ساختار روایی "بوف کور" نه در پی بازنمایی ذهنیتی روان‌پریش یا پیچیده، بلکه کوششی است برای شکستن روایت خطی و ساختن جهانی داستانی با چند سطح هم‌زمان از روایت و معنا. هدایت، برخلاف جریان غالب، توانسته با بهره‌گیری از امکانات روایت غیرخطی، تکرارهای معنادار، و جابه‌جایی‌های آگاهانه میان نماد و واقعیت، داستانی بیافریند که فراتر از سطح کلیشه‌ای داستان‌پردازی، تنوعی روایی پدید آورد. این پیچیدگی نه برای بازنمایی روان انسان ایرانی، که اساساً تجربه‌ای ساده، تکراری و قابل پیش‌بینی دارد، بلکه تلاشی‌ست برای خلق شکلی تازه در روایت، شکلی که از دل محدودیت‌های زبانی و فرهنگی موجود بیرون زده است.

ادبیات فارسی در اغلب اشکال خود، به‌دلیل محدودیت‌های ساختاری و زبانی، کمتر توانسته است روایتی خلق کند که هم‌زمان بتواند به پیچیدگی فرمی دست یابد و در عین حال، سادگی و تکرار زیست ایرانی را بدون شعار و اغراق بازنمایی کند. روایت‌ها چنان در سادگی سطحی باقی می‌مانند که فاقد ظرفیت گشودن معناهای تازه‌اند.

از این‌رو، اگر ادبیات فارسی امروز بخواهد در موقعیتی تازه قرار گیرد و بتواند افق‌های دیگری در زبان، فرم و نگاه بگشاید، باید به تجربه‌هایی همچون "بوف کور" نگاهی الهام‌بخش داشته باشد. نه به‌مثابه الگویی تکرارشدنی، بلکه به‌عنوان نمونه‌ای از عبور موفق از مرزهای بسته‌ی روایت، و تلاشی برای یافتن بیانی ادبی که از میان سادگیِ زبان، ذهن، و زندگی پلی خلاقانه بزند.