نیویورک هشتم احمدی نژاد، پریسا کوشش

روز گذشته محمود احمدی نژاد برای هفتمین بار در صحن سبز سازمان ملل پشت تریبون قرار گرفت تا به باور بسیاری آخرین سخنرانی اش در کسوت رئیس جمهور ایران را در گوش رهبران جهان فریاد بزند اما این آخرین خطابه میهمان نامحبوب و همیشه حاضر اجلاسهای شصت تا شصت وشش مجمع عمومی سازمان ملل چه تفاوتی با شش سخنرانی پیشینش داشت؟ آیا محمود احمدی نژاد توانست به عنوان یک پای ثابت هفت اجلاس پیاپی سازمان ملل رهاوردی از این حضور به دست آورد یا تنها اسمال گونه نیویورک را تماشا نشست.

آشفته بازاری تکراری

متن آخرین سخنرانی محمود احمدی نژاد را اگر با شش سخنرانی پیشین وی دراین جایگاه مقایسه کنیم به لحاظ محتوایی نمی توان تفاوتی مشاهده کرد فصل مشترک تمام این سخنرانی ها پراکنده گویی هایی است نخ نما از لزوم تغییر در مدیریت جهان ، بازتولید انتقادات کهنه سوسیالیستی به سیستم سرمایه داری،مباحث وجود شناختی درپیش پا افتاده ترین سطح و نهایتا جنجال آفرینی با زیر سوال بردن وقایعی تاریخی همچون هولوکاست و یازده سپتامبر ،گهگاه نیز تلاشهایی نافرجام و گرته برداریهایی ناموفق از رویکرد خاتمی جهت نامگذاری دهه یا سالی،در این میان گاهی این سخنان در چارچوب یک خطابه صریح بیان می گردد و گاهی نیز همانند سخنان اخیر در قالب پرسشهایی متعدد جالب آنکه اگرچه محمود احمدی نژاد عمیقا باور دارد که از این تریبون با رهبران جهان سخن می گوید اما به نظر می رسد صندلی های دولتمردان جهان مخاطب اصلی وی می باشد چرا که غالب رهبرانی که محمود احمدی نژاد تمایل به شنیده شدن از سوی آنان دارد در هنگام سخنرانی وی غایبند و حاضران رده چندم هیئت های همراه آنان نیز معمولا در میانه سخنان وی به نشانه اعتراض جلسه را ترک می کنند.

سخنوری متفاوت

اما فارغ از کیفیت سخنان احمدی نژاد که مشق تکراری هرسالش در نیویورک بود بسیاری معتقدند مردی که امسال به عنوان نماینده ایران پشت تریبون سازمان ملل رفت به شدت در سیاست این روزهای ایران نحیف شده و این تفاوت اصلی این سفر وی با سفرهای پیشین است محمود احمدی نژاد حتی درروزهای پس انتخابات دهم و زمانیکه هنوز خون مخالفانش بر زمین خشک نشده بود هم به نیویورک رفت اما تا به این حد کم توان جلوه نمی کرد، امروز او دیگر نه دردانه رهبر است و نه ملقب به رئیس دولت دست پاکان، مجلس در اندیشه طرح سوال و شکایت از اوست و قوه قضائیه در پی دستگیری حلقه یارانش سایه بزرگترین اختلاس تاریخ ایران حتی در نیویورک هم رهایش نمی کند و گروهی معتقدند تعدادی ازهمراهانش را از ترس آنکه در ایران بازداشت نشوند راهی نیویورک کرده گویی این روزها نیویورک برای احمدی نژاد امن تر از تهران است.

از این رو به نظر می رسد این سفر بیش از آنکه به قصد تاثیرگذاریهای بین المللی تدارک شده باشد درمناسبات داخلی این روزهای سیاست ایران به کار می آید نباید فراموش کنیم که محمود احمدی نژاد سر بزنگاه و درزمانی که هر روز برگی تازه از پرونده اختلاس یارانش دست به دست می شد با خروج یک هفته ای از این غائله توانست نفسی تازه می کند به این امید که تا زمان بازگشت فضا اندکی تلطیف شده باشد یا حداقل چند صفری از آخر رقم اختلاسی افتاده باشد اما بدون شک این تازه آغاز یک درگیری جدید است دعوا بر سر مجلس آینده اینکه آیا محمود احمدی نژاد و یارانش خواهند توانست مجلس نهم را بدست آورند یا روزهای دشوار آنان نیز در سیاست ایران آغاز شده است. این سوال را می توان در مجمع شصت و هفتم سازمان ملل پاسخ داد مجمعی که شاید محمود احمدی نژاد در آن غیبتی از جنس غیبت امسال قذافی ، صالح یا اسد داشته باشد.

پریسا کوشش، روزنامه نگار