جمهوری اسلامی برای مردم ایران نیرویی نامشروع و اشغالگر است که نسبت به تاریخ، فرهنگ و منافع ملی‌شان بی‌توجه و متخاصم است. به همین سان، جهان غرب نیز این حکومت را مصیبتی دهشتناک و مدام برای صلح و ثبات بین‌المللی می‌داند. در نتیجه، جنبش مردم ایران برای آزادی و دموکراسی به غیر از ایجاد تحول در ایران می‌تواند چشم‌انداز امنیتی کل عرصه سیاسی بین‌المللی را نیز متحول کند.

اروپا به علت نزدیکی خود به ایران و نیاز چشمگیرش به انرژی شاید بیش از هر قاره‌ای در معرض مخاطرات امنیتی بین‌المللی و هزینه‌هایی باشد که جمهوری اسلامی تحمیل می‌کند. جمهوری اسلامی برای اروپا نماینده واقعیتی در زمینه امنیت بین‌المللی است سرشار از بحران‌ها و چالش‌های به‌نظر بی‌پایان: در سراسر سرزمین‌های اروپایی، تشویق نفرت و افراط و تدارک و ارتکاب ترور و تروریسم؛ در مرزهای اروپا، موج میلیون‌ها مهاجر از کشورهایی که طعمه سپاه پاسداران شده‌اند؛ در اوکراین، ارائه کمک نظامی برای پشتیبانی از تهاجم روسیه؛ در دیپلماسی، باج‌گیری از طریق تشدید اقدامات هسته‌ای و گروگان‌گیری؛ در انرژی، شریکی غیر قابل اتکا و عموما غیر قابل دسترسی؛ و در بازرگانی، بازاری اقتصادی که برای مبادله یا سرمایه‌گذاری نه امنیت دارد نه جذابیت.

رفتار یک دموکراسی نیابتی در ایران بسیار متفاوت از جمهوری اسلامی خواهد بود. چنین حکومتی بر اساس منافع ملی ایران و نه ایدئولوژی افراطی مذهبی عمل خواهد کرد. راهنمای آن منافع مردم ایران خواهد بود و نه منافع حقیر سیاسی یا مالی اقلیتی فاسد. این حکومت ماجراجویی‌های خارجی بسیار مخرب سپاه را کنار می‌گذارد و دست از پشتیبانی از شبه‌نظامیان و سایر عوامل غیردولتی مخل ثبات در سراسر خاورمیانه می‌کشد و در عوض خواهان زمینه مشترک و همکاری با همسایگان از جمله اسرائیل در مورد نگرانی‌های غالب امنیتی، اقتصادی و زیست‌محیطی می‌شود. مثل سایر دموکراسی‌ها، رقابت‌های سیاسی داخلی چنین ایرانی پای صندوق رای حل می‌شوند و نه با سرکوب و ترور (از جمله در خاک خارجی.) و چنین ایرانی به جای آزار، تهدید و زورگیری به دنبال دریافت سرمایه‌گذاری خارجی و بازرگانی با اروپا خواهد بود و به منبع بدیل انرژی برای ملت‌های اتحادیه اروپا تبدیل می‌شود که به دنبال تنوع‌بخشی به منابع تامین انرژی خود و شتاب بخشیدن روند انتقال به سوی انرژی‌های تجدیدپذیرند.

جمهوری اسلامی دشمنی طبیعی برای ارزش‌ها و منافع دموکراتیک غرب است. مردم ایران اما متحدی طبیعی برای این ارزش‌ها و منافع‌اند. حالا که مردم ایران مشغول نبرد شجاعانه‌اند و اعتماد و مصمم بودنشان برای پس گرفتن ایران از جمهوری اسلامی مدام بیشتر می‌شود، این‌که دولت‌های غربی دست خود را به سوی حکومت و نه مردم ایران دراز کنند از نظر سیاسی غیرمسئولانه و کوته‌بینانه خواهد بود. اولویت سیاست‌گذاری اروپا در رابطه با ایران باید ایجاد رابطه با مردم ایران و قدرت بخشیدن به آن‌ها باشد و در عین حال منزوی و تضعیف کردن جمهوری اسلامی. هر کاری غیر از این نه فقط شرط بستن روی اسبی مرده که حرکت علیه منافع امنیتی کنونی و آینده اروپا است.