گزارش تظاهرات در بروکسل در همبستگی با کارگران ايران و برای آزادی منصور اسانلو و محمود صالحی، انور ميرستاری

گزارشی از انور مير ستاری
۶ مارس ۲۰۰۸ برابر با ۱۶ اسفند ۱۳۸۶

روز همبستگی با کارگران ايران در سراسر گيتی – بروکسل

منصور اسانلو و محمود صالحی را آزاد کنيد!

نزديک به دو قرن پيش زمانی که آموزگاران نخستين کارگران، به آنان درس اتحاد را می دادند و تمام حرف های خود را در چهار کلمه " کارگران جهان متحد شويد!" خلاصه می کردند، کمتر کسی به آنان باور داشت. شايد هم آنان را آدم های خيالباف و به دور از واقعيت می پنداشتند. چه بسا کسانی هم به ريش آنان خنديدند و اين شعار معروف جهانی را به مسخره گرفتند.

اما ۲۰۰ سال بعد، کارگران جهان دست به دست هم داده و متحد می شوند و از همکاران و همفکران خود در زندان ها ی کشورهای ديکتاتوری دفاع می کنند و خواهان آزادی آنان می گردند.

امروز وحدت و همبستگی و همکاری جهانی کارگران در برابر اعمال چپاول و بهره کشی سرمايه داران جهانی شکل عينی و عملی به خود گرفته است. آنان با استحکام سنگرهای خود که همانا سنديکا ها و ديگر تشکل های بين المللی باشد، در مقابل تشکل های جهانی نئو ليبراليسم و خودآرائی نوين نيروهای امپرياليستی، قد علم کرده و چشم در چشم و رو در روی اين رقيب بی رحم، ايستاده و صف آرايی می کنند.

امروزه، کارگران به خوبی دريافته اند؛ همچنانکه پول و سرمايه جهانی مرز نمی شناسد، اردوی کار و همبستگی بين المللی نيز بايد مرزهايی که آنان را از هم جدا می کند، از ميان برداشته و نا بود کنند و به هم نزديکتر شوند.

پشتيبانی سنديکاهای بين المللی از آزادی محمد اسانلو و محمود صالحی و ديگر ياران در بند آنان را بايد در همين راستا ارزيابی کرد.

آنان روز ۶ مارس را که روزجهانی راه آهن می باشد، در سراسر جهان روز همبستگی با کارگران و سنديکاليستها ی ايرانی و در راس آن، روز دفاع از اسانلو و صالحی اعلام کرده بودند. اين حرکت از سوی کنفدراسيون بين المللی سنديکاها ( سی آی اس )، فدراسيون بين المللی کارگران ترابری ( آی تی اف ) و فدراسيون اروپايی کارگران حمل و نقل ( ای تی اف ) با همکاری فدراسيون های کارگران بلژيک و هم چنين به کمک سازمان عفو بين الملل مانند اکثر نقاط دنيا ( سراسر اروپا، ژاپن، استراليا، کانادا، چند کشور خاورميانه و آفريقايی )، در بروکسل نيز برگزار شد.

در راس ساعت يازده ( برطبق قرار از قبل اعلان شده)،تظاهرات در مقابل سفارت ايران شروع شد. به تعداد زيادی آفيش و پلاکاردهای بزرگ با عکس های اسانلو و صالحی و برچسب های سينه ای و سنجاقی با شعارهای «اسانلو را ازاد کنيد!»، به همراه شمع های سازمان عفو بين الملل، به معنی اعتراض به شکنجه و زندانی کردن کارگران، در بين حاضرين پخش شد تا آنها را در دست گيرند و به عابرين و دانشجويان دانشگاه ازاد بروکسل که در روبروی سفارت قرار دارد، نشان دهند. به مقدار زيادی اعلاميه به زبان های فرانسوی و هلندی در بين رهگذران پخش شد.

پس از دادن شعارهايی در راستای آزادی کارگران، نوبت به سخنرانی نمايندگان سنديکاها و سازمان عفو بين الملل رسيد.

سخنرانان سياست های ضد کارگری دولت ايران را نکوهش کرده و عمل دستگيری و زندانی کردن کارگران را محکوم کردند.

