به مرور كه ستاره، بت و يا مركز ثقل واحدى براى هر امری و بویژه انقلاب در حال ساخته شدن و قدرت گرفتن است، احساس منجى بودن و مسئوليت خطير تغيير كشور و جهان به آن تك ستاره دست مى‏دهد. هرچه قدرت اين مركز ثقل در بين توده كشور و جهان تقويت مى‏شود، به همان ميزان احساس برترى و استثنائى بودن خودش نسبت به همه مردم در وى زيادتر مى‏گردد و زمانيكه بعنوان رهبر بلامنازع تثبيت گشت و حمايت و پشتيبانى گسترده توده‏اى را از آن خود ساخت و براى واژگونى و انقراض رژيم حاكم، نظرات و راه حلها از آن وى و يا بنام وى عرضه شد و نظراتش قانون و مافوق قانون تلقى گرديد، وى خودش را يك شخص برگزيده و نجات بخش به حساب مى‏آورد و وجود خودش را عطيه‏اى الهى براى بشريت تلقى مى‏كند و لاجرم وظيفه سنگين نجات كشور خويش و جهان را برگرده خود احساس كرده، جايگاه ويژه‏اى در تاريخ براى خود مشاهده مى‏كند. هيچگاه و در هيچ شرايطى حاضر نيست كه اشتباهات و خطاهاى خود را كه موجب ويرانى و تباهى كشور شده است به گردن بگيرد و اگر زمانى تحت شرايط خاصى مجبور شد كه مسئوليت اشتباه و خطاى تصميم خود را بپذيرد، پذيرفتن آن مسئوليت و عواقب تصميم گيرى غلط خود را، وسيله‏اى براى هرچه بيشتر بسط قدرت مطلق خود مى‏گرداند.(2)، معتقد است كه چون ديگران دستورات و اوامر وى را درست و به موقع اجرا نكرده‏اند، فساد و ويرانى به وجود آمده است. يا تمام تباهى ها و نابسامانى ها را بازمانده رژيم گذشته يا توطئه خارجى ها براى نابودى انقلاب و كشور وانمود مى‏كند. در اين مرحله، افكار، رفتار و سلوك، ايده آلها، راه حلها و تلقى خود از جهان و مسائل آن را منحصر و فريد مى پندارد. از يكطرف عصيانگر، شورشگر و بت شكن مى‏شود و از طرف ديگر خود وى به سرعت به بتى ديگر، كه همه امكانات آن فراهم گشته است، تبديل مى‏شود. او به خاطر مسئوليت خطير و منحصر به فردى كه جهت تغيير و ساختن تاريخ كشور و جهان براى خود قائل است و براى تحقق آنچه كه هر زمان در ذهن مى‏پرورد، به هركسي كه نسبت به اين جايگاه ويژه برخورد كند و يا نظراتش مخالف وى باشد، مشكوك شود، در حذف و از بين بردن او كوچكترين ترديدى به خود راه نمى‏دهد. اين است كه در حذف ياران مشكوك و از بين بردن دشمنان واقعى و غير واقعى خود، سخت بى رحم و ظالم مى‏شود. نظر به اينكه در ساختن بهشت ذهنى و جامعه ايده‏آل خويش ترديدى به خود راه نمى‏دهد، كشت و كشتارهاى بى حساب و وسيع در نظر او موجه و اندك جلوه مى‏كند و يا اصلا چيزى به حساب نمى‏آيد.

