همسر اميرخسرو دليرثانی: بايد نگران جان زندانيان خود در بندها و انفرادی ها باشيم

جرس: همسر اميرخسرو دليرثانی زندانی سياسی محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوين می گويد: ستار بهشتی مدت کوتاهی به بند عمومی آورده شد و بچه هايی که با ستار بهشتی صحبت کرده بودند شهادت دادند که او شکايت داشته و آثار شکنجه بر روی بدنش بوده است. و زمانی که می خواستند او را از بند عمومی ببرند با نگرانی به بچه ها گفته بود که اگر من را از اينجا ببرند ديگر برنخواهم گشت… همسرم هم ستار بهشتی را ديده بود که در چه وضعيتی بوده اما فرصتی نشده که با او هم صحبت شود. آقای دليرثانی و هم بندی هايش خيلی برای او نگران و ناراحت بودند.

چندی پيش جمعی از خانواده های زندانيان سياسی با انتشار بيانيه ای قتل ستار بهشتی را محکوم کرده و خواستار رسيدگی به اين پرونده و وضعيت زندانيان سياسی شدند.

شيوا فلاح يکی از اعضای خانواده بزرگ زندانيان سياسی در خصوص اين بيانيه به سايت ملی‑مذهبی می گويد: “به هر حال هر انسانی وقتی حادثه مرگ را می شنود متاثر می شود. ما خانواده ها هم به نوبه خود از اين وضعيت که انسانی بی گناه بازداشت و کشته شود ناراحت هستيم و می خواهيم اين مورد رسيدگی شود. حداقل خواسته ما اين است که در چارچوب مسائل انسانی حقوق آنها رعايت شود و اگر فردی هم مجرم است انسانی با او رفتار کنند.”

همسر اميرخسرو دليرثانی در پاسخ به اين سوال که دليرثانی ستار بهشتی را در بند ديده بودند عنوان می کند: ” بله، او خيلی ناراحت بود. البته آقای ستار بهشتی مدت کوتاهی به بند عمومی آورده شد و بچه هايی که با ستار بهشتی صحبت کرده بودند شهادت دادند که او شکايت داشته و آثار شکنجه بر روی بدنش بوده است. و زمانی که می خواستند او را از بند عمومی ببرند با نگرانی به بچه ها گفته بود که اگر من را از اينجا ببرند ديگر برنخواهم گشت… همسرم هم ستار بهشتی را ديده بود که در چه وضعيتی بوده اما فرصتی نشده که با او هم صحبت شود. آقای دليرثانی و هم بندی هايش خيلی برای او نگران و ناراحت بودند.”

در بخشی از بيانيه خانواده بزرگ زندانيان سياسی خطاب به ملت ايران آمده است: ” متأسفيم که هنوز پس از سال ها و ماه های هول انگيز پس از کودتا، ما بايد نگران جان زندانيان خود در سلول ها و بندها و انفرادی ها و عمومی ها باشيم. ما خانواده های زندانيان سياسی هربار که پيک شوم بدخبر از حوالی اوين و ديگر بازداشت گاه های به نام و گمنام به سمت و سوی ما می آيد، دلمان می لرزد که اين بار قرعه به نام کدام مظلومی افتاده است که بايد نامش يادآور عيوب حاکمان بی خرد ما شود. هر روز خبری شوم از حوالی زندان به ما می رسد. از همه انسان های متعهد و آگاه می خواهيم که فارغ از گرايش سياسی و لباس و مقام و جايگاهشان دست از ملاحظه کاری و مصلحت انديشی برداشته برای «جان انسان» در کشور خود ارزش قائل شوند و بيش از اين اجازه ندهند سرمايه های اجتماعی اين مرز و بوم در زندان های رسمی و غيررسمی و توسط آدم های بی سواد و بی ريشه به باد روند…”

فلاح ادامه می دهد: “تنها خواسته ما اين است که همه چيز در چارچوب قانون صورت گيرد. اين اتفاقاتی که در زندان از جمله برای زندانی ستار بهشتی افتاد ما را بيش از بيش نگران می کند و قطعا اتفاقی که برای او رخ داد در چارچوب قانون نبوده است. اگر تمام کارها با اجرای صحيح و کامل قانون انجام شود مطمئن هستيم خيلی از نابسامانی ها برطرف می شود.”

دلير ثانی فعال ملی‑ مذهبی محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوين همچنان از حق ملاقات حضوری و مرخصی محروم است. همسر وی که در پيگيری های خود با پاسخهای منفی و مبهم مواجه شده ، بيان می کند: “در آخرين پيگيری که برای مرخصی ايشان مراجعه کردم گفتند او بايد رفتارش را تغيير دهد (اشاره به امضاء بيانيه ها داشتند) تا مرخصی بعنوان يک امتياز به او تعلق بگيرد. از ملاقات حضوری هم محروم هستيم و در يکسال و نيم گذشته برای ملاقات حضوری هم با درخواست ما مخالفت کرده اند.”

در حاليکه وضعيت جسمانی زندانيان سياسی بدليل شرايط نامناسب زندانها و عدم توجه به امور درمانی زندانيان رو به وخامت گذاشته است اما مسئولين همچنان از توجه به سلامت و امنيت جان زندانيان سياسی خودداری می کنند.

همسر اين فعال ملی‑مذهبی می افزايد: “متاسفانه بخاطر شرايط زندانها و نبود امکانات مناسب زندانيان دچار مشکلات جسمانی می شوند بويژه برای عزيزان دربندی که از سن بالا هم برخوردار هستند. آقای دليرثانی هم روز بروز ضعيف تر می شوند و اين از رنگ و رويشان کاملا مشخص است. روز به روز بر نگرانی های خانواده زندانيان سياسی در خصوص شرايط جسمانی عزيزان شان افزوده می شود. اگرچه خانواده ها همچنان معترض به زندانی بودن آنها هستند و حکم های سنگين را ناعادلانه می دانند اما در اين شرايط خواسته شان رسيدگی به وضعيت نامناسب زندانيان خود است تا به بيماری های مختلف دچار نشوند و حقوق انسانی زندانيان رعايت شود.”

امير خسرو دلير ثانی از فعالان ملی-مذهبی، عضو جنبش مسلمانان مبارز و نماينده جنبش در «کميته پيگيری بازداشتهای خودسرانه» و کانون مدافعان حقوق بشر است که به اتهام «اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرايم عليه امنيت کشور» به چهار سال حبس تعزيری محکوم شده است.