لزوم مين‌روبی از مرز ايران و عراق، ترانه جوانبخت

ايران و عراق در مدت هشت سال جنگ دچار خسارت‌های بسياری شدند. تلفات انسانی، از بين رفتن سرمايه‌های اقتصادی، اجتماعی و نيز رکود علمی و فرهنگی از جمله نتايج اين جنگ خانمان‌سوز بود.

متأسفانه با وجود اين‌ که اين جنگ به ظاهر به پايان رسيده اما هنوز تلفات جانی حاصل از آن برای مردم هر دو کشور ادامه دارد. هر از گاه در رسانه‌ها خبر انفجار مين‌هايی که در مرز ايران و عراق وجود دارد و پاکسازی نشده به اطلاع مردم می‌رسد.

اخيراً پنج کودک در اثر انفجار اين مين‌ها به شدت زخمی شدند که يکی از اين کودکان به دليل شدت جراحت‌های وارد شده از بين رفت.

متأسفانه بسياری از ايرانيان خارج‌نشين فقط به فکر زندگی خودشان هستند و تنها ايمنی و سلامتی کودکانشان مهم است. اين دسته از هم‌وطنان ما اهميتی به اخبار داخل ايران نمی‌دهند. لازم است در اين مقاله اين نکته را مطرح کنم که وظيفه همه ايرانيان چه در داخل و چه در خارج از ايران است که درباره وظيفه دولت ايران برای پاکسازی مرز ايران و عراق بنويسند و سخنرانی کنند و دولت ايران را مجبور به مين‌روبی کامل از مناطق جنگی کنند.

مسلماً افراد باتجربه و دلسوز که در عمليات خنثی‌سازی مين قبلاً شرکت کرده‌اند می‌توانند از عهده اين کار در مرز ايران و عراق بربيايند. دولت ايران موظف است هر چه زودتر اين افراد را استخدام کند و با پرداخت حقوق و هزينه سفر آن‌ها را به اين مناطق اعزام کند.

معتقدم که کوتاهی همه ايرانيان و بی‌تفاوتی يک عده از ما نسبت به اين معضل باعث بروز حوادت تلخ و تلفات انسانی شده است اما وظيفه هر کدام از ما است که دولت ايران را مجبور به مين‌روبی از مرز ايران و عراق کنيم.

متأسفانه اغلب نمايندگان مجلس در ايران به فکر ظاهر زندگی ايرانيان يعنی نحوه لباس پوشيدن و سخن گفتنشان هستند اما به جان و مال مردم ما چندان اهميت نمی‌دهند. نمونه بارز اين مدعا در اين است که طی سه دهه اخير هنوز مين‌روبی کامل از مرز ايران و عراق را به نتبجه نرسانده‌اند.

چرا بايد يک عده از بانک‌های کشور اختلاس کنند و کودکان فقير که جای مناسبی برای بازی کردن ندارند در مرزها بر اثر انفجار مين ازبين‌بروند؟

من با آن دسته از محققان دانشگاه‌ها، فيلسوفان، نويسندگان و هنرمندان که فقط به فکر کارها و فعاليت‌هايشان هستند و برايشان حقوق بشر و مشکلات هم‌نوعانشان علی‌السويه است مخالفم. معتقدم چنين دانش و هنری که فقط مورد بهره‌مندی يک عده از اطرافيانشان در دانشگاه و يا در محيط‌های فرهنگی برسد تأثير چندان مثبتی در زندگی افراد بشر ندارد. وطيفه اين افراد است که درباره معضل‌های کشورها به ويژه کشورشان بنويسند و گفتگو کنند و تغييرات اجتماعی را به مرحله عمل برسانند.

پيشنهاد من اين است که خبرنگاران داخل ايران با وزيران و نمايندگان مجلس و نيز رئيس جمهور وارد گفتگوی صريح شوند و نتيجه مثبت را هرچه زودتر در اين موارد ببينند.

اطمينان دارم اگر در اين سال جديد ايرانيان به فکر افزايش ايمنی، سلامتی‌ و پيشرفت در زمينه‌های اقتصادی، اجتماعی و سياسی باشند موفق خواهند شد دولت ايران را در اين موارد وارد عمل کنند اما مهم‌ترين اين موارد، ايمنی کودکان در مناطق محروم کشور است که قطعا با اتحاد مردم ما به نتيجه خواهد رسيد.

www.javanbakht.net