فرح ديبا و اندوه از دست دادن فرزند ديگرش، سارا حافظی صافی

همه ی آن والدين ازمليت های مختلف که فرزندانشان را به مرگ طبيعی يا حادثه ای ناگهانی از دست داده اند و من از نزديک آنها را ديده ام، جانگدازی اين درد که والدين، زنده مانده و شاهد از دست رفتن فرزندشان باشند را، با اين جمله ی مشترک بيان می کنند که: " اين دردی است که نمی توان آنرا به هيچ عنوان حتی برای دشمن خود، آرزو کرد" .

حقيقت غيرقابل انکار ديگری نيز وجود دارد وآن اينکه نمی شود اينگونه درگذشتن فرزندی را، با از دست دادن فرزندی که دشمن، يعنی جمهوری ديکتاتوری اسلامی، شکنجه اش کرده و جانش را به جرم آزاديخواهی و آزاد انديشی و پايبندی عملی اش به آرمان آزادی ميهن و هم ميهن ستانده است، مقايسه کرد. دستکم از آنرو که بسيارند فرزندان ايچنينی از اين مرز و بوم، که درمزارهايی گمنام آرميده اند و والدين وخانواده هايشان حتی از خاکسپاری و خداحافظی آخر ِبا آنها، محروم بوده اند.
اما واژه ی درد، ازهرطرف که نوشته شود بازهم درد است و به جدّ و بدون قيد و شرط ، به اين باور دارم که واقعه ی از دست دادن فرزند برای هر پدر و مادر، برای هر پدر و مادری که اتفاق افتد ، درد و ضايعه ای وصف ناپذير و جانکاه است.
تسليت وهمدردی ام با فرح ديبا ، مطلقا از جنس سياست بازی های تاجرمأبانه و روشنفکرنمايی های متداول نيست که متأسفانه شيوه ی تهوع آور بسياری از فعالان مختلف و جرياناتی شده است که با ژست های حقوق بشری و در پوشش سخن نقل به مضمونی چون "انسانيت به خرج دادن و صرفا انجام وظيفه ی انسانی حتی در حق آنها که باهاشان هيچ گونه همخوانی نداريم" ، کبک گونه می پندارند که فروتنی انسانی و سياسی ِ نداشته ی شان را، تبليغ می کنند.
به فرح ديبا تسليت می گويم، اندوه ودرد بزرگش را و اين چنين به ناگهان، از دست دادن دگر فرزندش را.
تسليت می گويم آ گاهانه و با خواست قلبی ام .
وخدايم را سپاس گزارم که بی تفاوت نيستم و وجود انسانی ام می تواندهمچنان زنده و فسيل ناشده، بشکفد.

سارا حافظی صافی
سوئد