آماده اشتباه آخر رژيم باشيم، کورش عرفانی

[email protected]

در علم مديريت دو موضوع را از هم تفکيک می کنند: تصميم غلط و تصميم بد. تصميم غلط آنی است که به دليل جهل درباره ی گزينه ها صورت می گيرد و تصميم بد آنی است که عليرغم اطلاع از نتايج منفی اتخاذ می شود. در حالی که تصميم غلط تا حدی جبری به نظر می رسد تصميم بد، غير تحميلی و ارادی است.
رژيم جمهوری اسلامی در ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ يک تصميم غلط اتخاذ کرد و آن اين که نتايج انتخابات را تغيير داد. می گوييم غلط، به اين دليل که نمی دانست از ۲۳ خرداد چه در انتظارش است. اما از آن روز به بعد اقدام به اتخاذ يک مجموعه از تصميمات بد کرده است. سوالی که مطرح می شود اين است که چرا رژيم در طول اين شش ماه اخير نتوانسته است در قبال جنبش اعتراضی تقريبا هيچ تصميم خوبی اتخاذ کند. چرا رفتار رژيم در يک سلسله از تصميمات بد خلاصه شده است: حمايت خامنه ای از تقلب سپاه، دادن دستور سرکوب، کشتار و تجاوز در زندان ها، دادگاه های نمايشی، انکار آمار جنايت های صورت گرفته، درست کردن سناريوهای مسخره و سراپا دروغ برای مخالفان يا قربانيان.

برای فهم چرايی اين موضوع با قدری دقت درمی يابيم که رژيم به طور عملی امکان اتخاذ انتخاب درست يا انتخاب خوب را از خود سلب کرده است و بنابراين در زنجيره ای افتاده است که يا بايد تصميم غلط بگيرد يا تصميم بد. با هر تصميم غلط يا بد زمينه برای يک تصميم ديگر از همين نوع آماده و امکان اتخاذ يک تصميم درست يا خوب دورتر می شود. در نهايت نيز يکی از اين تصميمات غلط يا بد به حدی وخامت آفرين خواهد شد که کار رژيم را تمام خواهد کرد.

بنابراين توضيح نظری
۱) ديگر نمی توان اميدی داشت که رژيم بتواند تصميم درست يا تصميم خوب اتخاذ کند.
۲) رژيم محکوم است که از اين پس فقط تصميمات غلط يا تصميمات بد ديگری اتخاذ کند.
۳) در يک مرحله که تعيين آن به کميت و کيفيت تصميمات غلط و بد قبلی بستگی دارد يک تصميم غلط يا يک تصميم بد ديگر چنان نتايج منفی را به بار می آورد که به موجوديت رژيم خاتمه خواهد بخشيد.

به نظر می رسد که در شرايط کنونی رژيم به اين مرحله ی آخر نزديک می شود. زيرا انباشت کيفی خشم، نفرت و نارضايتی که به دليل تصميمات غلط و بد اخير به وجود آمده است به آن حدی نزديک شده که آستانه ی تحمل جامعه را به حداقل رسانده است. يعنی جامعه منتظر بهانه ای است تا در واکنش به يک اقدام غيرقابل قبول ديگر از جانب رژيم وضعيت خود را با او تعيين تکليف کند.

در روزهای اخير اخباری به گوش می رسد که نشان می دهد رژيم در حال رفتن به سوی ارتکاب آخرين اشتباه خود است تا به سراشيبی سرنگونی بيافتد. تظاهرات روز ۱۶ آذر، گستره ی آن، راديکاليزم آن وادامه يافتن آن در روزهای بعد؛ از آن بدتر، فراخوان برای ماه محرم، ۱۰ روز پياپی تظاهرات و اعتراض و تجمع و سازماندهی با چشم انداز دو راهپيمايی بزرگ در روزهای تاسوعا و عاشورا و بازهم بدتر، برنامه ريزی برای بعد از محرم تا مرز ۲۲ بهمن. اين ها همه به کابوس رژيم تبديل شده است و بعيد نيست که سپاه پاسداران که ساده انديش ترين عناصر نظام را در خود جمع کرده است در همين روزها به حماقت تاريخی خود دست بزنند.

اين حماقت چه می تواند باشد؟ ممکن است چهره هايی مثل موسوی و کروبی را بازداشت کنند (۱)، ممکن است کودتای نظامی علنی با تانک و خودرو در خيابان ها به راه اندازند، ممکن است جنگ نظامی با خارج به راه بياندازند، ممکن است کشتار به راه بياندازند و يا حرکات جنايتگرانه ی ديگری از اين دست. هر کدام از اين سناريوها که باشد نتيجه از قبل مشخص است: بدتر شدن وضعيت رژيم، راديکال شدن بيشتر جنبش و در نهايت جرقه خوردن رودرويی آخر برای برانداختن نظام.

براساس اين پيش بينی که می تواند با قدری تفاوت در شکل يا محتوا در آينده ای نزديک به وقوع بپيوندد کسب آمادگی توسط همه فعالان جنبش در تمامی سطوح در داخل و خارج از کشور لازم است. بايد آماده باشيم تا بدانيم در مقابل هريک از اين سناريوها چگونه می خواهيم واکنش نشان دهيم. چگونه می خواهيم اطلاع رسانی کنيم؟ چگونه می خواهيم مقاومت را سازماندهی کنيم؟ در صورت قطع ارتباطات تلفنی و اينترنت چگونه می خواهيم تماس ها را انجام دهيم؟ اين ها پرسش هايی است مشخص که بايد در مورد آن فکر کرده و راهکارهای عملی بيابيم. شک نکنيم که سرنگونی رژيم در راهست، بحث زمان است و اين که آن تصميم غلط يا تصميم بد نهايی چه روز فرا خواهد رسيد؟ فردا؟ پس فردا؟ يا....

www.korosherfani.com
۲۲ آذر ۱۳۸۸

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱- http://www.iranpressnews.com/source/069601.htm