چشم فتنه را کور می‌کنيد؟ چشم تاريخ باز است! لاله حسين‌پور

عاشورا نيزبه کمک جنبش آمده است. ديگر هر روز، خود يک تاريخ است. ديگر انسان فقط بر خاک نمی غلتد، اکنون انسان عروج می يابد. هر نفر به نوبه خود، گوشه ای از تاريخ را بر دوش خود گرفته و شتابان به جلو می کشاند. گستره متحرک تاريخ را می توان اکنون به چشم خود ديد و با قلب خود حس کرد.
هر قطره خونی که بر زمين می چکد، درختی را آبياری می کند که فردا به بار خواهد نشست.

اين مناديان ظلم و تاريکی چه خيال می کنند؟ فکر می کنند می توانند با دست گيری و اعدام، يک جنبش عظيم توده ای و خود جوش را به عقب بکشانند؟ راستی چرا ديکتاتوری هر چه به فنا نزديک تر می شود، کورکورانه تر رفتار می کند و ديگر هيچ عقلانيتی در حرکات و دست و پا زدن های وحشيانه آنان متصور نيست؟ اين سرنوشت تمام ديکتاتورهای تاريخ هست و خواهد بود. چرا جنبش مظلوم ما که اولی ترين شعارش مسالمت بود و هست، می بايست اين چنين خون بيافشاند و قربانی بدهد؟
هرچه جنبش مدنی اعتلای بيشتری می يابد، خشونت نيز بی پرده تر و رسواتر خود نمايی می کند. اکنون می توان به خوبی ديد ، جنبشی که چند صباحی پيش از "انتخابات"۸۸ زاده شد و بعد از کودتای انتخاباتی پا گرفت و بزرگ شد، چگونه اندامی رشيد يافته و قامتی برافراشته و در مقابل ديکتاتوری قد علم کرده است.
اين جنبش درحال شدن است واز اين هم قوی تر می شود. جنبشی که ديگر به دنبال رهبران نيست، بلکه رهبران را به دنبال خود می کشاند. پاشنه آشيل ندارد که از تير خوردن به آن بهراسد. جنبشی ست اصيل که سازش نمی شناسد، راه خود را يافته است و به سرعت تبديل به غولی می شود که ميليون ها دست و ميليون ها پا و ميليون ها سر دارد. در هر برهه خودی نشان می دهد، مجددا تنفسی و باز چند فرسخ بالاتر می جهد.
يک جنبش مدنی که فعلا می داند چه نمی خواهد، ديکتاتوری نمی خواهد، ولايت فقيه نمی خواهد، گرانی نمی خواهد، فقر نمی خواهد، تبعيض نمی خواهد. فعلا می داند که آزادی می خواهد، می خواهد صلح داشته باشد، می خواهد کار داشته باشد، می خواهد زندگی کند!