البته وقتی شخصی به هر دلیلی ستاره، مرکز ثقل و یا خدایگانی شدنش تثبیت گشت، دیگر دیر شده و کار از کار گذشته است. با وجود این، اینگونه افراد علائمی از خود بروز می دهند که اگر با چشم تیز بین بیطرف آن ها را زیر ذره بین قرار بدهند، بدون شک پی به مکنونات آنها خواهند برد. اما وقتی با چشم طرفدرانه نگاه شوند، کمتر قادرند بفهمند که طرف در چه خط و ربطی سیر می کند و یا چه پیشینه ای او را همراهی می کند(3) و از این زمان به بعد آنهائی هم که به دنبال تحقق حقوق و آزادی مردم و داشتن حق سرنوشت مردم به دست خودشان هستند، زمانی چشم باز می کنند که کار ازکار گذشته است چونکه به سرعت دیکتاتوری مسلطی را پی ریزی خواهند کرد و دمار از روزگار همه خواهند کشید و یارای مقابله با وی به شدت کم می شود. فکر نکنید که آنها فقط توده را به دنبال خود میکشند، بلکه همه مردم از هرطیف و دسته ای و حتی روشنفکران، دانشگاهیان و سیاسیون را. این است که پروفسور روپکه بعدها، از خاتمه جنگ دوم جهانی نوشت: «این صحنه ای از روسپیگری بود که تاریخ پر افتخار آلمان را لکه دار کرده است .»(4) و چنانکه پروفسور اپینگ هاوس که در سال 1945 به کشتار و ویرانی بزرگ گذشته می نگریست گفت: « دانشگاه های آلمان، هنگامی که هنوز فرصت باقی بود قصور کردند تا با تمامی قوای خویش آشکارا با تخریب دانش و دولت دموکراتیک مخالفت کنند. قصورکردندکه مشعل آزادی و عدالت را، در ظلمات ظلم و استبداد فروزان نگاهدارند.»(5) اما برای اینکه یک شخصیتی بتواند، برای تصاحب کامل قدرت، مطلق شود، ابتدا باید او به نوعی به مرحله ستاره، مرکز ثقل و یا خدایگانی رسیده باشد. اما وی تا بدانجا برسد، مدام در هر موقعیتی که پیش آید از خواست مردم، اراده مردم، استقلال آزادی و اختیار مردم، حقوق و عدالت برای مردم و ... و خلاصه هرچه مردم بخواهند و بگویند، باید عمل شود، سخن به میان می آورد. به دلایلی که جای بحث آن اینجا نیست، لنین، مائو، هیتلر، خمینی و..قبل از اینکه به ستاره و یا خدایگانی تبدیل شوند زمینه آماد شدن به آن را تقریباً داشتند. دو مثال این نکات را روشن تر می کند:

یکم: مثالی از لنین آورده می شود: لنین وقتی مطلق شد و به ستاره، مرکز ثقل و یا خدایگانی تبدیل گشت، دیگر آن لنین قبل نبود که می گفت مردم خودشان دولت اند و خودشان باید کشورشان را اداره کنند و... لنین که خود مطلق و مطلق پندارشده بود، دیگر به کمتر از کسب انحصاری قدرت مطلق راضی نبود. وی در برابر رأی همین نمایندگان مردم فرمان انحلال مجلس را صادر کرد چون در آنجا حاکمیت مطلق و بی چون و چرای خودش به زیر سئوال رفته بود. لنین که حاکم مطلق بر کل شوراها بود، خود را معتقد به قدرت شوراها نشان می داد و اصلاً به پارلمان اعتقاد نداشت و بارها گفته بود که پارلمان تدبیری است که بوسیله آن بورژواها قدرت را برای خود محفوظ می دارند. ولی چون طرح مجلس موسسان تا آستانه‌ی انقلاب اکتبر، یکی از موارد تأکید بلشویک‌ها و لنین بود.(6) و زارعان و کارگران تقاضای پارلمان داشتند. درگیر شدن با خواستاران پارلمان مفهوم در گیر شدن با حامیان اصلی خودش بود. هیچ راهی برایش باقی نمانده بود که انتخابات مجلس مؤسسان را اجازه ندهد. در 25 نوامبر نوشت: «هر اقدام لازم باید صورت گیرد تا موجب اطمینان عموم گردد که انتخابات آزاد و قانونی است». با وجود تمام فشارها و زدو بند ها وقتی انتخابات انجام شد مخالفین برنده شدند. از مجموع 7/ 41 میلیون رأی اخذ شده، سوسیالستهای انقلابی 8/20 میلیون رأی به دست آورده بودند در حالی که بلشویکها فقط 8/9 میلیون رأی داشتند. به هر حال لنین مصمم بود که نگذارد کسی سر راهش قرار بگیرد. تمام اعضای کمیته انتخابات بازداشت شدند. مصمم به نابودی مجلس گردید. با وحشتی وصف ناپذیر اجلاسیه مجلس که عمرش کمتر از سی ساعات بود افتتاح شد. و وقتی برنامه بلشویکها و سوسیالیستهای انقلابی به رأی گذاشته، آرا شمارش شد. بلشویکها بار دیگر شکست خوردند. 237 نماینده به نفع سوسیالیستهای انقلابی و 136 نماینده به نفع بلشویکها رأی داده بودند. برای حرکت بعدی بلشویکها اعلام تنفس شد و لنین فرمان انحلال مجلس را صادر کرد. لنین رسماً بیانیه ای را امضا کرد که به استناد آن تمامی اختیارات مجلس مؤسسان از آن سلب شد و از آن لحظه به بعد روسیه توسط رژیمی دیکتاتور اداره شده است. در روسیه مردم چهارده ساعت آزادانه در پارلمان سخن گفتند.

