چگونه ايران غرب را بازی می‌دهد، دی‌تسايت آلمان، برگردان از الاهه بقراط

رابطه بين ايران و غرب از اين تشکيل شده که غرب پرسش مطرح می‌کند و جمهوری اسلامی پاسخ نمی‌دهد. متکی حتی ادعا می‌کند نه ايران، بلکه اروپاست که با دمکراسی مشکل دارد! اگر کسی بحثی را که در اين نيمه‌شب در سالن هتل در گرفته بود، گوش می‌داد، فقط می‌توانست برای تمام سياستمدارانی که از سال‌ها پيش مجبور بودند با موجودی مانند متکی مذاکره کنند، ابراز هم‌دردی کند

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

ترديد داشتم آيا اساسا مطلبی درباره برنامه اتمی جمهوری اسلامی و برخورد غرب با آن ترجمه کنم يا نه، چرا که موضوع ديگر حالت مضحکه به خود گرفته است. اما حضور تقريبا ناگهانی متکی در کنفرانس امنيتی کشورهای قدرتمند جهان در مونيخ (جمعه ۵ فوريه) که بنا بر گزارش‌ها مجبور شدند جايی برای سخنرانی وی باز کنند، و گزارش‌هايی که درباره حتی حالت چهره و حرکت دستان وی و هم چنين «مونولوگ» طولانی او در کنفرانس به اصطلاح خبری، و رفتار سرد و چهره خشک گيدو وستروله وزير امور خارجه آلمان که به نيش باز متکی پاسخ نمی‌داد و سرانجام اينکه همه گزارش‌های راديو و تلويزيون و مطبوعات بدون استثنا بر اين تأکيد کردند که نمی‌توان به رژيم ايران اطمينان کرد و وزير امور خارجه‌اش پيامی جز همان سياست هميشگی نداشت، مرا واداشت تا از ميان تفسيرهای روزنامه‌های مختلف، اين تفسير روزنامه معتبر «ديتسايت» را به عنوان نمونه انتخاب کنم. تفسيرهايی که همگی نشان از آن دارند که در شرايطی که مردم ايران درگير يک نبرد سرنوشت‌ساز هستند، جهان نيز خود را برای يک رويارويی کامل آماده می‌کند. تيتر و مضمون طنزآميز و به شدت انتقادی اين مقاله و تفسيرهای ديگر روزنامه‌های معتبر آلمانی‌زبان نشان می‌دهد که جامعه مطبوعات نيز نسبت به سياست‌های جمهوری اسلامی و کشورهای غربی بی‌تاب می‌شود.

