برخورد کيهانی با مسعود بهنود، ف. م. سخن

اِشکال بزرگ آقای بهنود اِعتدال ايشان است. اِعتدالی که همواره و در هر موقعيتی، بيشتر و بهتر از افراط و تفريط جواب داده است. راز محبوبيت آقای بهنود نيز همين است. افراط و تفريط، عامل سرسپردگی شديد و نفرت شديد است، و دوستی و مخالفت معقول و به‌اندازه تنها از اعتدال ناشی می‌شود

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

خيلی متاسفم که اين سطور را می نويسم ولی بی انصافی که از حد می گذرد نمی توانم جلوی قلم ام را بگيرم تا به آن اشاره نکند. آقای مسعود بهنود که يکی از استادان برجسته و پيش‌کسوتان عرصه ی مطبوعات ايران هستند نيازی به دفاع هم‌چون منی ندارند، ولی حقيقتا در چند روز گذشته اتهامات وارد شده به ايشان در سايت های مختلف آن‌قدر شديد و سخيف بود که بر آن نامی جز تخريب شخصيت نمی توان نهاد و طبيعی ست ايستادن در مقابل چنين تخريبی، نه فقط دفاع از يک شخصيت مطبوعاتی، بل که دفاع از حيثيت اشخاصی ست که در عرصه ی قلم نقشی ايفا می کنند. اين جانب اطمينان دارم که به محض انتشار اين نوشته، در معرض انواع توهين ها قرار خواهم گرفت و دقيقا به خاطر همين موضوع، يعنی شکستن فضايی که در آن نويسنده از ترسِ توهين‌کنندگان جرئت دفاع از حق را نداشته باشد اين مطلب را می نويسم با تاکيد مجدد بر اين نکته که آقای بهنود بزرگ تر از آن هستند که نياز به دفاع وب‌نويس بی نام و نشانی هم‌چون من داشته باشند.

اين دومين بار است که در ارتباط با آقای بهنود قلم می زنم. بار اول زمان زلزله ی بم بود که آقای بابک داد مطلبی در نقد سهو قلم ايشان نوشته بود. در آن جا –اگر درست به خاطر داشته باشم- اشاره کردم که دفاع از آقای بهنود، نه صرفاً دفاع از ايشان، که دفاع از خودِ ماست چرا که هر يک از ما موقع نوشتن می توانيم خطا کنيم و اين مسئله ای نيست که به خاطر آن قرار باشد دست به تخريب ديگری بزنيم. باز تا آن جا که به خاطر دارم، آقای بهنود لطف کردند مطلبی نوشتند خطاب به من و آقای داد و طبق روال مرسوم شان دعوت به برخوردِ دوستانه کردند.

اِشکالِ بزرگ آقای بهنود نه آن چيزهايی ست که دشمنان فکری ايشان همواره نوشته اند (*) و نه آن چيزهايی ست که وب نويسان مخالف ايشان در طول دو سه روز گذشته –يعنی بعد از مصاحبه ی ايشان با برنامه ی پارازيت- گفته اند. اِشکال بزرگ آقای بهنود اِعتدال ايشان است. اِعتدالی که همواره و در هر موقعيتی، بيشتر و بهتر از افراط و تفريط جواب داده است. راز محبوبيت آقای بهنود نيز همين است. افراط و تفريط، عامل سرسپردگی شديد و نفرت شديد است، و دوستی و مخالفت معقول و به‌اندازه تنها از اعتدال ناشی می شود.

اتهام زدن به شيوه ی افراطی و کيهانی، به شخصيت معتدل و ميانه رويی چون آقای بهنود جز تاسف و تحسر حاصلی به بار نخواهد آورد. حتی اگر تک تک اتهامات وارد شده به ايشان درست و منطبق بر اسناد بی خدشه باشد، باز اتهام زنندگان با نگاه يک سويه خود، بسياری از خصوصيات قلم و نوشته ی آقای بهنود را عمداً ناگفته می گذارند، که اتفاقا ترکيب اين قسمت دوم –که بر خوانندگان آقای بهنود پوشيده نيست-، با آن قسمتی که اتهام زنندگان سعی در آگرانديسه کردن و تک‌نمايی آن دارند کليت شخصيت مطبوعاتی آقای بهنود را می سازد و شکل می دهد؛ شخصيتی متين و دوست‌داشتنی که الگوی بسياری از روزنامه نگاران جوان است.

باز ای کاش اتهامات وارد شده به ايشان درست و منطبق بر واقعيت بود. آن چه اتهام زنندگان می نويسند، ملغمه ای ست از يک سری گفتارها و نظرها و عملکردها در زمان ها و شرايط مختلف که اگر هر کس ديگر نيز به اندازه ی آقای بهنود مرکز توجه قرار گيرد، با ترکيب همين نوع گفتارها و نظرها و عملکردها –در زمان ها و شرايط مختلف- می توان او را نيز به راحتی تخريب کرد.

اميدوار نيستم که اين گونه برخوردهای خصمانه با نوشتن امثال من حالت دوستانه تری به خود بگيرد ولی اميدوار هستم هر کس در هر موقعيتی احساس کرد برای دفاع از حق، دچار ترس و واهمه از عوارض بعدی آن و توهين و تحقيرهای احتمالی می شود، بر ترس و واهمه ی خود غلبه کند و لااقل در عرصه ی اينترنت که عرصه ی ارائه ی آزادانه ی نظرهاست به دفاع از حق بپردازد.

* به عنوان مثال آن چه آقای ايرج مصداقی در سال ۲۰۰۸ زير عنوان "بهنود پديده ای که از نو بايد شناخت" نوشته اند و اين روزها در فضای مجازی دست به دست می گردد.