لنین در بارۀ مجلس مؤسسان گفت: مردم از ما خواستند تا مجلس مؤسسان را دعوت کنیم. بنابراین ما هم دعوت کردیم، اما مردم به زودی درک کردند که مجلس مؤسسان خود ستا، واقعاً نماینده چیست، ما هم بار دیگر خواست مردم را اجابت کردیم و اعلام می داریم که تمامی قدرت از آن شوراها است. لنین برای تروتسکی توضیح داد که دچار اشتباه شده است. « بی احتیاطی کردم که انتخابات را عقب نینداختم. اما در نهایت به بهترین نحوپایان یافت ». از هم پاشاندن مجلس مؤسسان توسط دولت شوری، ابطال صریح و کامل دموکراسی تشریفاتی توسط دیکتاتوری عملی انقلابی است. اما تروتسکی می گوید : « این عمومیت دان های تئوری با استفاده از تک تیراندازان لتونی عملی بود» لنین که روحاً گاهی از مجلس مؤسسان در عذاب و به ضعف استدلال خود آگاه بود و کوشید تا یرای تأیید رفتار خود جملاتی از مارکس و انگلس بیابد. عاقبت بهترین بیان در تأیید عمل خود در یک جمله لاتین یافت که پلخانف در دومین گنگره در 1903 آن را در سخنرانی خود نقل کرده بود: کامیابی انقلاب عالیترین قانون است (Salus Revolutionis Suprema Lex) پلخانلف در ادامه بیانات خود گفته بود. « بنابراین اگر برای پیروزی انقلاب نسخ این یا آن اصل دموکراسی مقتضی باشد، انجام ندادن این کار عملی است جنایتکارانه». این جمله لاتین، جمله بسیار خوبی بود، چون به استناد آن هیچ جنایتی وجود نداشت که نتوان انجام داد. (7)

آنچه در بالا آمد، بیان شد چندین امر مطلق است:

1- لنین که به قدرت مطلق نگاه می کرد تمامی نیروی خود را به کار برد، که به جای حمایت از سرنوشت مردم به دست خودشان، انقلاب را در ذهن مردم و خودش مطلق نگاه دارد و مردم را برای انقلاب و نه حقوق و سرنوشت خویش به هر سختی وادار سازد و اینکه انقلاب برای مردم چه کرده است می شود، مردم برای انقلاب چه کرده اند. پس برای به دست آوری انحصاری قدرت خود و حفظ آن انقلاب مطلق می شود. بله انقلاب گاهی مثبت و گاهی منفی است و این بستگی به آن دارد که رهبران آن و نیز مردم دست اندر کار، چقدر مطلق گرا و یا نسبی گرا هستند (8)

2-شورا ها مطلق شده- است و لنین هم حاکم مطلق بر آن است

3-به منظور مطلق گرایی خودش، مردم مطلق می شوند و هرچه که آن ذهن مطلق گرای قدرت پرست او را اغنا کند از زبان مردم و مجری اوامر مردم اعلام می کند.

4-حیله، حقه، دروغ، تزویر و یا هر اسمی روی آن را بگذاریم برای پیروزی و حفظ مطلق خویش جایز و بلکه واجب است. و برای ادامه مطلق بودن خود ایرادی نیست مسائلی که قبلاً مورد تأیید بوده و قول به عمل در آوردن آن رابه مردم داده، روز دیگر همان ها را باطل و یبهوده اعلام کند. و یا آن روزهای از روی مصلحت گفته شده است اما امروز مصلحت چنین است.

مثال دوم: خمینی

مطلق گرایی و مطلق پنداری در بین غالب گروه های سیاسی چپ و راست و بویژه در روحانیت وجود داشت. در گروه های چپ از هر دسته و طیفی با مختصر تفاوتی دیکتاتور پرولتاریا، دیکتاتوری طبقه کارگر، حزب طبقه کارگر و یا حزب طراز نوین و جود داشت و مطلق بود. و با سازو کارهایی که وجود داشت، حزب مطلق بود. هر کسی هم که سوار بر رهبری آن می شد، عملش، رفتارش و حرفش فصل الخطاب و مطلق می شد. تمامی آنچه در مورد مطلق گرایی و مطلق شدن لنین و انقلاب گفته شد، بدون کم و کاست و بشدت بیشتر در مورد آقای خمینی هم بوجود آمد. مختصر توضیحی در این مورد

مرحوم منتظری آورده ‌است که در بحث با آقای خمینی، وی تا قبل از رفتن به نجف به ولایت فقیه معتقد نبوده‌ ولی من بودم. (9) آنچه را که مرحوم منتظری در مورد مخالفت آقای خمینی با ولایت فقیه ذکر کرده در انطباق با نظر آقای خمینی است. وی در «رساله اجتهاد و تقلید» خود که قبل از رفتن به نجف، نوشته شده، تصریح می‌کند:

