 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
١٢ سال پيش، وضعيت جامعه خيلی به اين ايام شباهت داشت. دولت هاشمی رفسنجانی در آخرين سال خود، با بحرانهای خارجی مانند قضيه ميکونوس مواجه بود. سفيران کشورهای غربی، ايران را به نشانه اعتراض به احتمال شرکت در آن واقعه تروريستی ترک کرده بودند و غربيها حتی چند شخصيت عاليرتبه ايرانی مثل فلاحيان وزير اطلاعات را با قضيه ميکونوس مرتبط و قابل تعقيب می دانستند. تورم سال ٧٥ به بالاترين ميزان خود در آن سالها رسيده و نارضايتی عمومی بروشنی قابل لمس بود. ارکان حاکميت، ظاهرا" رئيس جمهور بعد از هاشمی رفسنجانی را هم پيشاپيش نشان کرده بودند و اميد چندانی به بهبودی اوضاع يا تحول نبود. در آن شرايط نامزدی سيد محمد خاتمی تنها يک روزنه اميد بسيار کوچک بود که البته تمام انرژی تحول خواهی جامعه از همان روزنه کوچک بيرون آمد و تخليه شد و اينگونه بود که اتفاق خيره کننده دوم خرداد ٧٦ رقم خورد. امروزه نيز وضعيت کشور چيزی است شبيه دوازده سال پيش. البته به مراتب وخيم تر و نگران کننده تر. دولت احمدی نژاد در آخرين سال خود، کشور را با انزوای شديد جهانی و تورم ٣٢ درصدی و بحران شديد اقتصادی و اجتماعی روبرو کرده و از هم اکنون رئيس جمهور شدن مجدد احمدی نژاد، حاوی اين پيام است که اوضاع کشور حداقل حالا حالاها قرار نيست تغييری کند. در چنين شرايطی آيا نامزدی دوباره سيد محمد خاتمی می تواند مثل سال ٧٥ دوباره يک شور و حرکت مردمی سازنده را کليد بزند؟ و آيا باز هم خاتمی يک دوم خرداد ديگر را رقم خواهد زد؟ آيا تاريخ تکرار خواهد شد؟
من می گويم خير! و معتقدم به هزار و يک دليل چنان اتفاقی نخواهد افتاد.يک دليلش را ميگويم و مطمئنم با گفتن همين يکی، ديگر حاجتی به گفتن هزار دليل ديگر نخواهد بود. آن يک دليل هم ساده است: با همه شباهتهايی که بين امروزه و ١٢ سال پيش هست، اما امروز جامعه ما ده دوازده سال بزرگتر شده، شکسته تر يا پخته تر شده و بعيد است همان اصلاح طلبان را بعنوان «نماد تحول خواهی» امروز خود تلفی کند يا بپذيرد.ضمن اينکه محافظه کاران مانع از تکرار کابوس دوم خرداد خواهند شد. پس بهتر است دوستان فرصت اين انتخابات را قدر بدانند و آن را در رؤيای «شبيه سازی تاريخی» از کف ندهند. چاره ای دگر بايد!
