در انتظار چه هستیم؟ تا چه زمانی تحمل خواهیم کرد؟

جنگ حماس (جمهوری اسلامی) و اسراییل به آسانی پایان نخواهد یافت، امروز همه ما ایرانیان و بسیارانی در سراسر جهان می‌دانند و در انتظار این هستند که اتفاقی خواهد افتاد، و آن اتفاق هم به دلایل بسیار برای مردم ما و ایران مان خواهد بود.

در دنیای مملو از تنش امروز و با همه پیچیدگی‌هایش، اوکراین و غَزه و جمهوری اسلامی و جیره خواران تروریستش و خونِ انسان‌های بی گناهی که ریخته می‌شود و نقشه‌ها و پروژه هایی که می‌رود به سرانجامی برسد بهترین زمانی برای ما ایرانیان است چرا که زمینه و بَستری را فراهم آورده است که بتوانیم از فاجعهِ ویرانگر و خانمان براندازِ حکومت ننگین جمهوری اسلامی نجات پیدا کنیم.

آگاه باشیم که همچنان و بمانند سالِ سیاه ۱۳۵۷ نقشه دیگری برایمان در دست اقدام است. هوشیار باشیم که در نبود یک آلترناتیوِ مورد اعتماد مردم، حکومت را تغییر شکل و چه بسا تغییر نام می‌دهند و با نام دیگری و شاید هم با حکومتی پاسداری - نظامی ما را زندانی همین حکومت ننگین کنند.

لویی جَرگه و یا تجربه افغانستانی‌ها می‌تواند بدون دستور آمریکایی‌ها و بدست خودِ ما ایرانی‌ها تشکیل شود. جمعی مشورتی که قادر باشد اعتماد مردم ایران را بدست آورد و سرنوشت ما بدست خود ما رقم بخورد. ما (اپوزیسیون و مخالفان نظام جمهوری اسلامی) قبول کنیم و بپذیریم که اگر بر اَساس اعتماد مردم چنین مجموعه‌ای شکل پیدا کند، هیچ قدرتی توان مقابله با آن را ندارد. تنها یک شرط برایش وجود دارد و آنهم اینست که با تجربه تلخ ۴۴ سال گذشته که نه تنها دردی را دَوا نکرده است که دردِ بی درمان بی اعتمادی را نیز برایمان به ارث گذاشته است از این همه خصومت، خود محوری، تنفر و ...، دست برداریم و برای یک بار هم که شده برای پشتیبانی و حمایت از مردمی که بزرگترین سرمایه زندگی خود یعنی جانشان را بر کَف دست گرفته‌اند در کنار هم بنشینیم و برای حمایت از آنان برخیزیم.

«دموکراسی»، «سکولاریسم» و «عدم تمرکز» سه واژه‌ای هستند که می‌توانند بیشتر از همیشه محور همبستگی ما و ساختن آینده کشورمان باشد.

اطمینان دارم روزی که دور هم نخواهد بود چنین اتفاقی خواهد افتاد و ایران پَس خواهیم گرفت.

ایران فرزندانش را صدا کرده است، پاسخگویش باشیم.

حسین لاجوردی