«اشکال در اصل «عدم ولایت» وجود ندارد. جای هیچ اشکالی نیست. در این اصل و قاعدۀ عدمِ نفوذِ حکمِ هیچکسی بر کس دیگر، شکی نیست. فرقی نمی‌ کند که حکم مذکور، قضائی باشد یا غیر آن، حاکم پیامبر باشد، یا وصی پیامبر، یا غیر آنها. زیرا صِرفِ نبوت و رسالت و وصایت، و یا علم و فضائل نفسانی، به هر درجه باشند، موجب نمی شوند که دارندگان این گونه کمالات، نافذالحکم باشند، و قضا و داوری آنان، فاصل و قاطع خصومت و تنازع شود، بلکه آنچه را عقل در می‌یابد و به آن حکم می کند، همانا نفوذ حکم خداوند متعال در باره خلق است»(10) حال چرا کسی که بنا بر نوشته خود مخالف ولایت فقیه «حکم هیچ کسی بر کس دیگر نافذ نیست، حتی اگر او پیامبر و یا وصی او و وصایت او باشد»، چگونه و چرا ولایت فقیه و بعد هم مطلقه فقیه را به جامعه تحمیل می کند و موجب اینهمه کشتار و ویرانگری و جنایت می شود. دلایل چندی بر این امر مترتب است:

1-اصل فقه قران است که از وحی سرچشمه گرفته و ضد قدرت است و چون قرآن و وحی ضد قدرت است و ممکن نیست آن را با قدرت همآهنگ کرد. دست به ساختن فقه بریده از قرآن زده شد و این فقه ساخته شده به قول طباطبائی صاحب المیزان فقه بریده از قرآن (11) و به قول مطهری فقه بریده از عدالت اجتماعی است(12) با قدرت پیوند داده شد. حال ما با این فقه موجود ساخته و جدا شده از قرآن سرو کار داریم که برای هر جرم و جنایتی محملی دارد و یا می شود ساخت و بر عکس هر ظلم و ستم و ناحقی را حق جلوه داد. اصول راهنمای این فقه را فلسفه یونانی قدرت تشکیل می‌دهد. در نظر و دید غالب فقها و از جمله آقای خمینی دین، بیان قدرت است - و مردم را صغیر قلمداد می کنند و آنها را صاحب حق اداره زندگی خود نمی شناسند، - و نه بیان آزادی، اختیار و حق . طبیعی است که اگر چنین شخصی با چنین دیدی امکانات با او یار باشد، در صدد استقرار و انحصار قدرت بر می آید، و این برای او اتفاق افتاد.

2- وقتى آقاى خمينى جنبش15 خرداد 42 را رهبری کرد و مستقيم رو در روى شاه و آمريكا ايستاد و مردم به خیابانها ریختند و با کشتار سرکوب شدند، در فضای سانسور و به دلیل خالی بودن کشور از رهبری و یا جمعی که رهبری سیاسی فعال و مشروع را در دست داشته باشند رهبری سیاسی و دینی در وجود آقای خمینی یک کاسه گردید. خمینی سياسيون و مليون و روشنفكران مذهبى كه خواهان كندن شاه از سلطنت بودند را به خود جلب و جذب كرد و آنها گمشده خود را در وى يافتند و زمینه رهبری وی بیش از هر کس دیگری تا حدودی فراهم گشت.

3- بعد از جنبش 15 خرداد و هنگامی که خمینی در عراق تبعید بود،غالب مخالفین شاه و سازمانهای سیاسی اعم از مذهبی و غیر مذهبی برای گرفتن رهنمود و یا تأییدیه‌ای بوی مراجعه می‌کردند. که آن هم از نهضت که از 15 خرداد 1342 سرچشمه گرفته بود.

4- وقتی وی از عراق اخراج شد و در 13 مهرماه سال 57 به پاریس رفت. هم زمینه رهبری او بیش از همه آماده و هم خودش تقریباً به ستاره، مرکز ثقل و یا خدایگان تبدیل شده بود. اما آقای خمینی این درایت را داشت که وقتی در نقش رهبری انقلاب و در لباس عارف پیر و مرجع دینی در پاریس و در انظار ملت ایران و جهانیان با ملت ایران عهد و پیمان می بست و قول و قرار می گذاشت که به «بیان پاریس» مشهور شد (13)، مکنونات قلبی خود ش را مخفی نگاه دارد و سخنگوی خواسته های به حق مردم باشد. و در مدتی که در پاریس بود و بعد از آن تا شهریور 58 دم از ولایت فقیه نزده بود و با تحمیق مردم و غوغا سالاری خیابانی و چماقداری برای اولین بار در شهریور 58 دم از ولایت فقیه زد.

