نامه سرگشاده ابراهيم گودرزوند چگينی، نوجوان محکوم به اعدام، مجموعه فعالان حقوق بشر

اينجانب ابراهيم گودرزوند چگينی فرزند منصور به جرم قتل الآن ۷ سال است که در زندان هستم . در سن ۱۶ سالگی با رفيقم شوخی کردم و يکدفعه چاقو به سينه اش خورد.

اسم رفيقم ولی الله پيرمردوند چگينی بود که با هم ۱۲ سال همسايه بوديم. هميشه من خانه شان بودم و بعضی از روزها که با هم به ماهيگيری می رفتيم ماهی ها را به مادرش می داديم و مادرش هم از درخت حياطشان به من انگور می داد. مادرش من را خيلی دوست داشت. ما هر روز با هم به مدرسه می رفتيم و هميشه با هم در کوچه بازی می کرديم. تا اينکه آن روز ولی الله را ديدم که با يک نفر دعوا می کند. من رفتم که آنها را از هم جدا کنم و اين ماجرا پيش آمد که من به او گفتم دعوا نکن بيا به خانه برويم ولی او گفت نمی آيم مگر تو چه کار هستی؟ گفتم: من دوست تو هستم اگر نيايی با چاقو می زنم که البته به شوخی گفتم. و او گفت: نمی توانی بزنی و من هم به شوخی چاقو را زدم که متاسفانه فوت کرد.

من الآن خيلی پشيمانم. به خاطر بچگی اشتباه کردم و يکی از دوستان خوبم را از دست دادم و حتی الآن که در زندان هستم با کسی رفاقت نکردم چون هميشه به ياد او بودم.

از اوليای دم خواهش می کنم به خاطر رضای خدا و به خاطر مادر و پدر پيری که دارم من را ببخشند. چون پدرم يک کارگر ساده است و من بايد الآن نان آور خانه باشم اما در زندان هستم.

اميدوارم که آنها من را ببخشند و قول می دهم وقتی که از زندان آزاد شدم برای پدر و مادر ولی الله جبران کنم.چون من آنها را مانند پدر و مادر خودم می دانم همان طور که زمانی که بچه بوديم، مادر ولی الله سر من و ولی الله را روی پايش می گذاشت و نوازش می کرد و من برايش مانند پسرش بودم.

ابراهيم گودرزوند چگينی
بند خانه سلامت زندان رودبار
۲۰ خرداد ۸۸