عدم افزایش مستمری به میزان تورم سالانه، حذف ردیف بودجه قانون حمایت از حقوق معلولان، حذف معلولیت و معلولان از برنامه‌های توسعه، کاهش بودجه اشتغال بهزیستی، عدم راه‌اندازی صندوق فرصت‌های شغلی معلولان، عدم اجرای درست و کامل قانون حمایت از حقوق معلولان، عدم اجرای ماده ۲۷ قانون حمایت از حقوق معلولان، اجرا نشدن مصوبات ستاد مناسب‌سازی کشور از جمله مشکلاتی است که افراد دارای معلولیت به عنوان یک اقلیت بزرگ در جامعه با آن مواجه هستند. بطور کوتاه آنان از حق زندگی و حقوق شهروندی و انسانی برخوردار نیستند. بدین خاطر است که کارد به استخوان آنان رسیده و آنان در ماه‌های اخیر پی در پی دست به تجمعات اعتراضی زده‌اند تا بتوانند به معیشت حداقلی دست یابند. آنان امروز بعلت عدم اجرای قانون حمایت از معلولان و بویژه اجرای ماده ۲۷ قانون دغدغه و مصیبتی بنام نان خوردن دارند.
حمایت از حقوق انسانی و شهروندی تمامی افراد جامعه وظیفه دولتها در همه جوامع و برای همه شهروندان می‌باشد و نباید هیچ استثنائی وجود داشته باشد. در ایران افراد دارای معلولیت به عنوان شهروند باید دارای حقوقی انسانی و شهروندی باشند که این حقوق در کشور ما در بسیاری موارد نادیده گرفته می‌شود. یکی از نماد‌های نادیده گرفتن این حقوق زندگی و حیات است که نتیجه آن برای این قشر نداشتن استقلال، نداشتن رفاه اقتصادی، اجتماعی، درمانی و در یک کلام مشکلی بنام ادامه حیات و نرسیدن به استقلال مادی و مالی جهت خودگردانی، عدم حضور در اجتماع و محروم بودن از حداقل‌های زندگی انسانی دارند.

ایران در سال ۲۰۰۸ عضو کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت سازمان ملل متحد شده است. در این کنوانسیون چنین می‌خوانیم.

ماده ۱) هدف:
هدف از این کنوانسیون ‌پیشبرد، ‌حمایت و ‌حصول اطمینان‌ از برخورداری مساوی همه معلولین از حقوق انسانی، آزادی‌های پایه و افزایش احترام به حرمت ذاتی آنها می‌باشد.

ماده ۱۰) حق زندگی:
دولت‌های عضو اذعان دارند که هر انسانی حق مادرزادی حیات دارد و باید تمام اقدامات لازم برای اطمینان از بهره مندی کامل افراد معلول از حقوق مساوی با دیگران به عمل آید.

در بالا گفتیم که امروز بعلت عدم اجرای قانون حمایت از معلولان و بویژه اجرای ماده ۲۷ این قانون دغدغه و مصیبتی بنام نان خوردن دارند.
اما ماده ۲۷ چه می‌گوید:
ماده بیست و هفت قانون حمایت از معلولان می‌گوید: دولت مکلف است کمک هزینه معیشت افراد دارای معلولیت بسیار شدید و یا شدید فاقد شغل و درآمد را به میزان حداقل دستمزد سالانه تعیین و اعتبارات لازم را در قوانین بودجه سنواتی کشور منظور نماید.
ماده ۲۷:
افراد دارای معلولیت همواره دارای مشکلات زیادی اعمم از دارو، خوراک، پوشاک و بیشتر مواقع مسکن نیز هستند.
از این رو قانونگذار در سال ۱۳۹۶ با توجه به این موضوع به افراد دارای معلولیت بالای ۱۸ سال که شدت معلولیت آنها شدید و خیلی شدید است شروع به تصویب ماده‌ی ۲۷ قانون حمایت از معلولان کرد.
اگر خوب توجه کنیم در این ماده بطور روشن واژه‌ی کمک معیشت بکارگرفته شده است، قانونگذار برای کمک به تسهیل شرایط افراد دارای معلولیت مقدار مستمری این افراد را برابر با حداقل دستمزد سالانه تعیین کرده است. طبق این ماده دولت مکلف است به اندازه حداقل دستمزد سالانه تعیین به فرد حقوق بدهد. این حق در قالب کمک هزینه‌ی معیشتی تعریف شده است.
دولت پس از شش سال و نیم بتازگی و در ماه‌های اخیر شروع کرده به هر فردی یک میلیون اندی تومان پرداخت می‌نماید. قبل از آن کمک معیشتی فرد دارای معلولیت ۴۸۰ هزار تومان بوده است؛ در صورتیکه حداقل دستمزد طبق قانون هفت میلیون و ۱۶۶ هزار تومان می‌باشد. امروز با گرانی سرسام آور و تورم لجام گسیخته و افزایش روزانه قیمت‌ها، بیکاری و تعطیلی کارخانه‌ها و شرکت‌ها و ناتوانی دولت‌ها در تامین خدمات توانبخشی و گرانی وسائل توانبخشی هفت میلیون و ۱۶۶ هزار تومان پول چندانی در ایران نیست که دولت ایران افراد دارای معلولیت فاقد اشتغال و یا با معلولیت شدید و خیلی شدید را از این مبلغ محروم می‌نماید.
شعار امسال سازمان ملل به مناسبت روز جهانی افراد دارای معلولیت چنین است: افراد دارای معلولیت را وارد مقامات اداری کنید تا قادر به رهبری جامعه شوند.
اما سازمان ملل نمی‌دانم این شعار با جوامعی چون جامعه ایران چقدر فاصله دارد.
افراد دارای معلولیت درآمدی برای ادامه حیات ندارند و از حداقل‌های یک زندگی انسانی محروم می‌باشند. آنان برای نیازهای اولیه خود می‌جنگنند. آنان مشکل بدست آوردن دارو و وسائل بهداشتی دارند. آنها فاقد بیمه تکمیلی هستند و حتی با داشتن بیمه معمولی قادر به پرداخت بسیاری از هزینه‌های درمانی خویش نیستند. برای آنان حتی بدست اوردن و پیدا کردن پانسمان زخم بستر، پوشک، سوند، تشک مخصوص ویلچر و دیگر وسایل توانبخشی دشوار دشوار است. این تازه شرح حال شهرهای بزرگ است. در اکثر مناطق دور افتاده و استانهای حاشیه‌ای مثل کردستان و سیستان و بلوچستان بسیار از افراد دارای معلولیت نمی‌دانند تخت و سوند و.... چیست. نمی‌دانند ویلچر چیست که بدانند تشک ویلچر چیست. آنانی که اگر بتوانند تکانی بخورند با دست و پا روی زمین راه می‌روند.

فرید انصاری دزفولی
*
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فرید انصاری دزفولی؛ عضو ارشد اتحادیه جهانی افراد دارای معلولیت و عضو ناظر کمیسیون حقوق افراد دارای معلولیت سازمان ملل متحد