5- به محض اینکه پایش به تهران رسید، در حلقۀ روحانیت قدرت طلب که آنها نیز دین را بیان قدرت می دانستند، قرار گرفت، با کمک آنها، از همان ابتدا دست به ایجاد دولت در دولت زد. اما هنوز جرأت پیدانکرده بود، که دقیق مکنونات قلبی خود را آشکار کند این استکه هم دولت موقت و هم اولین رئیس جمهور از ملیون بود. به میزانی که با امکانات وسیع تبلیغی که در دست داشت، به تحمیق توده مردم می پرداخت، به همان نسبت امیال قلبی خود را آشکار می کرد. وی قبلاً تا حدودی از ملیون حساب می برد ولی وقتی فهمید که به هر دلیلی ملیون و آزادیخواهان اگر چه ضد هم نیستند اما با هم اتفاق و وحدت و یا ائتلافی ندارند گل به گلش شکفت، ابتدا با بحران گروگانگیری کارکنان سفارت آمریکا تقریباً نهضت آزادی را از صحنه حذف کرد و سپس علیه ریاست جمهوری، آخرین سنگر استقلال طلبی و آزادیخواهی و حقوق وعده داده شده در پاریس به مردم کودتا کرد و سلطه شوم خود را به ملت ایران بطور کامل تحمیل کرد.

در این فرایند چند چیز مطلق شده است:

1-خود خمینی یعنی رهبری مطلق شده است

2-دین هم مطلق شده است و آقای خمینی که حاکم بر آن است مطلق شده و فقط آن نگرش آقای خمینی به دین که بیان قدرت مطلق و خودش واضع آن است آن صحیح و مابقی باطل است.

3- انقلاب به این معنی مطلق است که: مردم برای انقلاب چه کردند و نه اینکه انقلاب برای مردم چه کرده است. هنوز هم نزد عده قلیلی که مردم برای انقلاب چه کردند مطلق است.

4-مردم مطلق می شوند، زمانی که می خواهد امیال قدرت طلبی خود را اعمال کند و مخالفین خود را از صحنه خارج و بکوبد، آن را به عنوان خواست مردم و اینکه مردم این را می خواهند و یا آن نمی خواهند بیان می کند. و وی زبان مردم و خودش فقط طلبه ای است و قدرتی ندارد و یا چیزی نمی خواهد و زبان خواسته های مردم است.

4-آقای خمینی خود مطلق و خدا می شود. وقتی وی می گوید: «سى و پنج ميليون بگويند نه من‏مى‏گويم آرى"» و یا « جهه ملی از امروز محکوم به ارتداد است» و یا مصدق « اوهم مسلم نبود» و حال که خود خدا شده از زبان خودِ خدا شده به مردم امر و نهی می کند. در این خود خدا شدگی آقای خمینی باز خیلی آشکار گفتن ملاحظاتی داشت. اما آقای خامنه ای از خود بیگانه و به مانند کسی شیطان در مغز او جای گرفته و او را مخبط و آشفته کرده است، بی مهابا و آشکار می گوید:«خدای متعال همین‌طور حرف‌ می‌زد. در واقع زبان من بود، حرف خدا بود.» (14). غافل از این امر که وقتی آقای خمینی با احتیاط خدا شدگی خود را در لباس امر و نهی به مردم می گفت، وی نهضتی را رهبری کرده و سپس هر تفسیری که از آن داشته باشیم انقلابی با رهبری وی پیروز شده بود. و توده عظیم مردم حد اقل تا مراحلی با طیب خاطر او را پذیرفه بودند. اما آقای خامنه ای از همان روز اول با توطئه سقیفه به رهبری رسانده شد و بعد هم با تکیه بر سرنیزه و ماموران امنیتی در لباسهای مختلف و توطئه های گوناگون تا امروز بر سریر قدرت مانده است. بنابر این چنین حرفهائی از زبان وی بیرون آمدن، نشان آشفتگی کامل روحی و ذهنی اوست.

البته فکر نکنید که تنها چنین حرفهائی را آقای خمینی و یا خامنه ای بر زبان آورده و یا می آورند. خیر این زبان همه دیکتاتورها و قدرتمندان سوار و مستبدان سوار بر قدرت است که خود را خدا، پسر خدا، یا الهام گرفته از غیب برای نجات بشریت، مجری ارده الهی معرفی می کنند چند نمونه:

اسکندر مقدونی خود را «پسر آمون می خواند و گاه پسر زؤس می دانست» (15) اما همین اسکندر وقتی از مقدودنیان دلسرد شد «پسر فیلیپ با انکار زئوس و آمون، هراکلس و دیونیزوس، کوشید که پارسی شود.» (16)

هیتلر می گفت که نیرویی الهی او را برای انجام ماموریتش راهبری می کند و گوبلز برایش نوشت که:« ... او بزرگتر از همه ما است، بزرگتر از من و شما. او مجری اراده الهی است. آن اراده که تاریخ را شوری خلاق و نو به قالب می ریزد و می سازد.(17) و شاه که خود را برگزیده می دانست و مدعی بود امام علی(ع) را دیده و توسط حضرت ابوالفضل(ع) شفا گرفته است.