آنان گفتند:

اسانلو در سه سال گذشته بيشترين عمر خود را در زندان گذرانده است. او هيچ جرمی را مرتکب نشده و دست به هيچگونه عمل خلافی نزده است. بلکه فقط می خواهد با دوستان خود يک سنديکای کارگری، مستقل از دولت تشکيل دهد. او روزی از رانندگان اتوبوسرانی تهران خواست که برای اعتراض به سياست های ضد سنديکايی دولت، فقط چراغ های اتوبوس ها ی خود را در روز روشن کنند. آنان کار را تعطيل نکردند و مسافرها را به مقصد می بردند. اما به خاطر همين کار که برای ما امری خيلی عادی و پيش پا افتاده به نظر می آيد، زندانی و شکنجه شده است. همين کاری را که ما امروز در اينجا انجام می دهيم و دور هم جمع شده ايم تا آزادی يک نفر را بخواهيم، اگر کارگران ايرانی در تهران بکنند، همگی دستگير خواهند شد. متاسفانه در ايران آزادی نيست و حق سنديکاليستی که از حقوق اوليه و به رسميت شناخته شده کارگران است و کشور ايران هم در زمره امضاء کنندگان کنوانسيون بين المللی می باشد، به کارگران ايران اجازه تشکيل آن را نمی دهد. اين حق، از سوی دولت ايران به رسميت شناخته نمی شود و سنديکاليست های واقعی و مستقل سرکوب می شوند.

يکی از سخنرانان اعلام داشت که امروز روز جهانی راه آهن است و اعضای ما در سراسردنيا در کوپه های قطارها، از آقايان منصور اسانلو و محمود صالحی به عنوان دو نماد از حرکت سنديکايی در ايران، با مسافرين صحبت خواهند کرد. هم چنين در بنادر بزرگی چون آنتورپ، دوستان ما وارد کشتی های ايرانی شده و برای کارکنان آن ها صحبت کرده و از آنان خواهند خواست تا برای آزادی اسانلو و دوستانش اقدام کنند.

در اين تظاهرات خانمی که بزبان انگليسی سخنرانی کرد، خود را از مسئولين سنديکای بين المللی معلمان معرفی کرده و گفت: درست است که ما در اينجا برای آزادی کارگران زندانی در ايران جمع شده ايم، اما فراموش نکنيم که معلمان نيز در کنار دانشجويان، زنان، روزنامه نگاران، در زندان های جمهوری اسلامی ايران هستند. آقای کمانگر، آموزگار زندانی شهر کنگاور از جمله آنان است که محکوم به اعدام می باشد.

نمايندگان تظاهر کنندگان خواستند با سفير ايران در بلژيک ديدار کرده و نامه ای را که در آن خواستار آزادی کارگران زندانی شده بودند، به وی تسليم کنند. اما آنان اجازه ورود به سفارت را نيافتند و نامه خود را در صندوق پستی سفارت انداختند.

لازم به ياد آوری است که اين دومين حرکتی بود که در مدتی کمتر از ۶ ماه به نفع اسانلو در سطح جهانی و بطور خيلی گسترده برگزار شد. اين عمل سنديکاهای بين المللی و سازمان عفو بين الملل در نوع خود بی نظير است و برای اولين بار در تاريخ مبارزات ايرانيان رخ می دهد. اهميت اين حرکت ها در آن است که ابتکار عمل در دست خود کارگران و خارجيان بوده و به دور از دسته بندی های گروهی و حزبی ايرانيان شکل می گيرد.

عمل پشتيبانی از اسانلو، خيلی ها را به ياد جنبش دفاع مردم جهان از نلسون ماندلا، سمبل مبارزه با نژادپرستی می اندازد و هيچ بعيد نمی دانند که دولت ايران، بطور ناخواسته و با عدم آزادی اسانلو، جنبش جهانی کارگری را به آن سوی سوق داده و آن را بر ضد خود بر انگيزد.

لازم به تذکر است که سنديکاهای برگزار کننده از ايرانيان خواسته بودند تا از اين حرکت پشتيبانی کرده و بدون نام و پرچم حزبشان شرکت کنند. اين امر بخاطر احترام به کارگران در بند ايرانی از سوی ايرانيان پذيرفته شد. در پی اين اقدام، نيروهای سياسی ايرانی حاضر در صحنه که تعدادشان چشمگير بود و تقريبا از همه نيروهای چپ و مترقی ايران در ميانشان به چشم می خورد، به عنوان فرد و نه به نام سازمان هايشان شرکت کردند.