در این رمان با دو تصویر از زن روبرو هستیم. در نظریه کارل گوستاو یونگ، این باور وجود دارد که انسان‌ها در چارچوب‌ اسطوره‌ها تفکر می‌کنند. او علاوه بر ضمیر ناخودآگاه فردی قائل به ضمیر ناخودآگاه جمعی نیز هست و می‌گوید که ما‌ آن‌ را به ارث می‌بریم. یونگ می‌گوید درباره زن، دو تصویر در ضمیر ناخودآگاه مردان وجود دارد که یکی فرشته خوست و دیگری وسوسه‌گر است. تصویر این دو زن را در آثار ادبی ایران از کلاسیک تا امروزی می‌توانیم ببینیم. زلیخا آن زن وسوسه‌ و اغوگر است. لیلی زن فرشته خوست و در رمانی مانند «بوف کور» هم هر دو را داریم. این رمان پر از توصیف های گوناگون است.

قابل انکار نیست که بخشی از جامعه زنان در دنیا برای رسیدن به اهداف خود با اغواگری خود را به مردان صاحب قدرت ، صاحب نام و صاحب ثروت نزدیک می کنند با آنها حتی شریک زندگی می شوند و بعد از مدتی که به اهداف خود دست پیدا کردند غزل خداحافظی را می خوانند.

در طی سالیان اخیر در آثار سینمایی ایران فیلم هایی به نمایش درآمده است که مفهوم زن اغواگر در آن مستتر است در مقابل نیز فیلم هایی هم اکران شدند که خیانت مردان را به نمایش گذاشته است یعنی در طی یک دهه اخیر هم موضوع زن اغواگر و هم مرد خیانت کار به سوژه اصلی اکثر فیلم های ایرانی بدل شده است هر چند در اکثر این آثار هنری فرجام زن اغواگر نیستی و تباهی نشان داده شده است اما آنچه که مشخص است در جوامع مختلف از جمله جامعه ایران دو موضوع زنان اغواگر و مردان خیانت کار بیش از گذشته کیان خانواده را مورد تهدید قرار داده است و شاید "خانواده " تا چند صباح دیگر به واسطه تکثیر اینگونه افراد معنای خود را از دست بدهد.