شاید این سئوال برای بسیاری مطرح باشد و یا مطرح شود که قبل از اینکه کسی به قله قدرت برسد چه خصوصیاتی باید در او جمع شود تا نزد بسیاری از مردم مطلق شود؟ بنظرم هر کسی خود قادر است که اگر کمی دقت کند، بعضی از مشخصه های چنین اشخاصی را پیدا بکند. اما مختصر اینکه چنین اشخاصی باید:

1-تاریخ، فرهنگ، روحیه و خواسته های مردم خود را بشناسد و نقاط قوت و ضعف آنها را بداند.

2- حرکتی را که بیان کننده خواسته حد اقل بخشی از توده مردم است به نحوی به پیش برده باشد که آن عده او را ناجی خود و یا محقق کننده خواسته خود بدانند.

3-بتواند در بین حامیان خود توازن قوائی که هر کسی فکر کند به خواسته اش خواهد رسید، برقرار کند.

4-موقع عمل خود را خوب درک کند و برگ برنده خود را بیهوده از بین نبرد یعنی اینکه بتواند درک کند که بهترین موقع برای عمل کردن چه زمانی است به عبارت دیگر موقع شناس باشد.

6-نوعی سحر کنندگی و زبان گیرائی داشته باشد، منظور از زبان گیرا این نیست که خیلی خوش بیان باشد، بلکه باید حرفهای خود را بتواند با زبانی بسیار ساده که بیان کننده خواسته مردم است به توده مردم منتقل کند، به عبات دیگر باید یک نوع کایزما یا جذابیت داشته باشد و همه نکات فوق در آقای خمینی جمع شده بود.

خوب در چه جوامعی چنین چیزی اتفاق می افتد؟ روشن است که در جوایع استبداد زده و درگیر ظلم وستم که از همه جا و همه کس مأیوس شده اند اتفاق می افتد. البته این بدان معنا نیست که در جوامع دیگر و پیشرفته اتفاق نمی افتد. در آن جوامع هم اتفاق می افتد اما با شرایط دیگر و با رنگ و لعاب دیگر.

خوب چه باید کرد که آدمی و جامعه درگیر مطلق نشود؟ این سئوال در خور مطالعه و تحقیق جدی است اما مختصر اینکه، در جهانی که ما زندگی می کنیم نبایستی که هر کس و هیچ چیزی را مطلق کرد و از آن مطلق بهشت معهود خود را طلب کرد. و این پرو سه ای طولانی که بایستی از خانواده و کودکستان و مدرسه و دانشگاه شروع کرد و به فرزندان و نوباوگان از همان طفولیت یاد داد که در اطراف خودشان هر چه برایشان اتفاق می افتد آن را مورد سئوال و پرس و جو قرار بدهند. و یاد بگیرند که اگر به نوعی مؤمن و خدا پرست هستند فقط یک مطلق وجود دارد و آن ذات باریتعالی است و دیگر همه چیز و همه کس نسبی هستند. و اگر به خدا و دنیائی دیگر هم اعتقاد ندارد، یاد بگیرد و بداند که همه چیز و همه کس نسبی است و هیچ کس و سازمان و حزبی مطلق نیست. و اگر بخواهد که به آزادی، عدالت، حقوق و حق سرنوشت خود برسد، باید طرحی دیگر دراندازد و راهی دیگر برود. در نوبتی دیگر به این امر پرداخته می شود که مغز آدمی چرا و به چه دلیل مطلق ساز می شود؟ و اصولاً راهی برای جلوگیری از آن و یا به حدا اقل رساند آن وجود داد؟

محمد جعفری 28 دیماه 1402

mbarzavand@yahoo.com

نمایه و یادداشت:

1-کتاب «کار پذیری و روشهای مبارزه با آن»، ص 82، قابل دسترسی در سایت:

