پایه و اساس فکری آقای رضا پهلوی طی 40 سال گذشته سرنگونی نظام جمهوری اسلامی است . یکی از هدف های اساسی ما برقراری تدریجی دمکراسی در ایران و محکم کردن نهاد های مدنی است . با سرنگونی و انقلاب نمی توان در این شرایط سخت و بغرنج و در این فضای موجود با روش های خشونت آمیز به این اهداف درست رسید . سرنگونی جمهوری اسلامی به هر قیمت یک حرکت کور سیاسی می باشد . برای ما تنها خود سرنگونی و رفتن این و آمدن یکی دیگر هدف نیست . من از آقای رضا پهلوی می پرسم اگر انقلاب بهمن در سال 57 اشتباه بوده که البته بود پس چگونه می توان این بار به رهبری شما وبا یک انقلاب دیگر پس از گذشت 43 سال که اوضاع و احوال از همه لحاظ بدتر از سال 57 می باشد به نتیجه مطلوب رسید . صادقانه می گویم برای من بسیار تعجب برانگیز است که چرا با داشتن این همه تجربه از انقلاب بهمن 57 دوباره خود و کشور را از چاله به چاه پرتاب کنیم. این را هم بگویم نگرانی وقتی فزون تر می شود که آقای رضا پهلوی در لهستان در کنار مجاهدین در یک گرد همایی و پروژه سرنگونی آقای پمپئو وزیر خارجه ترامپ شرکت می کند . در دوره ریاست جمهوری ترامپ کسانی با خوش خیالی بر این باور بودند که آمریکا برای سرنگون کردن نظام جمهوری اسلامی ایران بنگاه خیریه باز کرده است . آیا ایرادی بر این تفکر نیست که هر وقت روابط ایران و آمریکا متشنج می شود درست در همین مقطع زمانی فعالیت شان دو چندان می شود .

انتظار دیگر ما از آقای رضا پهلوی مشروطه خواه این است موضع خود در قبال سلطنت طلبان فحاش و بد دهن، پرخاش گر و فاشیست ماب روشن نماید . همین یکی گام بزرگی برای تقویت دمکراسی در کشور مان خواهد بود. اگر صادقانه بگویم فکر می کنم آقای رضا پهلوی در این مورد دست به اقدامات جدی نخواهد زد . اگر دقت کنیم . متوجه می شویم که سخنان اخیر رضا پهلوی با حرف های قبلی فرق دارد . جدا از این به نظر می رسد نیرو و وزن پوپولیست های سلطنت طلب در میان هواداران رضا پهلوی بیش از مشروطه خواهان دمکرات هستند. گرچه آرزوی من گسترش و تقویت دمکراسی در درون مشروطه خواهان می باشد اما تجربه نشان می دهد که آقای رضا پهلوی بنا به حساب و کتاب ها و ملاحظات سیاسی این کار را نخواهد کرد.

بر آورد من نشان می دهد که هواداران رضا پهلوی در رابطه با نقش خود در ایران بزرگ نمایی می کنند . آقای رضا پهلوی می تواند برای راستی آزمایی و بر آورد از نیروهای هوادار خود برای داخل کشور یک فراخوان سیاسی بدهد .

آشکار است که نا امیدی و بی اعتمادی مردم از حد و اندازه گذشته است . مردم ایران با تحمل سختی های کمر شکن در کلیت خود و به سبب سرکوب های وحشیانه، تجربه انقلاب، نبود رهبری و چشم انداز روشن و عواقب احتمالی انقلاب تا کنون تمایلی به سرنگونی جمهوری اسلامی نشان ندادند . مردم گرفتار و درمانده شده ا ند و برای نان شب شان دست و پا می زنند . در حال حاضر مردم در داخل کشور از همدیگر می پرسند که عاقبت کار چه خواهد شد .

به نظر می رسد هسته سرسخت حاکمان جمهوری اسلامی خود را برای شرایط بدون بر جام آماده می کند. پس از جنگ اوکراین و روسیه موضع ایران تغییر کرد . ما نمی دانیم در پس کله حاکمان تصمیم گیر چه می گذرد . بنظر می رسد بر جام نفس های آخرش را می کشد اگر بر جام رسما به خاک سپرده شود کشور ما وارد فاز خطرناکی خواهد شد.

در خاتمه این را هم بگویم اعتماد به نفس این حکومت برای سرکوب هنوز هم بالاست . ارزیابی حکومت این است که مردم بدون رهبری و تشکیلات است و می توان با سرکوب صدای اعتراضات مردم را خفه کرد . نباید فراموش کرد بقای قشر قابل توجهی از سرکوب گران کاملا با بقای نظام ولایت فقیه گره خورده است . این قشر سرکوب گر و دارای منافع، خود را به لحاظ اعتقادی وامدار این حاکمیت جبار و ایدئولوژیک می داند و از فرهنگ نازلی هم برخوردار هستند.

باری تجربه به من آموخته است که در سیاست مطلق گرا نباشم من هم نمی دانم با دخیل بودن پارامتر های گوناگون و در هم ریخته کنونی عاقبت کار به کجا خواهد کشید. اما یک چیز را می دانم آن هم این است که فروپاشی بسیار بدتر و مخرب تر از انقلاب می باشد .