وقايع اخير زنجان، برد يا باخت، عليرضا فيروزی

تحصن اخير دانشجويان دانشگاه زنجان، بازتاب گسترده ای چه در داخل و چه در خارج از کشور داشت و شايد يکی از دلايل آن، فيلم تهيه شده توسط دانشجويان از صحنه ورود به دفتر معاون دانشجويی و فرهنگی دانشگاه بود که خشم جامعه را بيش از پيش برانگيخت. اين در حالی است که مشابه اين واقعه در دانشگاه های ديگر نيز اتفاق افتاد اما به دليل مستند نبودن اين وقايع و نبود مدرک کافی برای ارائه به جامعه فراموش شده است اما واقعه دانشگاه زنجان هميشه در ذهن ها باقی می ماند و جای هر گونه سرپوش گذاری و يا سعی در فراموشی اين واقعه را منتفی می کند. اما اين نکته که آيا اين تحصن، با پيروزی خاتمه يافته است يا نه، و اصلا آيا نتيجه ای حاصل شده است يا نه، بحثی است که از زمان پايان تحصن ذهن همگان را به خود جلب کرده است و نه تنها افراد خارج از تحصن که حتی خود برگزار کنندگان تحصن نيز به دنبال پاسخ قابل قبولی برای اين سوال بوده و هستند و شايد اين سوال برای يک تحصن خود جوش کاملا عادی باشد و در ديگر تحصن های خود جوش نيز اين سوال بوجود آمده باشد.

بعد از اطلاع چند تن از دانشجويان از فاجعه ای که در دانشگاه و در دفتر معاون دانشجويی در شرف وقوع بود، چند نفر احساس مسئوليت کرده و به دفتر دکتر مددی رفتند و زمانی که با در بسته و قفل شده دفتر مواجه شدند، با در نظر گرفتن شرايط و خطرات ناشی از آن، در دفتر را شکانده و دختری بی گناه را از چنگ هوس يک مدير نجات دادند. اما تحصن آنقدر غير قابل پيش بينی شروع شد، که کنترل از کف بانيان آن نيز خارج شد و سيلی که بيش از ۲۵۰۰ تن از دانشجويان در ساعت ۹ شب به راه انداخت، روشن بينی دانشجويان و انزجار آن ها از اين فاجعه رخ داده را نشان داد و بعد از حضور رئيس دانشگاه در بين دانشجويان و سخنان ضد و نقيض وی و عدم قبول مستقيم واقعه رخ داده در دانشگاه، تحصن شکل کامل تری به خود گرفت و به نوعی بر همه محرز شد، که حرکت، جنبشی جدی و به دور از احساسات است.
اما مسائله اساسی در اين تحصن، خود جوش بودن و بی تجربگی دانشجويان دانشگاه زنجان بود. که در برخی از حرکات، بسيار مفيد واقع شد و در برخی مواقع باعث ايجاد حرکاتی با نتيجه نا مطلوب گرديد. اما تلاش دولت و رسانه های حامی دولت، برای سرپوش گذاشتن بر اين واقعه از روز دوم آغاز شد و تغيير رويه بسيج دانشجويی بعد از حمايت های مکرر، نشان دهنده موضع دولت در قبال اين حرکت بود. اما برای افرادی که در تحصن حضور داشتند، واضح است که تحمل و مقاومت دانشجويان در اين تحصن مثال زدنی است.
اما نتايج بدست آمده از اين تحصن نيزقابل ذکر است، و شايد مهمترين آن ها، آشنايی بيش از ۶۰۰۰ دانشجو، به حقوق خود بود. حقوقی که تا آن زمان نه اطلاعی از آن داشتند، نه سعی در يافتن آنها کرده بودند. اما با اين واقعه بسياری متوجه شدند که دانشگاه، تنها محلی برای درس خواندن نيست، بلکه دانشگاه، مهمترين محل برای ساخت جامعه است و يکی از قوی ترين و تاثير گذارترين نهاد های جامعه به شمار می رود.
اما حسن مددی، به قيد وثيقه آزاد شده است. مساله، آزادی و يا عدم آزادی وی نيست، زيرا هر جرمی، مجازاتی دارد و بايد رويه قانونی آن طی شود. مساله اساسی و نگرانی دانشجويان، عدم برخورد با اين استاد خاطی و سرپوش گذاشتن دوباره، برای حفظ منافع دولت است و ترس از تکرار آزادی امثال سردار زارعی. و اين در حالی است که شايعاتی مبنی بر دستگيری دختر قربانی حادثه شنيده می شود، و هيچ فرد آگاهی حاضر به پاسخگويی درباره وضعيت و سرنوشت اين دختر دانشجو نيست. اما بايد منتظر ماند و مانند هميشه بيدار بود، که آيا اين بخش نيز جزئی از روند دادگاه به شمار می رود و يا تلاشی برای سرپوش گذاشتن بر اين واقعه است و اين مسئله تنها با زمان و پيگيری روشن می شود. اما مسئله مهم، شروع دوباره دانشگاه ها در کمتر از دو ماه ديگر است. زمانی که دانشجويان بعد از يک حرکت مهم، مدت زمانی را به فکر فرو رفته اند، و با خود به جوانب مختلف حرکت خود فکر کرده اند و اکنون با ذهنی روشن تر و بازتر به دانشگاه باز می گردند که اين خود نقطه قوتی برای جنبش دانشجويی و ادامه حرکات دانشجويی محسوب می شود. پس اين برای هر دو طرف اين واقعه، يعنی هم دانشجويان و هم حاکميت بهتر است که به طور کامل به اين پرونده رسيدگی کند و بار ديگر اطمينان جامعه دانشگاهی را برانگيزد در غير اين صورت، هيچ قدرتی نمی تواند جلوی تفکر پويای جامعه دانشجويی بايستد و تاب آورد زيرا اين جنبش های دانشجويی نه برای بدست آوردن قدرت و اهداف سياسی مطرح می شود، بلکه برای احقاق حقوق جامعه و تصحيح کج تابی های دولت و دولت مردان است که در صورت توجه به آنها می توانيم انتظار جامعه ای پويا، آزاد و رو به رشد را داشته باشيم.