در سال ۱۳۵۶، حکومت پادشاهی، برای از دور خارج کردن انقلابی ها سعی کرد به صورت غیر مستقیم حواس ها را به سمت تصاویر کوچک جلب کند اما چون تجربه نداشت خیلی ضعیف این کار را کرد و چون می خواست سریع به نتیجه برسد آن را نیمه کاره رها کرد و تانک ها را به خیابان آورد.

همسن های من به خاطر دارند که در مجلس شورای ملی آن دوران برخی از نمایندگان مثل آقایان بنی احمد و محسن پزشکپور شروع به ایراد سخنرانی های انتقادی شدید اللحنی در مجلس کردند که برای آن دوران شگفت انگیز بود. دستگیر کردن برخی مقامات هم بخشی از این روش بود. برکناری ها، اجازه ی نوشتن برخی مقالات تند در مطبوعات و غیره. اما حکومت پادشاه فقید در مقابل زیرکی خمینی و کسانی که می خواستند خمینی را حاکم کنند بی تجربه بود و خمینی قلب تصویر بزرگ را نشانه گرفته بود و ابدا به تصاویر کوچک اعتنا نداشت و اتفاقات خُرد را در جهت حمله به تصویر بزرگ مورد استفاده قرار می داد.

این روزهای حکومت نکبت که به حضیض ذلت فرو افتاده و دائم در حال خبر سازی ست و هر روز یک بامبول جدید یا آزادی نسبی جدید یا سرکوب موضعی جدید یا طرح مشکلی جدید عَلَم می کند مرا به یاد سال ۵۶ می اندازد که می خواستند اذهان را به نحوی متفرق کنند.

حکومت نکبت باید برود و یک حکومت قدرتمند و جدی و نترس باید بر سر کار بیاید تا تفرق را در جامعه گسترده ایران جمع کند و ایران را حفظ کند و مردم را متحد نگه دارد تا در طول زمان به یک جامعه ی آزاد و واقعا دمکرات برسیم.

از اپوزیسیون خارج از کشور که به خاطر تفرق و درگیری های داخل خودش نمی توان امید کار ی موثر برای بر انداختن برنامه ریزی شده ی حکومت نکبت اسلامی داشت می ماند فروپاشی خود به خودی یا بر اندازی از درون که می تواند مثلا بعد از سَقَط شدن خامنه ای توسط اصلاح طلبان یا نیروهای مسلح معترض صورت بگیرد که باید در مقابل آن،،، برگ برنده ای مثل بر سر کار آوردن شاهزاده رضا پهلوی داشت که ایران را منسجم و مردم ایران را یک پارچه نگه دارد و جامعه از ترس تکه تکه شدن ایران و مردم اش تن به دنبالچه های حکومت اسلامی مثلا روی کار آمدن خاتمی و موسوی و امثال اینها ندهد.

شاهزاده و تشکیلات اش که قدرت جمع آوردن مردم برای سرنگونی حکومت نکبت را ندارد می ماند حکومت از درون که فرو ریخت، ما بتوانیم شاهزاده را بر تخت قدرت بنشانیم تا اداره ی مملکت را بر عهده گیرد. این تصویر بزرگ ی ست که در مقابل ماست و باید بر آن تمرکز کنیم و زیاده از حد غرق در تصاویر کوچک که هر کدام به تنهایی واقعا فاجعه است ولی تمرکز بر آن ها ما را از تمرکز بر تصویر بزرگ باز می دارد نشویم.