http://mohammadjafarim.com/%da%a9%d8%aa%d8%a7%d8%a8

2- آقای خمینی وقتی می خواهد، ولایت فقیه در مجلس خبرگان به تصویب برسد و دولت بازرگان را هم بکوبد یک روز قبل از افتتاح مجلس خبرگان در تاریخ 28/5/58، درسخنرانی خود، در 27/5/58 اعلان توبه می کند و این توبه را پشتوانه قدرت خود می کند و می گوید: « من از پیشگاه خدای متعال و از پیشگاه ملت عزیز، عذر می‌خواهم، خطای خودمان را عذر می‌خواهم. ما مردم انقلابی نبودیم، دولت ما انقلابی نیست، ارتش ما انقلابی نیست، ژاندارمری ما انقلابی نیست، شهربانی ما انقلابی نیست، پاسداران ما هم انقلابی نیستند؛ من هم انقلابی نیستم. اگر ما انقلابی بودیم، اجازه نمی‌دادیم اینها اظهار وجود کنند. تمام احزاب را ممنوع اعلام می‌کردیم. تمام جبهه‌ها را ممنوع اعلام می‌کردیم. یک حزب، و آن «حزب الله»، حزب مستضعفین.»(صحیفه نور، ج 8، ص 251، از سری 18 جلدی وزارت ارشاد اسلامی و نه از 24 جلدی بعد که با تحریف،تغییر وتقلبات مهمی همراه است ) و یا وقتی می خواست مرحوم منتظری را حذف کند، در نامه خود در ۶ فروردین ۶۸ خطاب به آیت‌الله منتظری، آن را با قسم دروغ همراه ساخت و نوشت: « والله قسم من با انتخاب شما مخالف بودم... والله قسم من با نخست‌وزیری بازرگان مخالف بودم... والله قسم، من رأی به ریاست جمهوری بنی صدر ندادم و در تمام موارد نظر دوستان را پذیرفتم.»

3-https://news.gooya.com/2020/06/post-39274.php

4- ظهور وسقوط رایش سوم، ویلیام شایرر، ترجمه کاوه دهگان، ج اول، ص 409.

5-همان سند.

6-https://asre-nou.net/php/view.php?objnr=45301

7-) کار پذیری و روشهای مبارزه با آن، ص 132-131، به نقل از : زندگی و مرگ لنین، رابرت پاپن، ترجمه عبدالرحمن صدریه، ص 348-334.

8-بر ای اطلاع بیتشتر در این مورد نگاه کنید به مقاله «انقلاب چیست و آیا انقلاب به خودی خود بد و یا خوب است و چرا مردم را از انقلاب می ترسانند؟»

https://news.gooya.com/2022/04/post-63495.php

9- خاطرات آیت الله منتظری، چاپ انقلاب اسلامی، فوریه 2001، ص 86.

10- رساله اجتهاد و تقلید آقای خمینی در هشتاد صفحه از صفحه 93 تا 173 در جلد دوم کتاب رسائل چاپ قم 1378 ه.ق. و همچنین در 92 صفحه ( از ص 505 تا 596) ضمیمه جلد دوم کتاب تهذیب الاصول شیخ جعفر سبحانی که تقریرات درس آیت الله خمینی می باشد و توسط جامعه مدرسین به چاپ رسیده است؛ حکومت ولایی، محسن کدیور، نشر نی، چاپ اول 1377، ص240و241، به نقل از:امام خمینی، الرسائل،رساله فی الاجتهاد و التقلید، ص 100و101( قم 1385، ه ق).

11-« ترجمه تفسیر المیزان، 20 جلدی، ج 5 ، ص 45؛«با اینکه همه آن علوم به منزله شاخ و برگها و میوه‌های درخت طیبه قرآن و دین بود، درختی که اصلش ثابت و فرعش در آسمان است و به اذن پروردگارش میوه‌اش را هر آنی می‌دهد، چون اگر در باره این علوم دقت به خرج دهی خواهی دید که طوری تنظیم شده که پیدا است گویی هیچ احتیاجی به قرآن ندارد، حتی ممکن است یک محصل همه آن علوم را فرا بگیرد، متخصص در صرف و نحو بیان و لغت و حدیث و رجال و درایه و فقه و اصول بشود، و همه این درسها را تا آخر بخواند و قهرمان این علوم نیز بگردد، و حتی به پایه اجتهاد نیز برسد، ولی قرآن را آن ‌طور که باید نتواند قرائت کند، و یا به عبارتی اصلاً دست به قرآن نزده باشد، پس معلوم می‌شود از این دیدگاه هیچ رابطه‌ای میان علوم و میان قرآن نیست » (ترجمه تفسیر المیزان، جلد 5، ص 450. )

12-« کار باید منشاء مالکیت شمرده شود نه منشاء مالیّت» و«اصل عدالت از مقیاس های اسلام است، که باید دید چه چیز بر او منطبق می شود. عدالت در سلسلۀ علل احکام است نه در سلسله معلولات، نه این است که آنچه دین گفت عدل است، بلکه آنچه عدل است دین می گوید، این معنی مقیاس بودن عدالت است برای دین، پس باید بحث کرد که آیا دین مقیاس عدالت است یا عدالت مقیاس دین. مقدسی اقتضا می کند که بگوئیم دین مقیاس عدالت است، اما حقیقت این طور نیست» و«اصل عدالت اجتماعی با همۀ اهمیت آن در فقه ما مورد غفلت واقع شده است» و « عدالت اجتماعی عبارت است از ایجاد شرایط برای همه به طور یکسان» (مبانی اقتصاد اسلامی، اثر شهید مطهری، انتشارات حکمت، که به دستور خمینی سانسور و خمیر گردید. به ترتیب : ص 54، 14، 27و157. )

