علیرضا مکرمی

امنیت همانند عرصه اقتصاد و فرهنگ یک امر جمعی است و از این منظر ضرورت دموکراسی توجیه میشود، در واقع بدون دموکراسی ادعای امنیت و توسعه خیالبافی است.

حملات موفق اسرائیل در سحرگاه جمعه ۲۳ خرداد و ضربه سنگین اطلاعاتی که جمهوری اسلامی دریافت کرد نشان داد؛ امروز ساختار سیاسی حاکم بر ایران همانند هر حاکمیت استبدادی دیگری از توان فنی و امنیتی لازم برای دورنگهداشت سلاح هسته ای از دسترسی باندهای خرابکار داخلی و خارجی برخوردار نیست.

تولید سلاح یک مسئله هست و نگهداری از آن مسئله ای مهمتر، هیچ رژیم حداقلی از ضریب امنیتی لازم برای حراست استاندارد از سلاح هسته ای را ندارد، بیراه نیست که امروزه کره شمالی بزرگترین خطر هسته ای جهان محسوب میشود.

نگهداری از سلاح های هسته ای پروتکل های ظریف و دقیقی می طلبد که از عهده رژیم جمهوری اسلامی کاملا خارج است.

صرفا از بطن دموکراسی قوام سیاسی و امنیتی زاده میشود که سوگمندانه جمهوری اسلامی از آن بی بهره است. هر چند با دموکراسی، ضرورت بمب هسته ای زایل میشود اما در صورت ممزوج بمب هسته ای و دموکراسی مثل آنچه که در صحنه هند و پاکستان می بینیم، جهان آنچنان هراسان و بیمناک نمیگردد که تحریم های جهانی گلوی ملت را بفشارد، چه آنکه دنیا موید آن است که دموکراسی، قوی ترین مانع کاربست سلاح هسته ای است.

همانگونه که آمد؛ در فقدان دموکراسی به سبب کاهش ضرایب امنیتی، نفوذ باندهای خرابکار به زرادخانه های هسته ای به خطری با احتمال وقوع بالا تبدیل میشود اما این اتفاق که دولت های استبدادی بعلت رد ذاتی خرد جمعی راسا اقدام به تهاجم هسته ای کنند نیز کاملا محتمل می نماید، لذا دسترسی حاکمیت های بسته و حداقلی به بمب هسته ای قوز بالای قوز می نشاند.

و سوالی مهم؛
اگر فردا روزی با نفوذ باندهای فاسد امنیتی و تغییر مناسبات، کلاهکی هسته ای تولید و به سمت یکی از کشورها نشانه گرفته شد تکلیف نظام جهانی چیست جز واکنش فوری هسته ای؟