انقلاب 1357 دقیقاً «وحدت در استراتژی» و «غافل شدن از هدف» بود. همهء شرکت کنندگان، با اهداف مختلفی که داشتند، با هم توافق کردند که حکومت نیمه مشروطه/ نیمه سلطنتی را براندازند. در آن زمان اگر هم در مورد «همبستگی در هدف» پرسشی می شد شخص مطرح کننده، حتی اگر به سودای شفافیت کار حرفی زده بود، یا مورد حمله قرار می گرفت و یا با سکوت اخمگین بازیگران روبرو می شد. در واقع هر کس هدف خود را مطرح نکرده و بر سر «استراتژی برانداختن رژیم پهلوی» با دیگران همراه می شد. در نتیجه، پیروزی انقلاب پایان وحدت در استراتژی هم بود و، در پی آن، اهداف رنگارنگ و متفاوت همکاران مطرخ شدند و نیروئی که بر رأس اتحاد نشسته بود حساب بقیه را یکی یکی رسید.

آشکار است که شرکت در اتحاد بر سر استراتژی در واقع پذیرفتن دعوای بعدی است. اسلامیست ها جکومت اسلامی را (نه یک کلمه کمتر نه یک کلمه بیشتر) می خواستند، کمونیست ها حکومت شوراها را، مجاهدین در هدف دنبال دموکراسی بی سکولاریسم بودند و معنای آن را بعداً در عراق متحلی کردند، جبههء ملی چی ها که شاپوربختیار را بخاطر پذیرش نخست وزیزی شاه و مقابله با خمینی از جمع خود اخراج کرده بودند و در دولت موقت به وزارت رسیده بودند بزودی مورد تکفیر قرار گرفتند، بخشی از جوانان کرد که در رفراندوم گزینش حکومت موسوم به جمهوری اسلامی شرکت نکرده بودند به دست خلخالی اعدامی شدند و از آن پس حمام های خون و گورهای بی نام و نشان همگی حکایت گر خطر «اختلاف در هدف و ائتلاف در استرتژی» شدند.

بر اساس آن قانونمندی و این نمونهء عملی، روشن است که از هم اکنون بر ما موکلین شاهزاده رضا پهلوی فرض است که دریابیم وکیل ما قرار است در چگونه اتحاد و همبستگی شرکت کند و آیا توافق بر، بقول خانم شیرین عبادی، «راحت شدن از شر حکومت اسلامی» توافق در هدف است یا اتحاد در استراتژی براندازی؟

برای ما روشن است که نیت شخص شاهزاده ائتلاف در هدف است. او این هدف را در سه معیار (یا خط قرمز) اعلام داشته است: حفظ تمامیت ارضی ایران، تعیین شکل حکومت از جانب ملت، و ابتنای قانون اساسی آینده بر اعلامیهء جهان گستر حقوق بشر. به همین دلیل هم هست که، بی اعتنا به نظریهء خطرناک «همه با هم»، او مبارزان علیه حکومت اسلامی را به دو دسته تقسیم می کند: آنها که کینه جوی و مخالف خوانند و آنها که می خواهند جزئی از راه حل باشند؛ و روسن است که نظرش از اتحاد همبستگی همین دسته دوم است.

بر این اساس می توان امیدوار بود روزی که «منشور همبستگی» منتشر می شود بتوان آشکارا دید که اتحاد عمل پیشنهادی مندرج در آن بر استقرار یک حکومت سکولار دموکرات و مبتنی بر حفظ تمامیت ارضی ایران و یکپارچگی ملت ایران بر اساس تساوی ناشی از حقوق شهر وندی استوار باشد. تنها آنگاه است که می توان پرسید استراتژی گروه برای رسیدن به چنان هدف سترگی چیست؟

اگر استراتژی را «بازبینی دقیق مسیر پیش رو، شناخت موانع موجود در آن، و رفع آن موانع برای رسیدن به هدف» بدانیم آشکار است که تحقق هدف های دلکشی که در کنفرانس مطرح شدند بدون «استراتژی برانداختن حکومت اسلامی مسلط بر کشورمان» ممکن نیست. یعنی برانداختن حکومت اسلامی استراتژی است و نه هدف. و در آن صورت، با در دست داشتن این معیار می توان به این ملاحظه پرداخت که اتحاد و همبستگی مطرح شده در کنفرانس واشنگتن بر محور هدف مطرح است یا تنها بر حول استراتژیِ «خلاص شدن از شر حکومت اسلامی».

3

دو سه ساعتی گذشته از اتمام کنفرانس واشنگتن، یکی از هشت شرکت کننده در این کنفرانس در مصاحبه ای تلویزیونی این سخنان را مطرح ساخته است:

1. ما هیج پیش شرطی را قبول نمی کنیم که یک نفر بیاید و شرط تعیین کند و بقیه هم به او محلق بشوند. چنین چیزی قابل قبول نیست. هر ملت، حزب، دسته و گروه اجتماعی با شروط، یا بهتر است بگویم خواسته های خود، وارد می شود، اینها به بحث گذاشته می شوند و روی هم قرار می گیرند. مجموعه ای از این ها که حاصل خرد جمعی است را قبول می‌کنیم.

2. بعد از آزادی ایران، در ایران و کردستان ما می توانیم ائتلاف های بزرگ متشکل از میلیون‌ها شهروند تشکیل بدهیم. آنها را سازماندهی کنیم و به خیابان بیاوریم، با دیگر ملیت‌های ایران وارد ائتلاف شویم و آن موقع دامنه خواسته هایمان را بیشتر بکنیم.

3. فعلاً چنین نیست. ما الان در مرحلهء گذار از جمهوری اسلامی هستیم و فعلاً باید برای این مرحله نزدیکی و ائتلاف کنیم.

4. بعدتر، آرایش و چینش نیروها در ایران عوض خواهد شد، لزوماً چنین نیست که افراد و نیروهایی که در حال حاضر به هم نزدیک اند، در آینده هم چنین باشد... آرایش نیروها به فراخور زمان خواهد بود. آن موقع خواسته ها می‌توانند گسترش بیابند. ولی در این مرحله همین است. (پایان نقل قول مستقیم).

من از میان همهء واژه هائی که در این گفتآورد آمده بیشتر توجهم به واژهء «فعلاً» است که مرا به فکر «توافق در استراتژی» و زیر فرش کردن «اختلافات در هدف» راهنمائی می کند. آیا وکیل برزگوار ما نیز بر این نکات واقف است و برای آن چاره ای اندیشیده؟ وظیفهء ما نشان دادن نکات قابل تأمل است به وکیلی که با جان و دل انتخاب اش کرده ایم و بر خود واجب می دانیم که بعنوان موکلان اش آنچه را که به نظرمان می آید مطرح سازیم. و می دانیم که، بقول شاعر، «گمان مبر که بپايان رسيد کار مغان / هزار بادهء ناخورده در رگ تاک است». آینده کتابی است که بزودی نوشته و منتشر خواهد شد.

11 بهمن 1401 - دنور - کلرادو - ایالات متحده امریکا