حجاب اسلامى، حجاب اجبارى، حجاب از بين برنده آزادى؛ ف. م. سخن

پليس شهر نيس، در جنوب فرانسه، چند روزى، كسانى را كه با «بوركينى»، در ساحل حضور داشتند جريمه كرد و عكسى هم منتشر شد كه در آن خانمى بوركينى پوش را در حال در آوردن اين لباس در مقابل چند مامور پليس نشان مى داد. بوركينى، كه در اصل تركيب دو كلمه ى «برقع» و «بيكينى» ست، نوعى مايوى اسلامى ست كه خانم هاى مسلمان براى حفظ قوانين اسلام موقع شنا به تن مى كنند.

بعد از اعتراض هايى كه عمدتا از طرف خودِ غربى ها صورت گرفت دیوان عالی اداری فرانسه، ممنوعیت استفاده از بورکینی را به حال تعلیق در آوَرْد. این دادگاه گفت که ممنوعیت پوشیدن بورکینی «نقض آزادی بیان، عقیده و آزادی های فردی» است. آيا ممنوعيت پوشيدن بوركينى، يا مهم تر از آن استفاده از «برقع» و «روبنده» و پوشش هاى افراطى اسلامى، در يك كشور غربی، با قوانين دمكراتيك و عرفى، نقض آزادى بيان، نقض آزادى عقيده، و نقض آزادى هاى فردى ست؟

در يك كشور اسلامى، «ناچار» «بايد» به قوانين و پوشش هاى مرسوم در آن جا تن داد، ولى آيا پوشش هايى از قبيل «برقع» و «بوركينى» در يك كشور آزاد، به خاطر رعايت «آزادى» عقيده بايد تحمل شود؟

در اين جا نكات مهم و حساسى مطرح مى شود كه متاسفانه توجه به آن ها چندان زياد نيست.

اول اين كه اعطاى آزادى، به كسانى كه ضد آزادى عمل مى كنند، و خواهان از بين بردن آزادى هستند، و به اين تفكر و عمل در كشورهاى خودشان، صورت قانونى بخشيده اند، نقض آزادى و از بين بَرَنده ى آزادى ست! نمى توان به كسى كه آزادى مى خواهد تا آزادى را از بين ببرد آزادى داد! دادن چنين آزادى يى معنى اش حاكم كردن ضد آزادى و قواعد تحميل گر است.

دوم اين كه آيا كسانى كه خواهان آزادى پوشش اسلامى، آن هم از نوع افراطى اش هستند، خود به مخالفان اين نوع پوشش، در جايى كه قدرت سياسى و حكومتى در اختيارشان هست، حق آزادى پوشش غير اسلامى مى دهند؟

سوم اين كه اصولا پوشش «برقع» يا لباس شناى «بوركينى» آزادانه به تن زنان برقع پوش و بوركينى پوش مى رود، يا پشت پرده ى استفاده از اين پوشش ها، عده اى زورگو و تحميل گر و تحميل كننده و شست و شوى مغزى دهنده، كه تماما بر ضد آزادى هاى زنان عمل مى كنند ايستاده اند؟

نكات ديگرى هم هست كه در اين مختصر نمى گنجد لذا به دادن پاسخ كوتاه به اين پرسش ها بسنده مى كنيم:

آزادى دادن، به اشخاص حامل افكار و اعمال ضد آزادى، از بين برنده ى آزادى و لذا نقض غرض است.

كسانى كه خواهان آزادى پوشش، در استفاده از برقع و بوركينى هستند، به هيچ وجه آزادى حق پوشش به ديگران نمى دهند و اگر قدرت در اختيارشان باشد، صاحبان پوشش غير اسلامى را به شدت محدود و در بعضى جاها سركوب مى كنند.

و به نكته ى سوم مى توان با مطالعه ى زندگى زنانى كه حجاب پوش شده اند و امروز از «برقع» و «بوركينى» استفاده مى كنند پاسخ داد. اين زنان عمدتا كسانى هستند كه از دوران كودكى و حداكثر نوجوانى، «مجبور» به استفاده از حجاب شده اند. آن ها راه فرارى از اين اجبار نداشته اند، و اين «اجبار» گاه چنان طبيعى و پيوسته صورت گرفته كه تبديل به «فرهنگ زن» شده است طورى كه پوششى كمتر از «برقع» يا حجاب معمول، باعث خجالت و شرم آن ها در جامعه مى شود. به بيان ديگر، از نظر ذهنى، اين زنانِ «به زندان عادت كرده»، حتى قادر نيستند و توانايى آن را ندارند، در جايى كه كليد درِ زندان در اختيارشان هست از آن خارج شوند و كنج زندان را كه از نظر ذهنى به آن ها نوعى احساس امنيت مى دهد، به رهايى و آزادى ترجيح مى دهند. حساب اندك شمار زنانى كه «داوطلبانه» در سنين رشد و بلوغ تن به انواع اديان آزادى ستيز و حجاب مى دهند از اين موضوع جداست و در هر جامعه اى چنين پذيرش هايى از هر طرف صورت مى گيرد اما اين هم در كشورهاى تحت حاكميت مسلمانان، امرى يك طرفه است به عبارتى آمدن به سوى اسلام، و محجبه شدن با آغوش باز صورت مى گيرد ولى بر عكس آن خروج از اسلام و به كنار افكندن حجاب مى تواند به تحمل مجازات هايى مثل مرگ و كتك و زير فشار قرار گرفتن جسمى و روانى منجر شود...