13- اهم بیان پاریس: «ولایت با جمهور مردم است»، «میزان رأی مردم است»، «جمهوری نظیر همین جمهوری فرانسه»، «باید اختیارات دست مردم باشد »، «من برای خودم نقشی جز هدایت ملت و حکومت بر نمی گیرم»، «علما خود حكومت نخواهند كرد.»، «از نظر حقوق انسانی تفاوتی میان زن و مرد نیست زیرا هر دو انسانند و زن حق دخالت در سرنوشت خویش را همچون مرد دارد» و نیز « و زنان ما حق رأى دادن و حق انتخاب شدن دارند»،«همه گروهها در بيان عقايد خود آزادند»، «بنظر من راديو و تلويزيون و مطبوعات بايد در خدمت ملت باشد و دولتها حق نظارت ندارند. ملت را نمى‌شود تحميق كرد».

14-آقای خامنه ای در تاریخ در 10/دیماه/ 1402، به خاطره ای که حدود 20 سال پیش در ذهن بیمارگونه او گذشته در دیدار با دختران و همسر قاسمی سلیمانی می گوید: «تو این حیاط با ۲۰ نفر از فرماندهان سپاه نماز خواندیم. بعد من نشستم روی پله، یک صحبت گرم و گیرایی کردم. قبلا هم فکرش را نکرده بودم. خدای متعال همین‌طور حرف می‌زد. در واقع، زبان من بود، حرف خدا بود. خیلی جلسه‌ی عجیبی بود. خیلی تأثیراتی گذاشت.»

15-یونانیان و بربرها، امیر مهدی بدیع، ترجمه قاسم صنوبری، ج 10 ص121 و ج 11 ص 77-76.

16- یونانیان و بربرها، ج 10 ص 132.

17--کتاب «کار پذیری و روشهای مبارزه با آن»، ص 131، قابل دسترسی در سایت:

http://mohammadjafarim.com/%da%a9%d8%aa%d8%a7%d8%a8/

و مهمتر از همه از مطلقگرائی و مطلق کردن این شخص و یا آن شخص، این ساختار و یا آن ساختار پرهیز دارند. حتی ائمه هم نمی شود مطلق کرد، چون در کل کائنات یک مطلق وجود دارد و آن هم خداوند است و بس و مهمتر از همه

سازمان وسازمان گرای مطلق شد

علم و خود جوشی مطلق شد

خمینی مطلق شد

شاه برود مطلق شد. خمینی رهبر مطلق شد

علم و خود جوشی مطلق شد

سازمان وسازمان گرای مطلق شد

انقلاب و مطلق گرایی

بنی صدر: علم و خود جوشی

یزدی: سازمانگرایی و سازماندهی

قطب زاده: قدرت و ارتباطات

چپها: دیکتاتوری پرولتاریا

مطهری: نهضت مال روحانیت

روحانیت و خمینی: فقیه

مطلق کردن خمینی

خمینی از جانب مخالفان بویژه مخالفان سیاسیون و روشنفکران دینی مطلق شده بود و غافل بودند که وقتی شخصی قدرت منحصر به فردی بخشیده می شود بود، آن شخص اتوماتیک به دیکتاتور تبدیل می شود و او فاقد قدرت عدالت ورزیدن می شود. به عبارت دیگر وقتی شخصی قدرت غیر قابل مهاری به هر دلیلی داده می شود، او خواه ناخواه او به دیکتاتور تبدیل و استعداد عدالت ورزی و یا قدرت عدلات ورزیدن از او گرفته شده است.

با مطلق کردن، زمینه نقد کردن گرفته می شود.

نبود و یا کمبود روحانیت آزادیخواه و حق طل

جنبش همگانی و یا خودجوشی همگانی

مطلق گرایی : شاه برود مطلق شد. خمینر رهبر مطلق شد

آیا جناش های مختلف خاموش می شوند و یا یکدیگر را تکمیل می کنند

شناخت درست و یا مشکل

هدف نهایی و یامقصد

نیروی جانشین و یا آلترناتیو

مطلق گرا بودن و یا شدن مطلق گرایی : شاه برود مطلق شد. خمینر رهبر مطلق شد

کمبود روحانیت مناسب

کمبود سیاسیون و روشنفکران مناسب

شناخت درست و یا مشکل