مصر: ازانقلاب نترسید، علی کشتگر

انقلاب های مصر وتونس بی پایگی همه نظریاتی که انقلاب و سرنگون خواهی را با ویرانگری و خشونت مترداف وانمود می کردند، اثبات نمود! این دو انقلا ب مدعیات کسانی که در جامه تئوریسین برای پیروزی جنبش های سیاسی معیارهای عجیب و غریب تعیین کرده بودند باطل کرد.

دراین یادداشت به سه دلیل اصلی پیروزی انقلاب مردم مصر اشاره دارم. اما پیش از آن به پیام مهمی که پیروزی های سریع قیام های مردم تونس و مصر برای ما داشته می پردازم. این پیام را می توان در گزاره های زیر خلاصه کرد:

- ازانقلاب نترسید. بر خلاف مدعیات کسانی که به هر دلیل (آگاهانه یا ناآگاهانه) انقلاب هراسی ایجاد می کردند و از این راه به ماندگاری دیکتاتوری یاری می رساندند، انقلاب نه به معنای ویرانگری و نه مستلزم خشونت و خونریزی است. حاکمان جبار معمولا در برابر قیام های بی خشونت اما پرمعنا و مضمون مردمی که برای حق و حقوق پایمال شده خود به میدان می آیند، انقلاب های مردمی را به نیروهای افراطی و یا جریانهای تروریستی نسبت می دهند تا خشونت ورزی وخونریزی خود را توجیه کنند. اما نه از انقلاب باید ترسید ونه حتی از خشونت وخونریزی حاکمان.

- مبارزه بدون خشونت نه به معنای محدود شدن در چارچوب قانون و قرارهای نظام حاکم است و نه به معنای رویگردانی از مقاومت فیزیکی در برابر مزدوران و اوباشان دیکتاتوری.

عقب نشینی در برابر شبه نظامیان و اجیرشدگانی که با اسلحه سردوگرم به جان مردم معترض می افتند، خطر از هم پاشیدگی صفوف فشرده جنبش اعتراضی و حاکم شدن فضای ترس را در پی خواهد داشت. اما برعکس مقاومت فیزیکی در برابر آنها مزدوران را به عقب نشینی و فرار وامی دارد و استبداد را از یکی از ابزارهای موثر سرکوب و ارعاب محروم می سازد.

- جنبش اعتراضی نباید حتی در نخستین گام های خود به دنبال گدائی اصلاحات از دیکتاتور و دستگاه حاکم آنان شود.بلکه از همان آغاز باید با خواست برکناری دیکتاتوراز او تقدس زدائی و هیبت زدائی کند و اقتدار وی را که اکثرا پوشالی نیز هست درهم شکند. انقلاب های سیاسی مصر و تونس با هدف قرار دادن مستقیم حسنی مبارک و بن علی نه تنها از آغاز اقتدار این دو را درهم شکستند بلکه بر پویائی و قدرت بسیج خود نیز افزودند و مهم تر آنکه با پافشاری بر این خواست خود از اول با روش ها و رهبرهائی که این جنبش های اعتراضی را به بیراهه توهماتی چون اصلاح امور به رهبری خود دیکتاتورها بکشاند تعیین تکلیف کردند. نتیجه آنکه دلایل اصلی پیروزی سریع قیام های مصر وتونس در سرنگون کردن دو خودکامه ائی که سالیان دراز با اقتدار حکومت کرده بودند آن بود که:

1- جوانانی که در میدان تحریر گرد آمده بودند، در برابر هجوم وحشیانه شترسواران و لباس شخصی های حسنی مبارک ایستادگی کردند. آنها با دستگیری و خلع سلاح مزدوران از نقشه شوم حکومت برای متفرق کردن مردم و احیای جو ارعاب جلوگیری نمودند.این مقاومت نقطه عطفی در انقلاب سیاسی مردم مصر بود. ادامه حضور شبانه روزی مردم درمیدان تحریر به معنای برافراشته بودن شبانه روزی پرچم انقلاب در مصر معنا شد و روحیه مقاومت را درمیان همه مردم ارتقاء داد.

2- از آغاز مردم خواستار برکناری بن علی و مبارک شدند و به هیچ روی به چیزی کمتر از آن رضایت ندادند در برابر این قاطعیت مردم، چهره ها و آن دسته از رهبرانی که استعداد مصالحه با حسنی مبارک داشتند یا به حاشیه رانده شدند و یا خود را مجبور به همراهی با مردم یافتند.

3- ارتش های این دو کشور حاضر نشدند فرمان ادامه خونریزی وکشتار مردم را به اجرا درآورند. اما اگرهم فرماندهان ارتش فرمان آتش صادر می کردند، معلوم نبود رده های میانی و بدنه ارتش این فرمان ها را اجراکنند.

انقلاب های سیاسی مصر وتونس بار دیگر اثبات کردند که راه رهائی مردم از چنگال دیکتاتوری های فاسد وخونریز انقلاب است.

درچند سال گذشته گروهی از روشنفکران و فعالان سیاسی ایرانی که خود را مدافعان اصلاحات معرفی می کنند مدام انقلاب را مترادف با ویرانگری وخشونت گرفته اند و با توجه به آلوده شدن واژه انقلاب و انقلابی توسط حکومت جمهوری اسلامی، مخالفان و معترضان را از انقلاب ترسانده اند. علاوه براین برخی نیز درجامه تئوریسین های جنبش های دموکراسی خواهی مدعی شده اند که جنبش های خودانگیخته مردمی بدون رهبران شاخص و بدون سازماندهی همواره سرکوب خواهند شد.

آنها توان ابزار مدرن ارتباطی عصر کنونی که به این گونه جنبش ها فرصت سازماندهی سریع می دهد را نادیده گرفته اند.انقلاب های مصر وتونس ابطال همه نظریاتی که انقلاب و سرنگون خواهی را با ویرانگری و خشونت مترادف وانمود می کردند، اثبات نمود!

شنبه 23 بهمن ماه 1389

علی کشتگر

Ali.keshtgar@yahoo.fr