فقط ايران!؛ ف. م. سخن

ويدئوى فرياد كشيدن «ايران، ايران» به جاى «لبيك يا حسين» تكان دهنده بود. اين شعار دادن جمعى در استاديوم آزادى نمى توانست برنامه ريزى شده باشد. به رغم اين كه تماشاچيان اغلب رخت عزا بر تن داشتند، و استاديوم تحت كنترل كامل نيروهاى انتظامى و امنيتى بود مردم، جواب گوينده ى تهييج گر را با «ايران، ايران» دادند، به گونه اى كه خود گوينده و همراهان او، ناچار شدند به جاى «لبيك يا حسين»، «ايران، ايران» بگويند.

در ويدئويى ديگر، ديديم كه هيات عزادار، با طبل و سنج و نى، سرود «اى ايران اى مرز پر گهر» را مى نوازد. اين حركت حتى اگر از قبل برنامه ريزى شده باشد، در فضاى امروز كشورمان باور نكردنى به نظر مى رسد.

دو سال پيش كه مداح مراسم سينه زنى در يزد، شعرهاى آزادى خواهانه خواند، و امروز سايت «رجا نيوز» دردى را كه از اين رويداد، مدتى طولانى در سينه اش حبس كرده بود بيرون داد و نوشت كه:

«...دوسال پیش همین ایام یک نوحه خوانی تمسخرآمیز به عنوان نوحه‌خوانی متفاوت یزدی‌ها در اینترنت منتشر شد که برای ناآشنایان با فرهنگ دیرین مردم یزد قطعا تصویر بدی را از آن دیار نمایش می‌داد. وسط نوحۀ سینه زنی امام حسین (ع) در حالیکه جمعیت سیاه‌پوش دارند سینه میزنند آقایان مداح جوان که مثلا خیلی هم روشنفکر و هنرمند و بهروز هستند شعر سهراب را می خوانند! تازه نه درست درمان، بلکه خودشان شعر سهراب را تصحیح کرده‌اند تا از یک شاعر طبیعت گرا به زور پیامی سیاسی منتقل شود!...»
ما شاهد اتفاق خجسته اى بوديم: مشاهده ى نشانى از آزادى خواهى در ميان مردم اسير در بافته هاى خرافى.

امروز كشورمان، خاك وطن مان، محور مشتركى ست كه تمام ايرانيان، با هر عقيده و نظرى، گرد آن مى توانند جمع شوند. براى مشاهده ى صحت و سقم اين موضوع، روش خيلى آسانى وجود دارد: از روستا تا شهر، از اهل فرهنگ تا آدم بى فرهنگ، از تبه كار تا درست كار، از خداباور تا خداناباور، خلاصه در نزد هر كسى، مى توان به راحتى و بدون ترس از نظر متفاوت و عوارض بعد از آن گفت «ايران» و نفرتى نديد.

يك استثنا وجود دارد و آن جماعت و احزابى هستند كه مى خواهند خاك منطقه ى خودشان را از «ايران» جدا كنند. از حكومت هاى «ايران» ظلم ديده اند و تبعيض، و مى خواهند اين ظلم و تبعيض را به جاى تغيير حكومت، با جدا شدن از كشورشان، بر طرف كنند. زهى خيال باطل!

اگر دولتى بر «ايران» حاكم شود كه به تهران و سنندج، به تهران و اهواز، به تهران و زاهدان و به تهران و هر جاى ديگر ايران يكسان برسد، و در صدد آبادى همه ى ايران زمين به صورت برابر باشد و حقوق «تمامِ مردم ايران» را كه همان «حقوق اساسى انسان» است به يكسان رعايت كند، آيا باز هم كسى خواهان جدايى از «ايران» خواهد بود؟ براى تحقق چنين آرزويى، بايد «همه»، دست به دست هم بدهيم و براى نيل به اين هدف تلاش كنيم. درست در هنگامه ى مبارزه با حكومت بدكار، براى دستيابى به چنين خواسته اى، عده اى از روى غرض و عده اى از روى خشم و احساسات، شعار جدايى سر مى دهند و مبارزه ى خود را از مبارزه ى بقيه مردم كشورشان جدا مى كنند و خواهان كارى مى شوند كه نتيجه اى اگر داشته باشد به نفع فلان «اُف» و بهمان «ابو و ابى» خواهد بود. و مبادا كه اگر فردايى باشد و در اين فردا، حكومتى جديد و طرفدار حقوق انسان، بر سر كار بيايد، دوباره شاهدِ تكرارِ هياهوى كردستان و تركمن صحرا و خوزستان و امثال اين ها باشيم و دست حكومت ملى و انسان گرا را براى تحقق آرمان هاى «مردم ايران» در پوست گردو بگذاريم. واقعا سخن گفتن در اين باب، كام انسان ايرانى را تلخ مى كند.

نمى خواهم مطلبى احساساتى و دراماتيك در باره ى «ايران» بنويسم. كلمه ى ايران و كشور ايران، همان طور كه مردم در مناسبت ها و رويدادهاى مختلف نشان داده اند، «تنها» تكيه گاهى ست كه همه، با رغبت و تمام دل و جان خواهان حفظ آن هستند. عليه «ايران» يا حتى به موازات «ايران»، هيچ شعارى پذيرفته نمى شود و آن كه شعار ديگرى بدهد، عاقبت خود «ايران ايران» خواهد گفت. ايرانى كه در آن كلمه ى «اقليت» در هيچ نوعش وجود نخواهد داشت. اين كلمه ى زشت و كريه، كه امروز ناچار براى نشان دادن تبعيض ها به كار مى رود، بايد روزى از ذهن ها پاك شود. نه اقليت مذهبى، نه اقليت قومى، نه اقليت فرهنگى، و نه هيچ اقليت ديگرى نبايد در «ايران» وجود داشته باشد؛ آن چه هست و بايد باشد، فقط و فقط «ايران» و «مردم ايران» است.

با هم يك بار ديگر، فيلم ايران ايران گفتن تماشاچيان مسابقه ى فوتبال ايران و كره را نگاه مى كنيم: