آن که گفت آری! – آن که گفت نه! جمشيد طاهری پور

نظام حقوقی - سياسی حاکم بر کشور؛ راه مشارکت اقشار و اقوام ملت در قدرت سياسی و مديريت کشور را مسدود کرده است. اين انسداد بايد از ميان برداشته شده و پايان گيرد. اين يک خواست ملی است و از اين رو تأمين و تضمين آزادی های مدنی و سياسی در ايران، خواستی مبرم در شعاع مطالبه "ابطال انتخابات و تجديد آن" و از مصاديق بارز "استيفای حقوق مردم" است

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

گسست حکومت ولائی از ملت

تهران-نماز جمعه- ۲۹ خرداد ۱۳۸۸: خامنه-ای خطابه می خواند و روی صحنه در دفاع از کودتا عليه آرای مردم پا می کوبد. دفاع او از دولت کودتا پر از اهانت به شعور مردم است اما بيش از آن نمايشی است از يک هيبت پوشالی! می گويد: "جمهوری اسلامی اهل تقلب و خيانت در آرای مردم نيست"! و دو بار به تأکيد می گويد: " رقابت تمام شد". تأکيد مکرر بيانگر اينست که در درون ترسان و لرزان است. با توپ پر اعلام می کند : برنده انتخابات و رئيس جمهور اکنون و آينده کشور احمدی نژاد است! من لرزش کاغذ يادداشت های توی دست-اش را می بينم! توپ و تشر-اش ادامه-ی ترس و لرز-اش است! "احمدی نژاد" را آدم خود-اش؛ از اصحاب فکر و ذکر خود معرفی می کند؛ اين حديث مشهور "دوستی و کيستی" است! در روياروئی عليه اعتراضات مليونی، مدنی و مسالمت آميز مردم در خيابان ها، خشمآهنگ و کف به دهن می گويد؛ " بايد به تظاهرات خيابانی خاتمه دهند. اگر خاتمه ندهند مسئوليت تبعات آن بر عهده کروبی و موسوی است". تشر می زند؛ در برابر "زورآزمائی خيابانی" تا پای جان خواهد ايستاد! يعنی مردم معترض را به سرکوب و کشتار تهديد می کند! باقی حرفهايش را يک گوش در، يک گوش دروازه می شنوم! بی اهميت تر از آن است که بخواهم دقت کنم. همه-اش دروغ و خيانت به اعتماد و رأی مردم است! تعريف و تمجيد ها از "رفسنجانی" هم، تشويق اوست به جدا کردن حساب خود از موسوی و کروبی. دارد مقدمات تعيين تکليف نهائی با "رفسنجانی" را فراهم می آورد! اين نماز جمعه نيست، اين نماز کودتا است. به صحرای کربلا که می زند؛ شناعت "رهبر" در چپاندن "مرگباوری" توی جان مردم، خشمگينم می کند. "خاوران" توی چشمم می نشيتد! با ساق گل های خونچکان. قبرستان های ايران توی ذهنم می آيند با علم و بيدق دور قبرها و عکس جوان های ايران، در قاب بالای سر قبرها؛ چهره ها همه مات و محروميت کشيده، چهره ها همه ذوب شده در زخم و درد، همه بی نصيب از شادی، همه دور رانده از يک کف دست کاميابی زندگی!

