میثاق همتی - نویسنده و تحلیلگر
ما آدم‌ها اغلب وقتی از ژرفای وجودمان اشتباهی را درک می‌کنیم که مرتکب آن شده باشیم. انقلاب ۵۷، اشتباهی مهلک بود و اکثریت قاطع ایرانیان با بندبند وجودشان بر این اشتباه واقف‌اند؛ واقف‌اند چون مرتکب آن شده‌اند. گرچه بسیاری، انقلاب ۵۷ را صرفاً نتیجۀ دسیسه‌های کارتر و جهان غرب علیه شاه می‌دانند، اما اگر ملت پشت شاه مانده بودند، پدرجد کارتر هم قادر نبود تا شاه را سرنگون کند. درهرحال بخش عمده‌ای از جامعۀ ایران با سکوت خود پشت شاه را خالی کردند و بخش دیگری هم فعالانه به براندازی حکومت او یاری رساندند و اکنون تاریخ بدون تعارف، بی‌رحمانه و البته به‌حق آنان را قضاوت می‌کند.
دل بستن به اصلاح جمهوری اسلامی هم اشتباه بعدی‌مان بود و ما این را هم خوب می‌دانیم، می‌دانیم چون مرتکبش شده‌ایم؛ اما لازم نیست همیشه برای درک یک اشتباه، مرتکب آن بشویم.
به‌عنوان یک ایرانی، فقط یک آلترناتیو برای گذار از جمهوری اسلامی می‌شناسم؛ فقط یک نفر است که در زمین سخت واقعیت می‌تواند نمایندگی ما را در عرصۀ بین‌المللی بر عهده گیرد و فقط یک نفر است که احتمال دارد بدنۀ نظامی و بروکرات کشور از او تبعیت کنند و بدین ترتیب قادر است طی دوران گذار مانع از هرج‌ومرج ایران شود. پیش از آنکه مطالعۀ این یادداشت را ادامه دهید، قدری درنگ کنید و حدس بزنید مراد من از این یک نفر کیست؟
صرف‌نظر از اینکه جمهوری‌خواه باشید یا پادشاهی‌خواه، چپ باشید یا راست، احتمالاً حدس زده‌اید که مراد من رضا پهلوی است. حتی اگر به‌کلی هم با نظر من مخالف باشید، احتمالاً بازهم فقط از روی سطور آغازین پاراگراف پیشین، فرد موردنظرم را حدس زده‌اید. همین ویژگی، مؤلفۀ بنیادین یک آلترناتیو بالقوه برای دوران گذار است؛ اینکه همه، حتی مخالفان او هم احتمال روی کار آمدنش را حدس بزنند. افراد اندکی‌اند که با خواندن پاراگراف پیشین این یادداشت به یاد تاج‌زاده، میرحسین موسوی یا نرگس محمدی افتاده باشند. این یک واقعیت است و جدال با واقعیت به گذار ما از وضعیت موجود کمکی نخواهد کرد.
اگر خواهان تحولی ساختاری در کشور هستیم باید رهبری برای دوران گذار داشته باشیم که در عین شهرت ملی و بین‌المللی، در دورترین نقطه از جمهوری اسلامی، دورترین نقطه از جهان‌بینی پنجاه‌وهفتی ایستاده باشد. این فرد کسی جز رضا پهلوی نیست.
گذشتگان ما در سال پنجاه‌وهفت، پشت شاه را خالی کردند؛ بیایید تا ما امروز پشت فرزند او را خالی نکنیم. اگر این بار هم به پهلوی پشت کنیم، درنهایت گذر روزگار به تلخ‌ترین شکل ممکن به ما خواهد آموخت که دوباره اشتباه کرده‌ایم و باز هم آیندگان بی‌تعارف و بی‌رحمانه اشتباهمان را قضاوت خواهند کرد.
لازم نیست تا همیشه برای درک مهلک بودن اشتباهات زندگی‌مان، مرتکب آن‌ها بشویم.
از کانال اندیشه
