رویداد ۲۴ | اظهار نظر یکی دیگر از خوانندگان قدیمی ایران به نام مارتیک قره خانیان که در مصاحبه‌ای درباره بازگشت به ایران عنوان کرده بود: «من دعوتشان را قبول می‌کنم و شرایط آنها را هم می‌پذیرم.

دلتنگ سرزمین هستم و می‌خواهم برگردم و اینجا نفس بکشم.» مجدداً بحث بازگشت هنرمندان قدیمی به ایران را تبدیل به بحث روز کرد.

اما چرا علی رغم چنین تضمین‌های سفت و سختی که توسط دولت مردان ایرانی به هنرمندان پیش از انقلاب داده می‌شود بسیاری از آنها در بازگشت به وطن مردد هستند؟ واقعیت امر این است که چنین تضمین‌هایی زمانی ضمانت اجرایی پیدا می‌کند که دولت‌ها بتوانند زمینه را برای فعالیت هنری این هنرمندان فراهم کنند والا همان اتفاقی برای این هنرمندان رخ خواهد داد که برای مرحوم حبیب هم رخ داد.

مرحوم حبیب هم بعد از نامه نگاری با رئیس دولت وقت محمود احمدی نژاد توانست در ایران حضور پیدا کند، اما هیچ گاه نتوانست فعالیت هنری خود را از سر بگیرد و غریبانه درگذشت. موضوع این جا است که اگر محافظه کاران ایرانی خصوصاً اعضای تندرو جبهه پایداری احساس کنند بازگشت این هنرمندان قرار است تبدیل به یک رویه شود جلوی پای دولت سنگ خواهند انداخت و اجازه نخواهند داد هنرمندان مهاجرت کرده به وطن بازگردند.

پس بهتر است اعضای هیئت دولت از جمله الیاس حضرتی قبل از آن که به خوانندگان مهاجرت کرده ضمانت دهند تکلیف خود را با تندرو‌هایی که اکثر قریب به اتفاق گلوگاه‌های فرهنگی را در اختیار دارند مشخص کنند و سپس اقدام به دعوت از این هنرمندان نمایند. چه آن که دعوت از این هنرمندان بدون انجام هماهنگی‌های لازم می‌تواند تبدیل به بحرانی دیگر شود که به جای ایجاد وفاق بحران جدیدی تولید و جامعه را درگیر تنش‌های تازه‌ای می‌کند که به سود هیچ کس نیست.