همبستگی ملی

آلمان- تظاهرات پشتيبانی ايرانيان- ۳۰ خرداد ۱۳۸۸: شهر به شهر، پناهندگان ايرانی تظاهرات پشتيبانی از پيکار خونباری که در خيابان های ايران جاری است، برپا کرده-اند. حضور جوان ها، که حضور مسلط است، همبستگی ملی را با طراوت کرده و به آن ماهيت نو و از جنس زمان بخشيده است. در چشم من اين حضور جوان، معنايش اين است که خيزش و جنبش امروز و همبستگی برآمده از آن؛ به آينده ايران راه می برد. عکس ها و پلاکارد ها، همه از ايران است. آلمانی ها برپا خاستن ايرانيان را تماشا می کنند، مردم بيدار ايران را نگاه می کنند، مردم ايران را تحسين می کنند که دلير و بی هراس برای "حق انتخاب" پيکار می کنند. مردمی را تحسين می کنند که برای برابر حقوقی شهروندی، برای حقوق بشر، برای آزادی، برای دموکراسی، برای جمهوريت و اراده جمهور مردم پيکار می کنند. رهگذران برای ما دست تکان می دهند و نگاه-شان پر از حرمت و احترام است. يک زن ميانسال آلمانی يک سبد گل قرمز آورده، و به تظاهر کنندگان می دهد. به من هم گل سرخی می دهد که در صف اول پلاکاردی را بلند نگاهداشته-ام. مطالبه -ی پلاکارد: نه! به دولت کودتا- ابطال "انتخابات" و برگزاری انتخابات آزاد با نظارت مردمی و ديده بانی جامعه مدنی ايران و جهان. روی پلاکارد جوا نی که کنار دستم ايستاده، عکس هائی از سرکوب و کشتار مردم، بازداشت کردن ها و صحنه هائی از تظاهرات مسالمت آميز مليونی مردم ديده می شود. خواست ها روشن است: به خشونت و سرکوب و کشتار و ترور دولتی پايان دهيد! زندانيان سياسی و کليه بازداشت شدگان را آزاد کنيد! در شعار ها هم همين خواست ها فرياد می شود. يک زن و شوهر آلمانی در حالی که شعارهای ما را پژواک می دهند، می آيند نزديکتر تا پلاکارد ها را بخوانند و عکس ها را از نزديک ببينند، روبروی من که می ايستند، چشم های زن را که نگاه می کنم می بينم پر از اشک است. هم صدا با ما شعار می دهد؛ همه-ی آن احساس تحقير و سرشکستگی که احمدی نژاد برای ما ايرانيان ببار آورده بود، يکسره پاک و در اشک اين زن آلمانی شسته شده، سرافکندگی پايان يافته، حالا سرافراشته ايستاده-ايم! و سرافراشته می خروشيم:

شعارهای فارسی، همان شعارهای مردم در تهران و ديگر شهرهاست؛ "تقلب، يک در صد، دو در صد، نه شصد و سه در صد" – " ابطال انتخابات خواست اصلی ماست" - "دولت کودتا استعفا استعفا" – " برادر نظامی جانب مردم بگير" - " نترسيم نترسيم ما همه با هم هستيم" و... سرود "ای ايران" را می خوانيم. "سرود يار دبستانی من" را می خوانيم. من اولين بار است که اين سرود را می خوانم:

يار دبستانی من با من و همراه منی
چوب الف بر سرما بغض من و آه منی
حک شده اسم من و تو رو تن اين تخته سياه
ترکه-ی بيداد و ستم مونده هنوز رو تن ما

دشت بی فرهنگی ما هرزه تموم علف هاش
خوب اگه خوب، بد اگه بد، مرده دلهای آدماش
دست من و تو بايد اين پرده ها رو پاره کنه
کی می تونه جز من و تو درد ما رو چاره کنه

يار دبستانی من...

صف تظاهر کنندگان، رنگارنگ است. همه طرز فکرها حضور دارند. ما در تفاوت های خود با هم هستيم، "ما همه با هم هستيم"؛ اين خروشی برآمده از متن آدم های رنگا رنگ است. رنگارنگ در جنس، در سن و سال، در انديشه و فکر، در اعتقاد و آرمان، در شکل زندگی، در باور و دين و وجدان، در خور و خواب، در عيش و نوش و در نفرت و عشق! اين "ما" که اينجا " همه با هم هستيم"، با "همه با هم" سی سال پيش فرق می کند، اصلا" دو جنس متفاوت است، سی سال پيش؛ "وحدت کلمه" بود! و "کلمه خدا بود!". بله! از زمين کنده و به آسمان پيوسته بوديم! زمين رنگارنگ است اما آسمان يک رنگ است و هرکه باشی و هر کجا باشی آسمان همين رنگ است، يعنی اگر هم "وحدت" بوده، معنايش انکار رنگ خود بوده، معنايش غرق شدن در رنگ غير خود بوده است! اين تحقير و دوپاره کردن ملت به خودی و غير خودی، اين سی سال زندگی در متن "تبعيض"، دنباله-ی "وحدت کلمه" بوده! انسان با "کلمه" خود را متشخص و متمايز می کند! با "کلمه" خود را تعريف می کند و می شناساند. وقتی قرار بر اين باشد که همه-ی کلمه ها در يک "کلمه" خلاصه باشيم، حاصل-اش نفی تشخص و تمايز و ناممکن شدن احراز شناسائی است. حاصل-اش انکار حق انتخاب است، زيرا حق انتخاب معنايش احراز شناسائی و احترام تشخيص ها و تميزها است، معنايش قبول تشخص و تمايز است، برسميت شناختن تفاوت ها و احراز هويت ها است، معنايش چند صدائی و چند رنگی، معنايش تکثر کلمه است، معنايش اختيار و آزادی در رأی و نظر است و در اينجا و از اينجاست که دموکراسی متولد می شود، در اينجا و از اينجاست که "حق انتخاب" زندگی می يابد و خود را به ثبت می رساند.

