بهرام بیضایی نمایشنامه «داش‌آکُل به گفته‌ی مرجان» را «پشت‌و‌رو کردن داستان داش‌آکل» توصیف کرده و می‌گوید: «فکر می‌کنم داش‌آکلِ سربسته‌ را باز می‌کنم و سعی می‌کنم یک نوری از بیرون بر آنچه او می‌خواست بنویسد، بیفتد. فکر می‌کنم آنچه نوشتم یک جوری نیت او بود. داش‌آکل یک داستان سربسته‌ای است ولی در آن نشانه‌هایی است که اگر آن‌ها را به هم پیوند دهیم می‌شود آن چیزی که من نوشتم، به جای آنچه هدایت ننوشت. او مرا به نوشتن این نمایش راهنمایی کرده و احتمالا او این را در من نوشته از ۵۰، ۶۰ سال پیش، بدون این‌که خودش بداند و من هم بدانم».

بهرام بیضایی در پاسخ به این سؤال که آیا علت توجه به شخصیت امام‌جمعه، به عنوان نماینده قشر آخوند و نقش محوری او در نمایش می‌تواند به قدرت گرفتن این قشر در دهه‌های اخیر در ایران مربوط باشد، گفت: «آن‌ها همیشه در قدرت بودند. هرگز نبوده که در ضعف باشند. با شستشوی مغزی یک ملت، عملا همیشه در قدرت مانده‌اند. برای این‌که هر چیزی ما می‌گوییم مبنایش در آن‌جاست و آن‌ها قبلا ساخته‌اند. فرهنگ، اخلاق، سنت و غیره گرچه در ترکیب با آنچه ایرانی بود و ایرانی‌ها آن‌ها را حفظ کردند، ولی نفس می‌کشیم ... الان به اسم‌ها نگاه کنید. چند اسم داریم که ابتدایش غلام این و غلام آن است. انگار ما یک مشت بندۀ مطیع هستیم که فقط در چهارچوبی که جلویمان گذاشتند فکر می‌کنیم. هدایت از آن فکر کمی بیرون آمد. اما مسئله من در این نمایشنامه داستانی است. این‌که امام‌جمعه تا این لحظه در داستان نبود و بعد در تحویل گرفتن اسناد و بلافاصله در مرگ داش‌آکل هست. هدایت دارد یک چیزی می‌گوید و معناهای دیگر داستانش دیده نشده است. به نظر من این داستان یک معنای خیلی عمیق‌تری دارد از آنچه که ما همیشه به آن نگاه می‌کردیم».