هنر را نمیتوان در حصار قرار داد، حسین زمان

برخوردی که امروز با جعفر پناهی صورت میگیرد ریشه در هنر ستیزی دارد. هنرمندان از تاثیر گزارترین اقشار جامعه هستند و بواسطه هنرشان در دل مردم جای دارند . کسانی که از بیان واقعیت ها می ترسند و همواره در جهت سرپوش گذاشتن بر اعمال ناصحیح خود و در پی مردم فریبی بوده ا ند از نقش هنرمندان در آشکار ساختن نیاتشان در بیم و هراسند.

هنرمند نمیتواند در یک چارچوب تعریف شده فکر کند ، نمیتواند هنرش را به تیغ سانسور و محدودیت های مبتنی بر نظرات یک شخص و یا یک گروه بسپارد . هنرمند باید بتواند آزاد فکر کند ، آزاد بیاندیشد و آزاد هنرنمایی کند . هنر را نمیتوان در حصار قرار داد . هنرمند باید که بتواند نقد کند ، باید بتواند فریاد بزند و باید بتواند خشم را ، نفرت را و عصیان را به نمایش بگذارد همانگونه که عشق را ، محبت را و دوست داشتن را.

قرار نیست هنرمندان نظاره گر باشند بلکه از ویژه گی های یک هنرمند پرسشگری است و به چالش فراخواندن . رسالت هنرمند بیان هنرمندانه واقعیت هاست و این رسالت مصلحت طلبی را و محافظه کاری را بر وی حرام میکند .
جعفر پناهی هنرمندی است که نمیتواند در مقابل آنچه میبیند و میشنود ساکت بماند چرا که هنر به او اینگونه آموخته است . چرا باید صرفا بخاطر تصمیم به ساختن یک فیلم او را در حبس کنیم ؟ چرا باید شمشیر بالای سر هنر و هنرمندان نگاه داریم ؟ او که هنوز فیلمی نساخته ، او که هنوز اثری را به نمایش نگذاشته چرا باید قبل از پایان اثر هنری او به محاکمه اش بکشیم ؟
البته این ترس تا حد زیادی طبیعی است چرا که زبان هنر زبان کوبنده و تاثیر گذاری است و آنان که از روشنگری در هراسند از اینچنین زبانی بیم دارند .

اگر چه از زندانی شدن نویسندگان ، فیلمسازان و سایر هنرمندان خوشنود نیستیم ولی مطمئنم این جمع از هنرمندان که خود بی عدالتی را و زندان را تجربه کرده اند در آینده زندان را ، ظلم را و بی عدالتی را بهتر به نمایش خواهند گذاشت و به رشته تحریر در خواهند آورد . برای ایشان زندان خود کسب آگاهی و پختگی هنری است ولی متاسفم برای آن دسته از هنرمندانی که هنرشان را به بی هنری سکوت آلوده اند .

اینجانب برخورد غیر اصولی با هنرمند ارزشمندی همچون جعفر پناهی را که بارها در مجامع هنری باعث افتخار ایران هنرپرور بوده ، تقبیح میکنم و اینگونه برخوردها را دشمنی با هنر و هنرمندان میدانم