- يک خانم با مهربانی بسوی من می آيد. مرا می شناسد، در دست هايش يک کلاف نوارسياه است، باريکه-ای می خواهد به من بدهد که دور بازويم گره بزنم، با احتياط، طوری که به او برنخورد، می گويم؛ ببخشيد! من سياه عزا دوست ندارم!

- يک آقای ميانسال راه افتاده، دست خانم ها و آقايان را به نرمی می جويد و با خنده و احترام دور مچ دست آدم ها، نوار سبز گره می زند. به من که می رسد با يکدستم که آزاد است، بازويش را با فشار نرمی که اعلام همبستگی و همرأئی منست می گيرم و به زمزمه-ای مهربان می گويم: اما من رنگ سرخ گل قالی –هامان را دوست دارم! تيز و با هوش آدم است، می خندد و شوخ طبع می گويد؛ انتخاب و اختيار با شماست.

- يک خانم از ميانسالی گذشته، چند قدم دورتر از من، که پيرهن سبز پوشيده، در هر فرصت به هوا می جهد و با صدای تيز و ريز، جيغ می کشد؛ "مرگ بر جمهوری اسلامی" – "مرگ بر جمهوری اسلامی " – "مرگ بر ديکتاتور چه شاه باشه چه دکتر". از خنده های تشويق کننده-ی پسر جوانی که پلاکارد در دست، شانه به شانه هم ايستاده-ايم، می فهمم که پسر همان خانم است. ساعتی که می گذرد می پرسم؛ مامان شماست ؟ نه! با خنده سر تکان می دهد و می گويد؛ آره! می گويم؛ عجب بغض و کينی دارد! صورتش را رو به خيابان می گيرد و هيچ جواب نمی دهد، به چشمم صورتش پر از اندوه می آيد و پرچم سه رنگ ايران روی تی شرت- اش، با هر نفس که می کشد، موج بر می دارد. روی پيشانی-اش يک نوار پهن سبز بسته است. دلم می خواهد با او حرف بزنم اما منصرف می شوم! جرئت نمی کنم به او بگويم ما مرگ هيچ کس را نمی خواهيم، ما حق انتخاب را مطالبه می کنيم. دلم می خواست به او ياد آوری کنم: " پيام ما برای هيچ کس سلب آزادی، حق و اختيار نيست، برای هيچ کس!... ما در گفتمان خود داير بر "ايران برای همه ايرانيان" صديق هستيم... پيام ما آزادی و حق و اختيار است! فرا خوان ما احترام به حق تعين سرنوشت و ابرام در تحقق اين حق است. ما می گوئيم "ميزان رأی مردم است"؛ بيائيم با اين ميزان خود را بسنجيم." (۱)

- دو تا خانم که سياه پوشيده –اند و ظاهرا" يکی؛ چهل- چهل و پنج ساله و ديگری بيست و پنج- سی ساله بنظر می رسند، پلاکارد بدست جلوی من ايستاده-اند و متين و آرام شعار می دهند و در فاصله شعارها با يکديگر گپ می زنند. سرود ايران از بلند گو که پخش شد، همه با طنين بلند شروع به خواندن کرديم. احساس ميهن، قوی ترين احساس است و دوست داشتن آن به آدم نيرو می دهد. سرود که تمام می شود خانم جوان تر می پرسد: يعنی ميشه دوباره برويم ايران؟ و می زند زير گريه! خانم مسن تر دلداريش می دهد. می شنوم که می گويد: "سی سال است ايران را نديدم!". بغض آلود و با صدائی لرزان حرف می زند، می شنوم که می گويد: اهل سنندج است، کرد است. اين را بهانه می کنم و می گويم: " کردی دزانم ايما باژ نتتاونم قصان بکم". و در حالی که چشم هايم پر اشک است؛ می گويم، من گيلکم اما مهاباد شهر دوم منست چون آنجا مهمان مردم کرد و سپاه دانش بودم. بغض آلود و همدرد می گويم: به ايران باز می گرديم، به شهر و ديار که از همه جای دنيا بيشتر دوستش داريم، حقيقتا"! من حالا ديگر اطمينان پيدا کرده-ام! چون مردم طلسم حکومت ولائی را شکسته-اند! از سحر و افسون آن بيرون جهيده-اند! هر سه نفر می خنديم. مثل اين است که سال ها يکديگر را می شناسيم، مثل خويش و آشنائی هستيم که سی سال بود يکديگر را گم کرده بوديم اما نامنتظره، در متن اتفاقی غير قابل پيش بينی، دوباره بهم رسيده و همديگر را پيدا کرده- ايم. با برق شادمانی در چشم، هر سه نفر از ته دل می خنديم!

