خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس سياسي
محسن آرمين تاكيد كرد كه رسيدن به ايمان بدون آزادي فكر و بيان، امكانپذير نيست.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران، ايسنا، وي كه يكشنبهشب در كانون توحيد با موضوع "قرآن، سند گفتوگو" سخنراني ميكرد، با طرح اين پرسش كه چه نسبتي ميان دعوت وحي و گفتوگو وجود دارد در توضيح تقارن ميان دعوت و گفتوگو گفت: در گفتوگو دو طرف برابر، با هم بحث و بررسي ميكنند، اما در طرح نبوت يك طرف هدايتگر و طرف ديگر هدايتشونده است. از سوي ديگر اين سؤال در عصر كنوني مطرح است كه براي انسان اين عصر، مقوله آزادي، قدرت انتخاب و اختيار يك مسأله اساسي است و او ميخواهد ديندار باشد، پاسخ به اين سؤال مهم است كه دين چگونه ميتواند چنين انساني را بشناسد و قرآن در اين مسأله چه شيوه و مشييي را اتخاذ كرده است، همچنين پيامبران به چه چيز مأمور بودند و آيا ميتوان به اين طرح رسيد كه در طرح دعوت اختيار و آزادي انسان براي پذيرش و گفتوگو به رسميت شناخته شده است يا خير؟
آرمين با استناد به برخي از آيات قرآن، شأن پيامبران را در طرح دعوت و نبوت، بشارتدهنده، انذاركننده و مبلغ وحي خواند و گفت: پيامبران در طرح دعوت مبلغ وحي، بشير و نذير هستند و قرآن در جايي هم به پيامبر ميگويد كه وي مسؤول بهشت و جهنم رفتن كسي نيست.
به گفتهي وي از آيات قرآن اين امر برميآيد كه اراده و مشيت خداوند بر اين نيست كه همه به فلاح و رستگاري برسند، پيامبران تنها مأموران به ابلاغ دعوت هستند و آزادي انسان محترم شناخته شده است.
آرمين در ادامه با ذكر برخي آيات در ماهيت طرح دعوت و نبوت، گفت: پيامبران در طرح دعوت و وظيفه نبوت از شيوهي امتناع، برهان، استدلال و گفتوگو به عنوان يك اصل بهره ميگرفتهاند.
به گفتهي وي در منطق قرآن، بر گفتوگو و مجادله تأكيد شده است و بنا بر گفتوگو است تا جايي كه براي خشونت و طرد، در طرح دعوت، جايي وجود ندارد.
به گزارش ايسنا، آرمين در بخش ديگري از سخنانش گفت: اگر هدف از ايمان، معرفت و شناخت است، اين آگاهي جز با گفتوگو و طرح عقيده امكانپذير نيست.
به گفتهي وي، معرفت و شناخت جز در سايه آزادي، استقلال فكر و انديشه امكانپذير نيست و نميشود آزادي طرح ديدگاه و مطلب در حوزهاي وجود نداشته باشد و جامعه در آن حوزه به سطح مطلوبي از معرفت برسد، در نتيجه بايد دانست كه ايمان بدون آزادي فكر و بيان دستيافتني نيست.
سخنگوي سازمان مجاهدين انقلاب اسلامي ايران با انتقاد از برخي انديشهها كه مخالف آزادي بيان هستند، گفت: برخي ميگويند اسلام آزادي عقيده را پذيرفته است، اما آزادي بيان را نه! اين سخن از بيپايهترين سخنان است. چون آزادي عقيده و فكر را هيچكس نميتواند محدود كند. عقيده حاصل يك سازوكار دروني است كه انسان در آن نقش دارد و نميتوان با آزادي عقيده مخالف بود؛ به رسميت شناختن عقيده نيز هنري نيست. مهم آن است كه عقيدهها فرصت بيان بيابند.
وي افزود: ميگويند طرح هر بحث تخصصي تنها در محيطهاي علمي بايد انجام گيرد، در حاليكه آقاجري وقتي در دانشگاه سخن ميگويد آن اتفاق ميافتد. يا سروش در قم وقتي در جمع علما ميخواهد در موضوعي سخنراني ميكند، آن طور ميشود كه ديديد. اين تأسفبار است كه مركز انديشه شيعي كه در جهان مطرح است آنقدر تسامح ندارد كه متفكري بحثي مثل معتزله را مطرح كند، در حالي كه برخي در نماز جمعه و برخي منابر هرچه ميخواهند ميگويند.
آرمين در ادامه دربارهي ملزومات گفتوگو، گفت: اگر پذيرفتيم كه گفتوگو مطرح شود، بايد دانست كه اقتضائاتي دارد، از جمله اين كه يك طرفه نيست، قرار نيست يك طرف در گفتوگو به بدترين اتهامات و افتراها چون عامل بيگانه، نفهم، اجير و فريبخورده متهم و طرف مقابل عين حق قلمداد شود.