به بهانه ی بهاران، شعری از ويدا فرهودی

به بهانه ی بهاران، سبدی ترانه جويم / بنگر چه شاعرانه، مدد از بهانه جويم / دل ابریـم چو لاله، سـِپــُرَم به دست ژاله / و چو شسته شد ز ماتم، ره ِ آشيانه جويم / که چکد اگر چه تلخی ز غم – آسمان ِغربت / همه شهد واژه ها را به هوای خانه جويم

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

به بهانه ی بهاران، سبدی ترانه جويم
بنگر چه شاعرانه، مدد از بهانه جويم

دل ابریـم چو لاله، سـِپــُرَم به دست ژاله
و چو شسته شد ز ماتم ، ره ِ آشيانه جويم

که چکد اگر چه تلخی ز غم – آسمان ِ غربت
همه شهد واژه ها را به هوای خانه جويم

بدهــم به کام دفــتر، ز کلام خود شرابی
که چو نوشی اش بدانی، ز وطن نشانه جويم

گذرم به بال خورشيد، ز سراب وَهـم و تهديد
برسـم به شهر جمشـيد، ره ِ آستـانه جويم

به فسانه پا گذارم، غم کهنه جا گذازم
و حقيقت نهان را، ز دل فسانه جويم

دو سه جرعه ای بنوشم ز لبان ِ جام جادو
و به روز ِ نو مرامی دگر از زمانه جويم

چو جوان شود جهان با نفس نجيب باران
به خطا است گر مسيحی به جز آن يگانه جويم

ببرم ز ياد غربت، ندهم به رنج مهلت
و پی نجات شادی، نظر جوانه جويم

دل و دين به حکم سبزش بدهم به نو بهاران
ز طريقت طراوت ،مدد، عارفانه جويم

ويدا فرهودی
۱۳۸۶ اسفند