بر باطل بودن انتخاباتی که گذشت و استيفای حقوق مردم پای می فشارد...

خامنه-ای با "نمازکودتا" بر گسست حکومت ولائی از ملت علامت تأکيد گزارد! گسست قطعيت يافته است. نافرمانی مدنی، بازنايستادن جنبش مدنی "مطالبه حق انتخاب" از پيشروی و به ظهور رسيدن پيکار های سترک ملت در تهران و سراسر ايران در فردای نماز کودتا بر اين گسست قطعيت بخشيده است. در پيکارهای امروز-شنبه- دهها نفر کشته و صدها تن مجروح شدند. از کشتگان ديروز؛ "ندا" اکنون نماد پيکار عليه "دولت کودتا"، نماد جنبش مدنی "مطالبه حق انتخاب"، جنبش برای رفع تبعيض است. نام و ياد او تأئيدی بر اين واقعيت است که جنبش مدنی زنان ايران برای"تغيير"، پيشگام و پيشاهنگ پيکار ايرانيان برای دستيابی به دموکراسی و حقوق بشر است. بيرون جهيدن ملت از دايره "قيموميت"، بنام زنان ايران به ثبت رسيده است.
فعالين جنبش زنان، در تازه ترين بيانيه خود -۲۹ خرداد- نوشنه- اند :

"ما، جمعی از فعالان جنبش زنان، ضمن محکوم کردن تمامی اقدامات خشونت بار و تحقيرآميزی که در اين سال ها عليه زنان و مردان ايران و در جهت سرکوب آن ها صورت گرفته است و می گيرد، با تاکيد بر تداوم تلاش برای احقاق خواسته های جنبش زنان که نقش مهمی در اين سال ها در افزايش آگاهی و مبارزات مدنی داشته است، همبستگی خود را با معترضان به نتايج انتخابات اعلام می داريم، و خواستار آزادی بی قيد و شرط بازداشت شدگان چند روزه اخير، و تامين وتضمين آزادی های مدنی و سياسی در ايران هستيم."

در پاسخ نماز کودتای خامنه- ای، آقای موسوی در بيانيه پنجم خود اعلام کرد: " در خواست ابطال انتخابات و تجديد آن حقی مسلم است.". او بنحوی موأکيد تصريح کرد: "بر باطل بودن انتخاباتی که گذشت و استيفای حقوق مردم پای می فشارد.". هر اندازه که سيد علی خامنه-ای به خواست ملت ايران نه گفت، مير حسين موسوی به اعتراض مردم آری گفته است.

خواست ابطال انتخابات و تجديد آن همراه با تمهيدات نظارت مردمی و ديده بانی جامعه مدنی ايران و جهان، خواست اصلی در لحظه کنونی است. اما نمی توان ناگفته گذاشت که خيزش مدنی مردم در جنبش اعتراضی مسالمت آميز اما خونباری که سراسر کشور را در نورديده، متوجه استبداد دينی در کشور است. نظام حقوقی- سياسی حاکم بر کشور؛ راه مشارکت اقشار و اقوام ملت در قدرت سياسی و مديريت کشور را مسدود کرده است. اين انسداد بايد از ميان برداشته شده و پايان گيرد. اين يک خواست ملی است و از اينرو تأمين و تضمين آزادی های مدنی و سياسی در ايران، خواستی مبرم در شعاع مطالبه "ابطال انتخابات و تجديد آن " و از مصاديق بارز "استيفای حقوق مردم " است.

جمشيد طاهری پور
۲۱.۰۶.۲۰۰۹
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(۱): ج- ط . در توافق با منشور جنبش "رفراندم" – ايران امروز-۱۹ مهر ماه ۱۳۸۴