«ديتسايت» که جمهوری اسلامی و وزير خارجه‌اش را به «هنر پاسخ ندادن» می‌آرايد، می‌نويسد: حضور وزير امور خارجه ايران در کنفرانس امنيتی مونيخ يک ميان‌پرده خنده‌دار بود. او پرسش‌هايی را که به برنامه اتمی و حقوق بشر مربوط می‌شد، ناديده گرفت، حرفی تازه‌ای هم برای مسئله اتمی نداشت. حال آنکه شرکت در اين کنفرانس، فرصتی برای گام برداشتن در جهت حل اين مشکل بود.
هنگامی که ديروز، منوچهر متکی، وزير امور خارجه ايران، وارد جلسه کنفرانس امنيتی مونيخ شد، حاضران اميدوار بودند که وی پيشنهاد جديد و اميدوارکننده رييس جمهوری‌اش را مطرح کند. چرا که احمدی‌نژاد اعلام کرده بود ايران در آينده می‌تواند اورانيوم مورد نياز را در خارج غنی‌سازی کند. به اين ترتيب، خطر اينکه ايران بتواند به کمک سانتريفوژهای خودش سلاح اتمی توليد کند، آشکارا برطرف می‌شد. ولی متکی به جای اينکه از اين فرصت برای نزديک شدن به کشورهای قدرتمند شرکت کننده در کنفرانس مونيخ استفاده کند، آنها را بازی داد.
متکی در گفتگو با کارل بيلدت، وزير امور خارجه سوئد، ادعا می‌کند نه ايران، بلکه اروپاست که با دمکراسی مشکل دارد! اگر کسی بحثی را که در اين نيمه شب در سالن هتل در گرفته بود، گوش می‌داد، فقط می‌توانست برای تمام سياستمدارانی که از سالها پيش مجبور بودند با موجودی مانند متکی مذاکره کنند، ابراز همدردی کند. اين بحث به خوبی نشان می‌داد که مشکل هميشگی و پايدار جمهوری اسلامی در کجاست. رابطه بين ايران و غرب از اين تشکيل شده است که غرب پرسش مطرح می‌کند و جمهوری اسلامی پاسخ نمی‌دهد.
پرسش اصلی که متکی پاسخ نمی‌دهد و کارل بيلدت، وزير خارجه سوئد، چندين بار تکرارش می‌کند، چنين است: «شورای امنيت سازمان ملل از ايران خواسته است که غنی‌سازی اورانيوم را متوقف سازد. چرا شما به اين خواسته عمل نمی‌کنيد؟»
متکی نخست چنين «پاسخ نمی‌دهد»: «من از ۲۶ سال پيش به عنوان ديپلمات کار می‌کنم!» و بعد رو به کارل بيلدت: «دوست عزيز، من هميشه رک و صريح حرف زدم» و اينکه همه بايد حقوق مساوی داشته باشند و ايران هم مثل همه کشورهای ديگر حق استفاده صلح‌آميز از انرژی هسته‌ای دارد.
کارل بيلدت يک بار ديگر تلاش می‌کند پاسخ بگيرد: «شما يک برنامه غنی‌سازی پيش می‌بريد بدون آنکه برنامه توليد انرژی داشته باشيد! آخر شما که اصلا رآکتور هسته‌ای نداريد، برای چه اورانيوم لازم داريد؟ اين است که موضوع را مشکوک می‌کند». متکی بار ديگر چنين «پاسخ نمی‌دهد»: «ما به خاطر اهداف پزشکی به تحقيقات هسته‌ای و اتم احتياج داريم».
جلسه هنگامی به تمامی به يک مضحکه تبديل می‌شود که بيلدت و بقيه شرکت‌کنندگان در ميزگرد از متکی درباره نقض حقوق بشر می‌پرسند. بيلدت می‌گويد: «ما نمی‌توانيم از اين پرسش چشم بپوشيم». بيلدت به متکی هشدار می‌دهد که اگر دستگاه قضايی ايران در روزهای آينده واقعا دست به اعدام نه نفر مخالفی بزند که حکم اعدامشان به دليل شرکت در اعتراضات پس از انتخابات ۲۲ خرداد صادر شده است، آن وقت رژيم ايران بايد منتظر پيامدهای جدی آن باشد.
متکی به اين پرسش چنين «پاسخ نمی‌دهد» که اين «يک انتخابات آزاد و عادلانه» بود! و می‌افزايد: کسی که ايران را واقعا می‌شناسد، می‌داند که «هر کاری که دولت می‌کند بر اساس خواست مردم است» و توضيح می‌دهد: رهبری جمهوری اسلامی بر اساس دمکراسی، بهتر مشروعيت دارد تا مثلا پارلمان اروپا! و در ادامه: «در بعضی از کشورهای اتحاديه اروپا تنها ۲۵ درصد از مردم در انتخاباتش شرکت کردند در حالی که در جمهوری اسلامی ۸۵ درصد بودند!»
در مورد احکام اعدام نيز می‌گويد کسانی که به اعدام محکوم شدند، از اپوزيسيون نيستند بلکه جنايتکارند و از تماشاگران ميزگرد می‌پرسد: «آيا شما در کشورتان کسانی را که دست به خشونت می‌زنند، تحمل می‌کنيد؟» و ادامه می‌دهد: تازه، محکوم‌شدگان اگر می‌خواستند می‌توانستند تقاضای فرجام کنند. در اينجا، کلاوديا روت، دبير کل حزب سبزها، که در اين کنفرانس شرکت داشت، از شدت خشم از جا برمی‌خيزد و دليرانه در بحث مداخله می‌کند و از متکی می‌پرسد که وی چگونه دستگيری‌های خودسرانه، ضرب و شتم مردم توسط پاسداران و بستن دهان ژورناليست‌ها را از ۱۲ ژوئن به اين سو توجيه می‌کند؟ باز هم متکی چنين «پاسخ نمی‌دهد»: «ما بايد بر اساس يک زمينه مشترک تفاهم داشته باشيم. در برابر قانون همه برابر هستند و کسی که قانون را زير پا می‌گذارد، بايد جوابگو باشد».
در پايان جلسه که ديگر شب از نيمه گذشته است، متکی يک سؤال از کارل بيلدت وزير امور خارجه سوئد دارد. با اشاره به اسراييل می‌پرسد در خاورميانه يک کشور هست که بمب اتمی دارد «غرب چه اقدامی کرده که اين سلاح را نابود کند؟» و اين بار نوبت بيلدت بود که چنين «پاسخ ندهد»: «هدف ما يک جهان بدون بمب اتم است».
شايد اما اين پاسخ درست‌تر می‌بود: غرب تسليحات اتمی اسراييل را به سه دليل يک خطر حاد نمی‌شمارد: يکی اينکه، اسراييل مانند ايران هيچ کشوری را به نابودی تهديد نمی‌کند. ديگر اينکه، از هيچ گروه تروريستی اسلامی در کشورهای ديگر پشتيبانی نمی‌کند. و آخر اينکه، درست برعکس ايران، ترديدی در اين نيست که دولت اسراييل مورد تأييد اکثريت مردم‌اش است.
در اينکه غرب رفتار دوگانه دارد، ترديدی نيست. ولی ميزگرد ديشب يک بار ديگر ثابت کرد اين رفتار دوگانه درست است.

ـــــــــــــ
منبع:
http://www.zeit.de/politik/ausland/2010-02/sicherheitskonferenz-iran-kommentar?page