نتائج این ناکامی پس از تکمیل مذاکرات توسط دولت رئیسی، روشن‌تر خواهد شد.

گذشته از آن، فضای سیاسیِ که همزمان با پایان یافتن ریاست جمهوری روحانی ایجاد شده و یادآوری همیشگی که از انتقادات جواد ظریف وزیر خارجه‌اش، نسبت به سردار قاسم سلیمانی صورت می‌گیرد، همه دلالت بر این دارند که اگر روحانی به عنوان سپر بلای نظام قربانی نشود، دست کم برای مدت درازی منزوی خواهد شد.

روزنامه «کیهان» وابسته به رهبر جمهوری اسلامی، در تیتری در باره آخرین سخنرانی روحانی به عنوان رئیس جمهوری، به طعنه نوشت: «ما متفاوت بودیم !» و در کنار آن چند تویت مخالفینش را نیز به نشر سپرده که در یکی از آن‌ها خطاب به روحانی آمده است: «بروید ! کشور را ویران کردید». روزنامه اصولگرای «وطن امروز» نیز نوشت: «بروید».

به هر ترتیب روحانی دیگر در بدنه قدرت نظام نیست. او نقش تعیین شده‌ای را مانند اسلافش به سود رهبر انجام داد و دوره خدمتش به پایان رسید. حال رهبر می‌داند و تصمیم‌گیری در باره منافع انقلاب و سرنوشت مردم و کشور که همه را در شخص خود خلاصه کرده است.