شعار «اصلاح‌طلب، اصولگرا/ دیگه تمومه ماجرا» که ابتدا از پشت نرده‌های سبزرنگ دانشگاه تهران به گوش رسید و بعد با سرعتی باورنکردنی در سراسر کشور پژواک یافت، جمع‌بندی روشن و قاطع تحولاتی بود که مردم ایران در نزدیک به چهار دهه تحمل نظام ولایت فقیه و به ویژه پس از تجربه رویدادهایی چون دوم خرداد ۱۳۷۶ و ۲۵ خرداد ۱۳۸۸، از سر گذرانده بودند.

از نگاه رهبران جمهوری اسلامی و دستگاه‌های تبلیغاتی آنان، گویی هنوز مجادله و منازعه جناح چپ و راست، اصلاح‌طلب و محافظه‌کار، میانه‌رو و تندرو و میدان و دیپلماسی در درون کارگزاران نظام ولایت فقیه، اصلی‌ترین گسل و بنیادی‌ترین مرز ممیز نیروهای سیاسی و اجتماعی از یکدیگر است.

چنین راه حلی البته که به سود نظام است، چرا که در نهایت قصد دارد تمامی منازعات را فارغ از ماهیت و عمق آنان، در چارچوب‌های درون حاکمیتی حل و فصل کند. جمهوری اسلامی، نزدیک به چهار دهه از این روش برای انکار و سرکوب هر اعتراض بیرون از ساختارهای حاکمیتی خود نهایت بهره را برد، اما این قیچی نیز سرانجام روزی باید کند می‌شد، و شد.

بنابراین، جای تعجبی نخواهد داشت اگر هسته مرکزی قدرت در جمهوری اسلامی و دستگاه‌های تبلیغاتی آن بخواهند بکوشند چنین وانمود کنند که مسئله امروز ایران، همچنان مسئله «فتنه» است؛ به ویژه آنکه اگر موقعیت چنان باشد که یکی از «رهبران» همین «فتنه» در انتخاباتی مانند انتخابات ۱۴۰۰ فراخوان شرکت در مراسم رای‌گیری دهد.

از اعتراضات سال ۸۸ و جنبش سبز ، اگر امروز چیزی در ذهن مردم مانده باشد، تنها سرکوب‌های خونین است و کهریزک و عاشورای ۸۸. نامی اگر به یاد مانده باشد، ندا آقا سلطان است و سهراب اعرابی و مصطفی کریم‌بیگی و محسن روح‌الامینی و همه آنها که حتی تا امروز فهرست کامل و دقیقشان بر ما معلوم نشده است. از مطالبات صندوق محوری که به مایل به حل و فصل مسایل در چارچوب‌های درون حاکمیتی نظم مستقر بود، هیچ چیز بر جای نمانده است و مردم دیری است که به کلی از آن مطالبات گذر کرده‌اند و اکنون، خواسته‌های به مراتب رادیکال را در هر سخن و تجمع و اعتراض خود، فریاد می‌کشند.

جنبش سبز در عین حال، آخرین حرکت اعتراضی مبتنی بر مطالبات طبقه متوسط شهرنشینی بود که تا آن زمان، به رغم همه فشارها تاب آورده و استقامت کرده بود. آخرین شعله‌های خیابانی جنبش سبز در بهمن و اسفند ۱۳۸۸ اما، نوید این را می‌داد که دور بعدی اعتراض ماهیت و جلوه‌ای دیگر خواهد داشت.

فرآیند حوادث، و میل و طمع و فساد بی حد و حصر مافیای حاکم، که ثروت و منابع ملی ایران را نه حتی ارث پدری، بلکه غنیمتی جنگی به حساب می‌آورد که خود می‌داند روشن نیست تا کی در اختیارش خواهد ماند، در عمل طبقه متوسط را نحیف‌تر و نحیف‌تر کرد.

تجلی و نمود عینی این تحول را به روشنی می‌توان از اعتراضات دی ماه ۹۶ به این سو پی گرفت. اگر اعتراضات دی ماه ۹۶ عمدتا به طبقات فرودست و تهیدست جامعه نسبت داده شد، در مورد اعتراضات آبان ۹۸ دیگر چنین سخنی، موضوعیتی نداشت. واکنش جامعه به سرنگون کردن هواپیمای مسافربری اوکراینی و تحریم گسترده انتخابات ۱۴۰۰ هم به خوبی نشان می‌دهد که اکثریت جامعه‌ای که گرفتار فقر، تبعیض سیستماتیک، ستم و بیداد، بی‌قانونی، ناکارآمدی و انواع و اقسام گسل‌ها و شکاف‌های فعال و نیمه فعال شده، بر خلاف گذشته، راه حل را دیگر نه در درون ساختارهای حقیقی و حقوقی قدرت مسلط، بلکه در برانداختن نظام ولایت فقیه و جایگزینی آن با حکومتی سکولار و دموکراتیک می‌داند که در آن شکل نظام، اعم از اینکه جمهوری باشد یا پادشاهی مشروطه، اهمیتی ثانویه دارد.

به همین دلیل است که در چنین وضعیتی، پرداختن به «حماسه ۹دی» و یا «فتنه»، تنها نمایانگر زمان‌پریشی حاکمان، کژتابی رسانه‌هایشان و سودای آنان برای بازگشت به دورانی است که در آن مردم همچنان پذیرای این گزاره باشند که حل و فصل مشکلات و منازعات در چارچوب جمهوری اسلامی هم مطلوب و هم ممکن است.

این گسست گفتمانی، از همان اعتراضات دی ماه ۹۶ روشن بود. دست کم خود من و شماری دیگر، همان زمان بارها از جدا شدن قطعی و نهایی مسیر مردم از کلیت جمهوری اسلامی و تمامی جناح‌هایش سخن گفتیم. از دی ۹۶ به این سو، شهروندان ایرانی به طور فزاینده‌ای به این نتیجه رسیده‌اند که حل مشکلات عمیق موجود و به سامان رساندن این همه ناسامانی، در چارچوب جمهوری اسلامی نه ممکن است و نه حتی مطلوب.